In Julie Zwijgt speelt Leonardo Van Dijl een dubbelspel met stilte en afwezigheid. De film gaat over een stilte die oorverdovend luid is: de stilte van macht en seksualiteit. Van Dijls regiedebuut is dan ook een regelrechte grand slam voor het Belgische filmlandschap.
Julie (Tessa Van den Broeck), het gedisciplineerde tenniswonder, is een rustige, zwijgzame tiener die driften en emoties maar al te graag onderdrukt. Haar onbuigzaam regime bestaat uit tennis, naar school gaan en schaarse ontmoetingen met leeftijdsgenoten. Julies leven lijkt buiten haar professionele tennisbestaan dan wel niet excentriek, toch draagt zij stilzwijgend een aangrijpende waarheid in zich mee.
Julie Zwijgt is zowel stilistisch als episch van hoogstaand niveau: cinema waarin het #MeToo-thema echoot in de sprekende stilte. Verhalend neemt Van Dijl zijn tijd om Julie op eigen tempo te laten ontwikkelen. Shot na shot wordt de druk van de omgeving om te spreken hoorbaarder. Julie wordt de eenvoud van het zwijgen ontnomen. Zelfs haar ouders (Koen De Bouw en Ruth Becquart) ondernemen enkele fluisterpogingen om haar toch te doen breken. Julie is echter niet alleen rigoureus in haar doen, maar ook in haar zijn: zij bepaalt wanneer er wordt gesproken, zij kiest wanneer de waarheid wordt verteld, en vooral door wie. Precies hierdoor balanceert het script van de hand Van Dijl en Becquart op de flinterdunne grens tussen het evoceren van willen praten en kunnen praten.
Een openingsshot geeft meteen de visuele benadering weer van de film. Julie wordt heel vaak geïsoleerd in beeld gebracht, en hoewel er ruimte is voor andere personages, worden die vaak weinig aanwezigheid gegund in het beeld of enkel sporadisch via soft focus. Zodra Julie echter besluit om haar gevoelens te laten spreken, begint de camera deze strategie te wijzigen en krijgen omringende personages ook opeens een bestaansrecht.
Van Dijl werkt voornamelijk met minimalistische beelden die luider spreken dan de dialogen. Dit combineert hij met een korrelig en grauw kleurenpalet: enerzijds om de neutraliteit van Julie te benadrukken, anderzijds om de somberheid van de situatie weer te geven. En het is hierin dat de kracht van de film schuilt: door middel van al deze keuzes schetst Van Dijl op subtiele wijze Julies introvertheid die haar zowel stabiliteit als comfort bezorgt. Deze intensiteit komt ook terug tijdens de gesprekken tussen Julie en haar vroegere tenniscoach, de beklaagde Jeremy (Laurent Caron). Debutant Van Dijl en zijn meer ervaren fotografieleider kozen ervoor om daarin schaduw te laten overheersen, als symbool voor de misplaatste relatie tussen beiden.
Julie Zwijgt is kortom een mooi voorbeeld van cinema waarin tijd op letterlijke wijze centraal staat. Tijd nemen voor je eigen tijd, tijd nemen om te zwijgen, tijd nemen om te spreken. In de kern gaat de film over zwijgen versus spreken: een proces waarbij altijd woorden verloren gaan. Tenzij je de juiste tijd kiest om die woorden uit te (laten) spreken. Julie omarmt de stilte als een tweede personage, als een soort antiheld. En zelfs in het stil zijn, is zij consequent: Julie blijft dan wel zwijgen, toch is het zij die besluit om Jeremy’s stilte niet langer te laten spreken. Op het moment dat de woorden Jeremy’s mond verlaten, is Julie niet langer een gebroken tenniswonder en kan ze haar bestaan weer opnemen.
