Vanwege trein-tram- en busproblemen raakte ons enolateam hopeloos verdeeld tussen middenplein en tribune van de Lotto Arena, toch een beetje twee verschillende werelden. Twee verslagen dan maar?
Overleeft IDLES, een band die toch het best werkt als ze de zweetparels op uw en ons gezicht persoonlijk kunnen tellen, in een grote zaal als de Lotto Arena? Dat viel wel mee, maar de band heeft nog een paar knopen door te hakken voor hij op dit niveau kan blijven meedraaien. Verslag van op een ingeslapen tribune.
Want over de hele lijn overtuigen deed de band toch ook weer niet afgelopen zaterdagavond. Kan een optreden tegelijk een beetje teleurstellen en toch een feestje zijn? IDLES liet ons in ieder geval met dat dubbel gevoel achter. Toegegeven, wij waren al wat slechtgezind van toen wij noodgedwongen op een stoeltje gingen zitten nadat een afgeschafte trein ons een plek op het plein door de neus had geboord (merci NMBS, merci decennia aan besparingspolitiek). En iedereen weet: daar en nergens anders is het feestje – dat de hordes Radio Willy-luisteraars die hun rugpijn en leeftijd trachten te vergeten op de tribunes zich niets anders in hun hoofd halen. Ohja, en aan die ene veertiger die het nodig vond hier dronken een aantal vrouwen lastig te vallen: piss off en kom nooit meer terug.
Want als IDLES een boodschap had uit te dragen, was het wel: hou van elkaar, zorg voor elkaar, hou elkaar recht, in de harde wereld van vandaag meer dan ooit. Joe Talbot besefte meer dan wie anders dat zijn band en het publiek het dronken wrak dat hij ooit was gemakkelijk in de goot hadden kunnen laten liggen. Ze deden dat niet, en nu staan ze hier met vijf overlevers en overwinnaars te zijn. Met veel dankbaarheid en plezier staan Talbot en de rest van IDLES hier op het podium, en dat blijft mooi om te zien. Het is de warme vuist die we kennen, de glimlach als verzet. Maar hoelang kan je teren op dat Joy As An Act Of Resistance, letterlijk en figuurlijk?
Laatste album TANGK was een ander beestje, waarvan de eerste sporen eigenlijk al in voorganger CRAWLER zaten. Het zijn platen waarop IDLES zijn vleugels uitsloeg, soms het experiment opzocht. Het mocht hoekiger en donkerder. Producer Nigel Godrich trok zich naar het schijnt al de haren uit het hoofd bij het idee dat IDLES dit geluid moest verenigen met de stormram van weleer. Hoe ze dat deden? Nou, vooral zo weinig mogelijk. “IDEA 01” voelde als een verplicht nummer alvorens echte opener “Colossus” de zaal wel meteen in vuur en vlam zetten. Een schijf, zonder twijfel, en de eerste tien rijen vlogen met veel plezier in de moshpit. Maar euh, we zijn ondertussen wel drie platen, zes jaar, een pandemie, en minstens twee oorlogen verder.
Het nieuwe “Gift Horse” wist gelukkig de energie te bewaren, alvorens de band doodleuk een feestje bouwde door dat recente wapenfeit TANGK volledig te negeren. Niet dat dat per se erg is. “Mother” was een ziedende working class-hymne. “I’m Scum” en “The Wheel” onversneden lappen energie die de hele zaal meehad. Zelfs de vijftigers kwamen er soms voor uit hun plastic stoeltje. “Car Crash” bleef een donker autobiografisch relaas van een auto-ongeval onder invloed, een onverwoestbare song die donker pulseerde op de rand van krautrock. Een meegebrachte sax voegde nog meer noise en schelle klanken toe. Scheet in een fles Ultra Mono kwam er (gelukkig) bekaaid vanaf met enkel een voorspelbaar “Mr. Motivator”.
Dat helse tempo bleef IDLES echter niet aanhouden. Met de saaie trage “The Beachland Ballroom” zakte het allemaal wat in elkaar. Tijdens “Divide & Conquer” speelden technische problemen de groep parten, al lieten ze zich er niet door uit het lood slaan – deze beren uit Bristol zijn wel wat gewoon. Maar tegen het duffe “Roy” waren zelfs zij niet opgewassen. Nuja, blazen moeten geleegd en bierglazen gevuld worden. Ondertussen vinkten we met “Television” en “Samaritans” weer twee oude nummers af die uit niet meer dan twee dimensies bestaan en de motor niet terug lieten aanslaan.
“Gratitude”, “Grace”, en vooral een ijzersterk “POP POP POP” bewezen nochtans dat er een Idles 2.0 is: eentje dat zich op een donkere groove doorheen de ruimte beweegt, tussen het duister en het licht in. Het werkt, het snijdt en doet pijn. Eindelijk geen cartoonfiguurtjes, maar een band die nog even mee kan. Een band die durft keuzes maken, niet per se iedereen plezieren, maar daardoor wel voorbij de gemakkelijke pogo op de eerste rij kijkt. En het vloeit perfect over wanneer “When the Lights Come On” je de ademt afsnijdt.
Maar IDLES durft (nog) niet en grijpt voor het laatste half uur terug naar het feestje dat we kennen: een drammerige makkelijke winst met “Crawl!” Ja, er kan nog eens in het publiek gedoken worden, al dan niet met een jurk aan, en het ziet er vanop afstand allemaal heel leuk uit, maar wat heb je eraan als je niet in een zweterige club staat?
Na de laatste bocht moet de Lotto Arena er volledig aan geloven, en dit is ook de tijd en plaats om dat te doen. Want nu mag – neen, moet – alles kapot: “Never Fight A Man With A Perm”, een zeer, euh, dansbaar “Dancer” (of wat daar op 30×30 cm voor moet doorgaan) en een massaal meegebruld “Danny Nedelko” hadden wij nodig, nu hier. Net zoals de antifascistische rant van Talbot net ervoor. Het blijft hier wel Antwerpen, toch een beetje de bruine bakermat van België. Zouden ze het meegebrulde migratie-anthem tot op het stadhuis gehoord hebben? Het is te hopen.
“Rottweiler” sluit ziedend het concert af, net zoals op Joy As An Act Of Resistance, maar het laat je met een dubbel gevoel achter. Ja, het was een feestje, maar het is nog steeds hetzelfde feestje als in 2018 of 2022. Deze band blijft groeien in publiek, maar met dezelfde plaat en met dezelfde songs. Ze plakken er wat recente nummers in tot een (te lang) twee uur, zonder keuzes te maken. Het feestje vooraan, daar heb je weinig aan voorbij rij 10, tenzij je met je smartphone een filmpje wil maken van een circle pit waar je zelf niet instaat (gaan wij nooit begrijpen). Voor wie wil IDLES nu spelen: de zweterige moshpit vooraan die ze maar al te goed kennen, of de hele zaal? Misschien volgt een herkansing met een volgende plaat? Voor het nostalgiecircuit is het toch nog wat te vroeg voor IDLES.
