Van Bb mineur naar Bb majeur: het is genoeg om van gruizige rock naar pop met een duister randje te gaan. Althans, dat is wat The Raveonettes ons willen doen geloven. Met Chain Gang Of Love evolueren ze een flink stuk weg van de gitaarfuzz van hun debuut.
Stel je voor dat Phil Spector was opgegroeid eind jaren tachtig en zijn hang naar de ultieme popsong combineerde met het stofzuigergeluid van The Jesus And Mary Chain. Had hij dan geklonken als The Raveonettes? Veel kans van wel, maar hij had ongetwijfeld ook nog een Deen moeten zijn om dat binnen een set van strikte beperkingen te doen. Net als op voorganger Whip It On zetten Sune Rose Wagner en Sharin Foo een aantal regels uit waaraan de songs moeten voldoen. Gij Zult Geen Song Schrijven Die Langer Dan Drie Minuten Duurt, bijvoorbeeld. En: Alles Zal Geschieden In De Toonaard Bb-Majeur. Cimbalen worden overigens ook nog steeds niet gebruikt.
De verandering van toonaard naar majeur (de debuutplaat Whip It On werd integraal in Bb-mineur opgenomen) is meteen de grootste vernieuwing die de Raveonettes ondergaan. Het heeft echter een ingrijpend resultaat. Plots maakt het tweetal glorieuze pop, die zijn voeten diep geworteld heeft in de traditie van de Brill Building en Phil Spectors’ meidengroepen. Geen wonder dat het klikte tussen Wagner en producer/Brill-monument Richard Gottehrer.
"New York Was Great" krijgt een vleugje surf mee, en "Noisy Summer" wordt opgefleurd met vrolijke handclaps. "Love Can Destroy Everything" is een zeemzoeterige liefdessong, door een bescheiden cirkelzaag af en toe aan flarden gereten. De fuzzgitaren zorgen er immers voor dat het nergens té klef of te suikerig wordt. Het is een wall of sound, maar Wagner zet hem met grote ruwe blokken ineen.
Het zijn de songs met de scherpste randjes die blijven hangen. "My girl is a little animal, she always wants to fuck/can’t find a reason why, I guess it’s just my luck" opent "Little Animal", waarna het hoofdpersonage de straat optrekt op zoek naar wat ze hem nièt kan bieden. Als dit al Phil Spector is, dan een Spector die de beerput in zijn hoofd rechtstreeks inplugde op de stemmen van The Ronettes.
De titelsong is lichtelijk briljant met zijn achtergrondkoor van dwangarbeiders en pikhouwelen op steen, terwijl eerste single "That Great Love Sound" net als "Heartbreak Stroll" een drive heeft van heb-ik-u-daar. Voeg daar nog de dromerige opener "Remember" aan toe en u krijgt een uiterst genietbaar plaatje. Waarom horen we dit dan nooit op de radio?
