Je zou het niet meteen afleiden uit de titel, maar Il Pleut Dans La Maison speelt zich wel degelijk af tijdens een bloedhete zomer in het zuidelijke gedeelte van ons land. De film handelt over twee tieners die door hun aan drank verslingerde moeder aan hun lot worden overgelaten wanneer zij plots met de noorderzon verdwijnt.
In de bouwvallige, door schimmels en vocht geteisterde flat van hun grootmoeder zijn de zeventienjarige Purdey en haar jongere broer Makenzy op elkaar aangewezen. Purdey draagt reeds een zekere verantwoordelijkheid, maar kan eigenlijk niet wachten om volledig op eigen benen te staan en te ontkomen aan deze ontwrichte thuissituatie. Het meisje oefent een vakantiejob uit als schoonmaakster in een hotelcomplex, terwijl Makenzy – die net is gezakt voor z’n examens – zijn dagen slijt met onbeduidende computerspelletjes, rondhangen met vrienden en het stelen van fietsen.
Il Pleut Dans La Maison houdt ergens het midden tussen documentaire en fictie, en bouwt verder op een lange traditie van coming of age-films. De nauwe relatie tussen de twee kinderen, die elkaar ook in bescherming nemen, vormt de kern van het verhaal. Er gingen heel wat oefenopnames aan de film vooraf om de kwetsbare leefwereld van de adolescenten accuraat weer te geven, al werd er ook veel ruimte gelaten voor improvisatie.
Il Pleut Dans La Maison staat op naam van de jonge Waalse cineaste Paloma Sermon-Daï, die met succes aan een veelbelovende carrière timmert. Na haar afstudeerproject Makenzy, waarin ze met haar camera Makenzy en Purdey Lombet (ook in het echte leven broer en zus) al een eerste keer observeerde, bracht Sermon-Daï de strijd van haar eigen broer in beeld die kampte met een drugsverslaving. Het leverde haar prompt de Magritte du Cinéma op voor beste documentaire. Il Pleut Dans La Maison wist het vorig jaar tot in de nevensectie Semaine de la Critique van Cannes te schoppen, waar de prent (die bovendien een meer dan goede beurt maakte op het FIFF) de French Touch-prijs in de wacht sleepte. 
Met de film wou de regisseuse vooral afstappen van een afgebakende structuur en iets brengen rond de woelige periode die jongeren doormaken, wat haar ook toeliet om de emoties die ze tijdens deze levensfase zelf ervaarde weer in herinnering te brengen. In haar minimalistische benadering zijn de dramatische momenten daarom niet noodzakelijk de meest opvallende, maar zitten ze bijna ongemerkt in de film verwerkt. Het was voor de cineaste cruciaal om de plot van Il Pleut Dans La Maison in het hartje van de zomer te situeren, omdat ze resoluut komaf wou maken met de prototypes van het terneerdrukkende sociale drama dat al te vaak grossiert in sombere grijstinten.
De film werd hoofdzakelijk opgenomen aan de meren van Eau d’Heure, wat zich vertaalt in de zonovergoten fotografie en het veelvuldige gebruik van warm natuurlijk licht – waarmee DOP Frédéric Noirhomme (Welcome Home, Un monde) ten dele ook Charlotte Le Bons Falcon Lake voor de geest haalt. Buiten deze mooie omkadering slaagt Sermon-Daï er echter te weinig in om echt los te komen van de genreconventies en de prent een persoonlijke stempel te geven. Niettegenstaande het hoge realiteitsgehalte en de knappe vertolkingen onderscheidt het repetitieve Il Pleut Dans La Maison zich dan ook nauwelijks van de grijze middelmaat en is het een film om koud noch warm bij te worden.
