Postrock en imaginaire films: het is een oud zeer. Telkenmale vallen de twee woorden opnieuw samen, in die mate zelfs dat beginnende groepjes en masse in de val trappen en nietszeggende beelden toevoegen aan hun al even nietszeggende liveshows. Dat het anders kan, bewees Explosions In The Sky, zonder veel succes overigens.
Friday Night Lights, een door de Texanen van Explosions In The Sky grotendeels bijeengeschreven soundtrack voor een sportdocumentaire (over American Football uiteraard), was immers allesbehalve geslaagd: te weinig spanning en te veel geluidsbehang, luidde het vernietigende oordeel. Hoe emotioneel en diepgravend de muziek ook kon zijn, eens ze in functie van echte beelden geschreven werd, verviel ze in weinigzeggende en vooral voortkabbelende songs. Voor een groep die leeft van de uitersten en contrasten, een jammerlijke zaak.
Met Zidane: A 21st Century Portrait dreigden de Schotse postrockers en voetballads van Mogwai even in dezelfde val te trappen. Maar Mogwai heeft in het verleden al voldoende bewezen dat zijn muziek ook zonder woeste uithalen of verschroeiende gitaarpartijen zich staande houdt. De laatste albums zijn het levende bewijs daarvan, al durft een trage en meeslepende Mogwai ook wel eens over te hellen naar saai en vervelend. Zoals hun doortocht bewees in het Koninklijk Circus, die van een verregaande makheid getuigde, blijft Zidane: A 21st Century Portrait netjes aan de juiste kant van de melancholie.
De krijtlijnen die door Cody en Happy Songs For Happy People uitgetekend waren, worden hier netjes gevolgd. Op geen enkel ogenblik is ook maar de minste uitbarsting te bespeuren. De enige echte draak op het album is "Wake Up And Go Berserk" dat zijn titel allesbehalve waarmaakt en vooral richting nergenshuizen slentert zonder ook maar langer dan drie tellen te boeien. Gelukkig weet "Black Spider" een interessanter web te weven, zelfs als kent zijn opvolger "Black Spider 2" een nutteloos lang uitgesponnen einde van feedback (een kleine vijfentwintig minuten) dat ook live de set wel eens durft te verstoren.
Dat het merendeel van de songs van een hoog niveau is, staat buiten kijf maar verklaart niet waarom elke climax bewust gebannen werd. Het lijkt wel alsof Mogwai een album lang wil spotten met het gegeven voetbal door resoluut voor laatavondnummers te kiezen en geen enkele uithaal toe te laten. De heren zijn evenwel zelfverklaarde voetbalfans, dus zou elke vorm van ironie uitgesloten moeten zijn. Of is het leven van Zinedine Zidane op het veld dan werkelijk zo saai?
Of Zidane: A 21st Century Portrait een spannende film zal zijn, is afgaande op de soundtrack alvast weinig waarschijnlijk. De rustige sfeer past wondermooi bij droevige beelden van "een jonge Zinedine die eenzaam balletjes staat te trappen in de regen, nadat zijn vriendjes hem hebben uitgelachen" (zoals (mvs) al schreef) maar nergens wordt het equivalent van Zidanes kopstoot bovengehaald. Een gemis is het echter niet want Zidane: A 21st Century Portrait is een mooi plaatje geworden, dat vooral past bij beelden van nachtelijke wandelingen waarbij, op enkele ademwolkjes na, weinig te beleven valt. Of hoe het album toch de muziek bij een imaginaire film is geworden.
