Populaire muziekbladen proberen jongeren allerlande diets te maken dat de hele ravecultuur een bescheiden comeback heeft ingezet onder de term new rave (of "nu rave", voor de hopeloze hipperds). Met rave hebben new rave-exponenten als Shitdisco, Datarock of Sunshine Underground echter weinig van doen.
Integendeel, voorvermelde bands moeten het meer hebben van hun verdienstelijke poging om de barrières tussen rock en dance te slopen. Verdienstelijk, omdat ze erin geslaagd zijn menig veredeld warenhuis of omgetoverde huiskamer op stelten te zetten met een opwindende combinatie van keyboards, koortjes en opzwepende gitaren.
Het Londense uitgaansleven heeft door die verse muzikale impulsen een heel nieuw elan gekregen. Nylonkledij, smileys, fluitjes en andere gedateerde modeblunders bleken plots terug in. Typische elementen uit de ravescene van begin jaren ’90 werden geïmiteerd. En met die scene weet Klaxons mooi aansluiting te vinden. Benieuwd of het jonge Belgische volkje, net als zijn Britse leeftijdsgenoten, terug gaat verlangen naar een tijd die ze amper gekend hebben.
Voor Klaxons het podium betreedt, is het eerst nog de beurt aan Piano Club. Deze vier Waalse jongelui hebben met "Girls On Tv" een StuBru-hitje gescoord. Ze zijn jong en ogen hip, maar muzikaal is het net dat beetje te inwisselbaar. De makkelijk te behapstukken pop van dit viertal laveert ergens tussen de Hollywood Pornstars, The Rapture en Das Pop in. Het klinkt allemaal wel lentefris, maar beklijven doet het (nog) niet. Geen aanstekelijke Nelly Furtado-cover die daar iets aan kan verhelpen.
Tijd voor Klaxons dan maar. Piepjonge jongetjes en meisjes gehuld in felle, foute, kledij en ruim voorzien van glowsticks, bevolken ondertussen de voorste regionen van de zaal. Een resem kreten stijgt uniform uit de kindermond op als de vier Klaxons schijnbaar achteloos het podium van de AB Box betreden. Er wordt loeihard van start gegaan met "The Bouncer". Meer rave zal de avond na die track echter niet meer worden. De rest van het Klaxonsmateriaal is immers een heel stuk meer pop dan deze wat opruiende track. Hoewel pop natuurlijk ook een relatief begrip is. De rammelende postpunk van een band als iForward Russia! lijkt nooit erg ver uit de buurt.
"Atlantis To Interzone", "As Above So Below" en "Totem On The Timeline" passeren achtereenvolgens in razend tempo de revue, en het mag gezegd worden: het klinkt allemaal ontzettend strak. Maar wat gaat dat toch snel. De vier Britten ogen erg vermoeid en beperken zich tot het brengen van hun songs. Wars van franjes, covers of noemenswaardige bindteksten wordt door het materiaal heen geraced.
Het betert er niet op als enkele jongere ettertjes (en hun vrouwelijke tegenhangers) besluiten het podium op te kruipen, ergens tussen "Isle Of Her" en "Golden Skans". De security keilt alles en iedereen terug het publiek in, terwijl de vier Klaxons stug verder spelen. Muzikaal klinkt het allemaal erg solide, maar spetteren of excelleren doet het geen moment. De reguliere set wordt afgesloten met een stevige versie van "Four Horsemen of 2012". Waarna de bandleden haast over elkaar struikelen om als eerste het podium te verlaten.
Het debuutalbum, Myths of the Near Future, was niet bepaald fantastisch, maar live zijn de heren Klaxons een stuk beter te pruimen. Ze spelen met beheerste nonchalance en slagen er in een set te brengen die uitstekend in elkaar zit. Een set die evenwel veel te kort is, hoop en al een halfuurtje. Vermoeidheid en een irritant publiek zullen daar wel voor iets tussen zitten. Test Icicles was in een recent verleden ook zo’n enorme hype. Dit drietal heeft door de vermoeidheid en de opdringerige fans de handdoek in de ring gegooid na enkele maanden. Benieuwd of het Klaxons anders zal vergaan.
