Samen met Pieter Van Hees, Fien Troch en Felix Van Groeningen behoorde Koen Mortier tot de generatie filmmakers die de Vlaamse cinema aan het begin van het millennium een nieuw elan gaven. Troch en Van Groeningen zijn ondertussen uitgegroeid tot vaste waarden die ook op internationaal niveau het verschil weten te maken. Van Hees is daarentegen vooral nog actief als tv-regisseur (De bende van Jan de Lichte, Exen). Over de wisselvallige kwaliteit van Koen Mortiers oeuvre is het laatste woord nog niet gezegd. Zijn zelf gefinancierde Herman Brusselmans-adaptatie Ex Drummer was werkelijk onuitstaanbaar – daarna volgden 22 Mei (waarin het leven van een bewakingsagent grondig door elkaar werd geschud) en het verdienstelijke Engel, geïnspireerd op de laatste uren van wielrenner Frank Vandenbroucke. Nu, vijf jaar later, levert de cineast zijn meest volwassen en indringende film af, die aandacht heeft voor het mentale leed van adolescenten, iets wat in onze huidige maatschappij nog al te vaak verborgen blijft.
In Skunk schetst Mortier het rauwe portret van Liam (Thibaud Dooms), een verwaarloosde tiener die opgroeit in een destructieve thuissituatie waarin drugs, alcohol, seks en fysiek geweld alomtegenwoordig zijn. De opstandige knaap belandt al snel in een jeugdinstelling, waar hij van zijn begeleiders nieuwe kansen krijgt aangereikt, maar de jongen blijft in de knoop liggen met z’n tumultueuze verleden.
Skunk is gebaseerd op het gelijknamige boek van Geert Taghon, die ook mee sleutelde aan het script, waarvoor hij putte uit zijn jarenlange ervaring in de forensische psychiatrie. Met dit heftige verhaal (dat omkaderd wordt door de sfeervolle fotografie van ‘king of darkness’ Nicolas Karakatsanis) bezorgt Mortier ons een stomp in de maag. De bikkelharde film windt er bepaald geen doekjes om. Volgens de regisseur was het evenwel noodzakelijk om dit confronterende verhaal te vertellen, zodoende de publieke opinie te beroeren en het politieke geweten wakker te schudden.
De cast van Skunk, dat in de aanloop naar z’n Belgische release reeds verschillende prijzen wist te vergaren, bestaat uit een mengeling van jong onstuimig talent en een reeks overbekende namen. De amper 22-jarige Thibaud Dooms (die woordkunst en drama studeerde aan het Leuvense Lemmensinstituut en zich voorts bijschoolde aan de Kleinkunstacademie van Maastricht) is onthutsend in de hoofdrol en speelt de pannen van het dak. Ook Natali Broods en Dirk Roofthooft ondervinden niet de minste moeite om zich hun personages eigen te maken. Dit naturel staat dan wel weer in schril contrast met de hysterische vertolking van Sarah Vandeursen, die compleet in overdrive gaat. De moeder van Liam, die voor elke kleinigheid in een colère schiet en haar kind de huid vol scheldt, wordt op die manier een opgeblazen karikatuur – wat totaal niet strookt met de rest van de film en deze zelfs nogal wat schade toebrengt. Los daarvan slaagt Skunk erin om de obligate ‘probleem van de week’-film te overstijgen, al belet dit niet dat de clichés om het hoekje loeren en gaandeweg toch weer de bovenhand nemen.
