Het werk van de Amerikaanse regisseur Brad Anderson valt doorgaans op te delen in twee categorieën: films die ermee door kunnen en met momenten best genietbaar zijn (Session 9, TransSiberian, Beirut) en andere die het bekijken nauwelijks waard zijn (The Call, Vanishing On 7th Street, Stonehirst Asylum). The Silent Hour, dat vanaf deze week te zien is in onze zalen, ligt met een beetje goede wil net op de grens van die twee.
Toch vreemd, wetende dat diezelfde Brad Anderson ook in de regiestoel zat van The Machinist, een verrassend sterke psychologische thriller die met een klein budget gedraaid werd maar terecht een cultstatus verwierf – mede door de fysieke opoffering van Christian Bale die maar liefst 28 kg vermagerde voor zijn rol. Zo blijft de regisseur toch hoofdzakelijk een onehitwonder want de kloof tussen de strakke regie van deze koortsdroom en zowat alles wat volgde is toch wel opvallend te noemen.
Joel Kinnaman speelt detective Frank Shaw die na een werkgerelateerd incident een groot stuk van zijn gehoor verliest. Met weinig hoop op beterschap – de kans om volledig doof te worden is reëel – blijft hij lange tijd buiten dienst, totdat hij gevraagd wordt om te tolken voor Ava (Sandra Mae Frank), een dove getuige van een moord. De daders weten echter dat Ava alles gefilmd heeft en komen zowat gelijktijdig met Frank aan in het quasi verlaten appartementsgebouw waar zij woont (van een toeval gesproken), met als gevolg dat er Die Hard-gewijs een kat-en-muisspel volgt door gangen, kamers en liftschachten van het verpauperde wooncomplex. Hier en daar levert dat onderhoudende actie op die volledig steunt op het feit dat de twee hoofdpersonages slecht of nauwelijks horen – een gegeven dat ook naar behoren uitgespeeld wordt met gekende trucjes zoals een gedempte geluidsband of fluitende tonen na een oorverdovende kogelregen.
Echt spannend wordt het echter nooit, want dit is zo’n typische actieprent die braaf de regeltjes van Hollywood volgt en waarvan je dus na een goed kwartier de afloop al kan voorspellen, de plottwist incluis. Het helpt ook niet echt dat Joel Kinnaman wederom matig staat te acteren, wat gelukkig voor een stuk gecompenseerd wordt door tegenspeelster Sandra Mae Frank, die haar rol pakken beter weet in te vullen. Hoewel fotografieleider Daniel Aranyó zijn best doet om de nauwe ruimtes en de actie daarin deftig in beeld te zetten (in tegenstelling tot de eerste minuten die de prent een uitstraling geven van een tv-serie type NCIS) blijft het ook visueel een tikkeltje ongeïnspireerd.
Een complete mislukking is The Silent Hour dus niet, maar de Brad Anderson die ons in 2004 liet kennismaken met Trevor Reznik is in de verste verte niet te bespeuren en de vraag is maar of we die ooit nog te zien krijgen.
