Geld verdienen op andermans rug en dat op een ethisch verantwoorde
manier, het is mogelijk! Het bewijs wordt geleverd door de Franse
Stéphane Pompougnac, die nu al voor de zevende keer een aflevering
van zijn ‘Hôtel Costes’-reeks heeft afgescheiden. Pompougnac en
zijn serie worden in één adem genoemd met de compilatiereeksen van
de Nirvana-lounge en de Buddha Bar. Wie vertrouwd is met Nirvana en
Buddha weet waar hij aan toe is: ook de ‘Hôtel Costes’-reeks biedt
de luisteraar bekende en minder bekende namen, voor de hand
liggende en verrassende tracks, maar eerst en vooral: leuke, fijne,
toffe muziek waarop het heerlijk dansen is, maar die zich tevens
leent tot “eens lekker chillen”.
En wie denkt die Pompougnac wel dat hij is, van zomaar met
andermans pluimen te gaan lopen? Pompougnac is een Franse dj (maar
dat had u wel begrepen), die niet alleen in zowat alle belangrijke
clubs heeft gespeeld, maar ook een graag geziene gast (en
veelgevraagde platenruiter) is op feestjes van celebrities.
Voorts luistert hij ook graag speciale avondjes op, als daar zijn:
filmpremières, verjaardagsfeestjes van beroemdheden, openingen van
chique restaurants…
Geen gewone jongen, dus, onze Steph, en jammer genoeg ook geen dj
die je vaak aan het werk zal zien op optredens die worden
georganiseerd ter verstrooiing van het gewone volk. Maar niet
getreurd: de mensen die niet als Cameron Diaz, Mick Jagger,
Madonna, Bruce Willis of Christy Turlington door het leven gaan,
kunnen dan niet de man zelve, maar wel deze ‘Hôtel Costes’-reeks in
huis halen.
Het samenstellen van zo’n reeks is een beetje zoals het runnen van
een groentenwinkel: je bent steeds afhankelijk van het aanbod op de
veiling. Die kwaliteit viel deze keer blijkbaar best mee, want deel
7 is best een aardig schijfje geworden. De bekendste namen (Mark
Rae en Thievery Corporation) mogen respectievelijk openen en
sluiten. Liefhebbers van het genre weten dus wat ze mogen
verwachten en zullen tussen de veertien andere tracks ongetwijfeld
nog enkele ontdekkingen doen. Over Rodney Hunter kunt u elders in deze
kolommen meer te weten komen, maar wij vonden ook de bijdrage van
The Fort Knox Five (een beetje de Sunshine Band zonder KC) wel de
moeite, maar ook bij ‘Addicted’ van Only Child, ‘Hip Hip Chin Chin’
van Club des Belugas, ‘Trail of Dawn’ van Slow Train, ‘Don’t Stop’
van Dolphin Boy, ‘Tone’ van Takumi Kato en ‘Sunday Driver’ van The
Limp Twins hadden we het moeilijk bepaalde ledematen in bedwang te
houden. Voorts staan er ook nog twee opvallende covers op: één
flauwe van Simon & Garfunkels ‘The Sound of Silence’ (door
Trinity FM) en één ijzersterke van Gainsbourgs ‘Je Suis Venu Te
Dire Que Je M’en Vais’ (door Claude Monnet en Monica Noguera). Héél
anders dan Jo Lemaire + Flouze destijds, maar zeker even
goed!
Een compilatie ruikt natuurlijk altijd naar gemakkelijk geldgewin.
Gelukkig zijn er nog steeds dj’s die deze taak erg ter harte nemen
en hun favoriete deuntjes willen delen met anderen en bovendien
obscure tracks openbaren aan een groter publiek. Stéphane
Pompougnac is er zo eentje, en zolang hij met zijn neus meer in de
platenbakken zit dan in de (snuif)doos van de Kylies en de
Madonna’s van deze wereld, hebben wij daar helemaal geen probleem
mee!
