De Ierse schrijver Roddy Doyle kan op zijn minst gezegd fijnzinnig genoemd worden. In The
woman who walked into doors van 1996 vertelt hij in de eerste persoon het verhaal van de Ierse
poetsvrouw en alcoholiste Paula Spencer. Haar gefragmenteerde gedachtenstroom sleurt je doorheen
haar herinneringen.
Paula’s voornaamste herinneringen zijn die van haar zeventienjarige huwelijk met Charlo. De
politie schoot deze dood toen hij een overvalletje pleegde en hierbij een vrouw doodschoot. Paula
hield en houdt verschrikkelijk veel van Charlo. Nochthans was haar leven met hem ook een hel. Doyle
schetst het beeld van een vrouw, een familie (ze heeft vier kinderen) op een realisitsche manier,
zonder in een splitsing van slachtoffer/beul terecht te komen.
Zowel Paula als Charlo zijn gewone mensen met hun goede en slechte kanten. Charlo slaat haar
verrot om haar nadien om vergiffenis te smeken en te zeggen dat hij van haar houdt, wat hij
waarschijnlijk ook echt doet. Paula verdrinkt zich in de alcohol, is niet de beste moeder die je je
kunt voorstellen en gelooft heel graag de liefdesbetuigingen van haar man.
Wanneer Paula weer eens naar het ziekenhuis moet met de door haar man aangebrachte verwondingen,
komt Charlo steevast mee. Paula verzint een verhaal: ze is bijvoorbeeld tegen de deur gelopen.
Binnen in zichzelf bruist het echter om de waarheid te vertellen. Ze smeekt: "Vraag het mij.
" Ze wil dat iemand het taboe doorbreekt en de waarheid spreekt. Hoewel iedereen wel weet wat
er gebeurt, wordt er nooit iets over gezegd. Het is het taboe, het geheim, dat niemand durft te
doorbreken, een gesloten deur.
Paula’s herinneringen springen voortdurend heen en weer en ze doet verwoede pogingen om
zichzelf bij elkaar te houden. Naar het einde van het boek wordt de gedachtengang meer samenhangerd
en krijgt ze zichzelf (en haar drankprobleem) meer onder controle. Of dat een goede zaak is? Ze
fuctioneert beter, heeft het gevoel meer vat te hebben op haar leven en de dingen, maar de
psychische wonde bloedt nog. Haar zelfbeeld is nog fragiel, maar het is misschien een begin.
Misschien.
