Natte bladeren tegen het venster, guur weer en vroeg invallende
duisternis. Met de herfst voor de deur staat het ons allemaal weer
te wachten. Tuinmeubels worden binnengehaald, het badminton-netje
opgerold en de cocktailshaker verdwijnt weer in de kast. Maar niet
getreurd, een dikke rolkraag of ronkende kachel, een beker warme
chocomelk en een stapel mooie herfstplaatjes en wij spinnen van
genot. Met ‘Happy Like an Autumn Tree’ komen Cyann & Ben als
eerste aankloppen om onze herfst van een passende soundtrack te
voorzien.
Cyann en Ben zijn de namen én de stemmen van een Parijse band die
vorig jaar debuteerde met het wondermooie ‘Spring’. Los van een
gelijknamige klierkoortsverwekkende band uit eigen land, ga je bij
zo’n albumtitel wellicht spontaan denken aan een stel uitgeslapen
positivo’s die de Beach Boys achterna surfen. Nou, vrolijke fransen
zijn het niet bepaald. Vrolijke Fransen al evenmin. Maar ondanks
weinig of geen radio-airplay toch beslist het ontdekken
waard.
‘Spring’ liet een band horen die postrock in songstructuren
injecteerde. Naast gitaar, drum en bas was een belangrijke rol
weggelegd voor het toetsenspel van Cyann. Een heel bezwerend,
experimenteel geluid met een opvallende ambient feel was het
resultaat. Denk aan bands als Yo La
Tengo , een heel etherische Grandaddy of Stereolab met een fikse depressie. Of
GY!BE in een poging om songs te schrijven. De fluwelen stemmen van
Ben en Cyann zweefden, nu eens solo, dan weer in samenzang, als
elfjes boven een donker woud. Breekbaar en melancholiek. Bovendien
verstond de groep de kunst om hun soms uitgesponnen nummers een
perfect uitgebalanceerde opbouw mee te geven. Uitbarstingen van
distortion, zoals wel vaker het geval bij postrockers, bleven
achterwege.
Na een concerttournee trok de groep zich begin dit jaar terug in
een kleine, vensterloze studio in Parijs. Op enkele weken tijd
namen ze een tweede (mini-)album op. Een groter verschil qua
werkwijze met voorganger ‘Spring’ was nauwelijks denkbaar. Die nam
zes maanden opnames en mixage in beslag in een zonovergoten
buitenverblijf op het platteland. De veranderde werkwijze leidde
niet tot een drastische koerswijziging, maar je hoort toch het
verschil. ‘Happy Like an Autumn Tree’ kent een meer gespannen en
energiek geluid. Het opgejaagde ‘Circle’ zet meteen de toon. ‘Gone
to Waste’ schaart zich in het rijtje van pijnlijk mooie toppers
zoals ‘Buick to the Moon’, ‘I Can’t Pretend Anymore’ en Dance with
the Devil’ dat waren op het debuut. De spanningsboog in het
uitgesponnen ‘A Moment Nowhere’ is om van te smullen: een kabbelend
begin zwelt minutenlang aan om te ontladen in een rockende finale,
ondersteund door een dramatisch ‘a-ah’-koortje. Na amper veertig
minuten klokt de plaat af, maar niet voordat ‘Obsessing and
Screaming Voice in a Shell’ nog even onze adem mag afsnijden. Leve
de herfst!
