De theatertour. Ooit was het een uitvinding van Noordkaap, gretig opgepikt door generatiegenoten Gorki, De Mens en consorten. Ook vandaag blijft het voor bands een handige manier om de tijd tussen twee festivalzomers nuttig te gebruiken. In het geval van School Is Cool was het twijfelen tussen “mooi” en “geef me toch maar vollenbak”.
“Het was een idee, gegroeid uit noodzaak”, vertelt Johannes Genard diep in de set. Toen COVID volop tekeerging en de promocampagne voor vierde plaat Things That Don’t Go Right de dieperik in hielp, moest de groep wel creatief denken. Een set werd bedacht die aangepast was aan alle mogelijke regelgeving en gespeeld kon worden met twee muzikanten, met drie of vier, maar ook in volle bezetting. ‘Wat is dit? School Is Cool goes MTV Unplugged?’, schreven we toen die benadering ook op het OLT Rivierenhof werd toegepast.
Het antwoord, wanneer als tweede song “Halfway Line” passeert: ’toch minstens een beetje’. De stadionrock van het nummer wordt moeizaam uitgekleed tot een tandeloos geheel dat het origineel niet doet vergeten. Alsof de drummer snelsnel nog wat borstels in de handen is gedrukt omdat hij het meppen niet kan laten. Klopt niet helemaal, niettemin. Drummer Nick Meul (X!NK) is er immers zelf niet bij, wegens bedlegerig. Het zorgt ervoor dat die halfslachtigheid van uitgeklede rock tot dat nummer beperkt blijft.
Op het podium wat vazen, een koffiezet, brandende kaarsen; algehele huiselijkheid. En zo intiem wordt het af en toe. “Whisper On The Wind” is een ingetogen binnenkomer, die in deze setting meer tot zijn recht komt dan op plaat. De melodie krijgt meer ruimte, de band beweegt er voorzichtig rond, om die vooral niet voor de voeten te lopen.
Dit is ook een gelegenheid voor de groep om een weinig evidente keuze uit zijn oeuvre te maken. Het ontlokt Genard de ontboezeming dat hij ondanks zijn eigen onzekerheid toch erg tevreden is met “Golden Grey” uit Nature Fear. Even later zet hij “Envelop Me” in en wordt “Black Dog Panting” de apotheose van de set. Is de rehabilitatie van die zo versmade tweede plaat eindelijk ingezet? Ook “Bad Behaviour”, een prachtige ballad uit Good News, wordt eindelijk nog eens bovengehaald.
Met de toevoeging van celliste Nelle Bogaerts (Lili Grace) aan de viool van toetsenman Michaël Lamiroy, heeft School Is Cool plots ook een heuse strijkerssectie ter beschikking, en die laat zich prachtig horen in oudje “Oh Delusion”. In “Underrated Underfed” zetten ze ijselijke accenten, terwijl ze met pizzicato “Trophy Wall” inzetten. En je denkt “hou die Nelle er maar bij”.
Tussendoor passeert nog eens Talking Heads’ “This Must Be The Place” – “het meest troostende nummer ooit” – de pruttelende synthlijn van “Entropology” – “op een theoretisch niveau geschreven terwijl ik wachtte op de trein” – en dan is het tijd voor het blik klassiekers dat tot dan toe behoorlijk gesloten is gebleven. Toetseniste Hanne Torfs zet hoog “Comfort” in, even later is het tijd voor een knappe versie van “I’m Not Fine”, de single die dankzij platenfirma Sony nooit mocht zijn, maar toch zijn weg vond: meest gestreamde School Is Cool-nummer van het moment.
Het valt daarbij op hoe hard de muzikanten gewerkt hebben aan de overgangen. Dat laatste nummer vloeide als vanzelf uit voorganger “Things That Don’t Go Right”, en zo zijn er nog van die momenten waarop de muziek voor zich mag spreken. Beter zo, want zoals gewoonlijk verliest Genard zich af en toe zo in een bindtekst dat Torfs hem tot de orde moet roepen; vaste prik, typisch School Is Cool.
En zo is ook het slotakkoord, wanneer de groep voor nog één nummer terugkeert. Dat “In Want Of Something” het nummer was dat hem deed besluiten een nieuw bandje te beginnen, vertelt Genard, en onversterkt brengen ze het van op de rand van het podium, een ingetogen einde voor een ingetogen concert. “Hierna doen we ’t weer even rustig aan tot de zomer”, klinkt het nog.
Klinkt als een plan. School Is Cool Unplugged was goed, maar School Is Cool elektrisch blijft altijd beter.