Het rijtje sequels dat deze zomer de zalen teistert, is bijna niet
bij te houden. Nieuwste aanwinst in dit betreurenswaardige
gezelschap is ‘The Whole Ten Yards’. Dit vervolg op ‘The Whole Nine
Yards’ borduurt gewoon verder op het succes van zijn voorganger en
dat is al een teken aan de wand.
Hoeveel goede vervolgen kent u eigenlijk? Voor de vuist weg kan ik
ze op de vingers van één hand tellen. Misschien kan ik er na een
langere inspanning wel meer voor de geest halen, maar ik ben er
zeker van dat ik in geen geval vingers te kort zal komen. Zolang
het succes aan de kassa bepalend blijft, zullen er vervolgen
gemaakt worden. Tot deze trieste conclusie ben ik gekomen na het
bekijken van dit vehikel.
Vier jaar na de gebeurtenissen uit deel één, is onze angsthaas Oz
(Matthew Perry) zowaar nog erger geworden. Zijn huis is voorzien
van alle modernste veiligheidssnufjes, hij gaat zelfs zover in zijn
paranoia dat hij een complot ziet in de scouts. Zijn wantrouwen
blijkt uiteindelijk toch gegrond wanneer zijn zwangere vrouw
Cynthia (Natasha Henstridge) wordt ontvoerd door maffiabaas Lazlo
Gogolak (Kevin Pollak). Niet wetende wat te doen, wendt Oz zich tot
de enige die hem uit de nood kan helpen, Jimmy ‘The Tulip’ Tudeski
(Bruce Willis). Deze heeft zich teruggetrokken in het verre Mexico,
voor Amerikanen blijkbaar het equivalent van “den Limburg”. Als ik
met mijn geld geen blijf weet, zou ik een andere vakantiebestemming
kiezen, maar blijkbaar is deze locatie gekozen uit praktische
overwegingen. Nu kan Oz er immers met de wagen naartoe rijden.
Waarom is me niet onmiddellijk duidelijk; is in Amerika het
vliegtuig nemen niet even normaal als hier de bus of tram? Of waren
de lonen van de acteurs zo hoog dat het geld van een gulle
autoconstructeur meer dan welkom was?
Jimmy gedraagt zich echter alsof hij van de trap is gevallen, en
enkele keren is blijven stuiteren. Zijn voornaamste zorgen zijn de
kippen, het huishouden en of zijn zelfbereide maaltijden al dan
niet gelukt zijn. Hiermee drijft hij zijn vrouw Jill (Amanda Peet)
tot aan de rand van een zenuwinzinking. Zij snapt het vreemde
gedrag van haar man niet en kampt bovendien zelf met problemen. Als
huurmoordenares lukt het haar niet iemand neer te schieten. Doden
kan ze nog wel, maar als er kogels aan te pas komen, slaat ze tilt.
Uiteindelijk besluiten beiden Oz ter hulp te snellen, ook al
doordat ze nu zelf worden opgejaagd door Lazlo.
‘The Whole Nine Yards’ kon zijn succes nog rechtvaardigen door het
optreden van enkele grote namen en omdat de interactie tussen
Willis en Perry op bepaalde momenten toch wel bleek te werken. In
een vervolg zou je dan ook verwachten dat er wat meer aandacht zou
worden besteed aan het uitdiepen van de personages waar je kennis
mee maakte in deel één. Maar blijkbaar was dat teveel gevraagd,
want geen enkel personage is ook maar een klein beetje geëvolueerd
in de voorbije vier jaar. De eerste gemiste kans in een lange rij,
zo blijkt.
Het grootste probleem schuilt in de humor, die gewoon ondermaats
is. Het accent dat Kevin Pollak hanteert bijvoorbeeld, daar is op
zich niets mis mee, zeker niet als je maar voor een klein ogenblik
mee wordt geconfronteerd, maar een hele film lang is van het goede
teveel. Uiteindelijk begint Pollaks maffe taaltje zelfs gewoonweg
irritant te worden. Ook de portrettering van de maffiafamilie is
een aanfluiting van de goede smaak. De taak van de moeder bestaat
eruit al flatulerend met eten door het beeld te lopen, een staaltje
van boertige “humor” waarvan de zin me volledig ontgaat. Van
hetzelfde laken een pak: de running gagvan de film, waarbij
er willekeurig en op de vreemdste momenten slagen aan elkaar worden
uitgedeeld. Gillen! Dat zoiets voorkomt in ‘Police Academy’, tot
daar aan toe, maar in dit soort film verwacht je toch een humor van
een iets hoger niveau. Alleen de conversatie over het openen van de
koffer ontlokte me een glimlach en da’s behoorlijk pijnlijk voor
een film die als komedie aan de man wordt gebracht.
Niet enkel het scenario faalt in zijn opzet, ook op het
acteergebied valt er bitter weinig goeds te melden. Willis heb ik
zelden zo fut- en inspiratieloos over het scherm zien rondlopen,
terwijl Matthew Perry zich nogmaals in zijn Chandler-kostuum
gehesen heeft. Al lijkt het wel alsof hij er na al die jaren mee
vergroeid is geraakt. In een serie voldoet hij perfect, maar op het
grote scherm komt het allemaal té geforceerd over. Aan ‘Friends’ is
ondertussen een einde gekomen en laat ons hopen dat dit optreden
een zwanenzang is.
En wat te denken van Amanda Peet, die alweer probeert om met een
minimum aan textiel zoveel mogelijk in beeld te verschijnen. Dit
zal wel tot doel gehad hebben om het oog ook wat te gunnen, maar
het brengt de film totaal niets bij. Nog een actrice die haar
aspiraties beter bij het kleine scherm houdt.
Ergens aan het einde van de film vraagt Lazlo Gogolak aan de
ordediensten: “Will you please shoot me?. Vreemd, want laat
dat nu net een zin zijn die me tijdens en na het bekijken van deze
wanstaltige, compleet overbodige sequel regelmatig door het hoofd
flitste .
