Het MOOOV-filmfestival biedt een staalkaart van het beste uit de wereldcinema. De jaarlijkse hoogmis wordt dit keer feestelijk op gang getrokken met Animalia, dat tevens werd geselecteerd als Fomo-film voor de maand april (het Fomo-programma geeft films een kans die anders geen distributie zouden hebben).
Met dit raadselachtige langspeelfilmdebuut onderzoekt de Frans-Marokkaanse cineaste Sofia Alaoui klassenvooroordelen en maatschappelijke beperkingen. Ze schetst het portret van een hoogzwangere vrouw die gevangen zit tussen twee werelden. Itto (Oumaima Barid) woont met haar echtgenoot, een steenrijke zakenman, in een royaal uitgedoste villa met uitzicht op de Marokkaanse bergen. Wegens haar bescheiden afkomst kijkt Itto’s elitaire schoonfamilie echter met minachting neer op de boerendochter. Wanneer die laatste omwille van een belangrijke meeting gescheiden raakt van haar partner, wordt haar leven overhoop gehaald door een bovennatuurlijke gebeurtenis. Dit zet de protagoniste aan om de betekenis van dit alles te bevragen en haar heil te zoeken in hogere krachten.
Animalia wordt aangeprezen als een metafysische sf-prent, met contemplatieve scènes die het tempo geregeld tot stilstand brengen. De film behandelt thema’s als moederschap, emancipatie, onderdrukking en religieus fanatisme, en legt daarnaast ook de sociale en culturele spanningen in het land bloot. Dit resulteert in een moeilijk te classificeren werkstuk, dat meer vragen oproept dan beantwoordt. De paranormale elementen spelen tweede viool in het verhaal, maar dienen volgens Sofia Alaoui (die opgroeide tussen Marokko, China en het Midden-Oosten) als middel om de dynamiek van onze samenleving en de daaraan gekoppelde hiërarchische structuren in twijfel te trekken.
Animalia ligt perfect in het verlengde van Alaoui’s voorgaande wapenfeit, Qu’importe si les bêtes meurent (So What If The Goats Die). Die kortfilm, die handelde over een jonge schaapherder die kampte met voedselschaarste, liet ook al een aantal elementen aan bod komen die we terugvinden in Animalia: de kloof tussen arm en rijk, een op til zijnde invasie van buitenaardse levensvormen. Er zijn overigens wel meerdere parallellen te trekken tussen beide films, die vooral inzetten op sfeerschepping en waarin de aandacht voor het landschap primeert. Maar in tegenstelling tot in So What If The Goats Die, dat vanwege de beperkte speelduur meer een film uit één stuk was, blijft in Animalia alles nogal vaag en wordt veel in het ongewisse gelaten, iets wat deze meditatieve prent zeker niet altijd ten goede komt.
Animalia kan evenwel steunen op de suggestieve beeldvoering van Noé Bach (de director of photography van onder meer La terre des hommes en Une femme du monde, op wie Alaoui eveneens al een beroep deed voor So What If The Goats Die), die de film een apart karakter geeft. Verder blijft alles echter wat in het ijle hangen, waardoor het geduld van de kijker soms al te veel op de proef wordt gesteld.