Vanwege trein-tram- en busproblemen raakte ons enolateam hopeloos verdeeld tussen middenplein en tribune van de Lotto Arena, toch een beetje twee verschillende werelden. Twee verslagen dan maar?
Laten we alvast afspreken dat u niet verwacht dat we IDLES in een hokje stoppen. Ook al kolkte de Lotto Arena die zaterdagavond op zijn hevigst tijdens de punkexplosies, IDLES is een volstrekt unieke band die nooit lekker in het postpunk-keurslijf zat en zich daar met volgende albums allicht nog meer zal uitwringen.
Met Tangk bezorgden ze ons recent een verslavend en toch ontregelend pareltje. Er wordt nog steeds gegromd en gebruld alsof de supporter van een rivaliserende voetbalploeg dra onzacht met de stoeprand zal kennismaken, maar er wordt ook gecroond, gedanst en zowaar gezongen.
Ook in Antwerpen werden meerdere registers bespeeld, al maakte dat ook dat het publiek nu en dan de weg kwijt was. IDLES was nooit voor één gat te vangen, maar het is moeilijk om een goed lopende setlist te brouwen als je een nieuw, eclectisch album te promoten hebt, maar er te veel darlings uit het verleden (en het uitstekende Joy As An Act Of Resistance) te killen zijn om het zaakje gebald te houden.
“Colossus” bracht aan het begin van de set zoals gewoonlijk een eerste wall of death en het eerste half uur werd de moshpit song na song groter, tot het swingende “The Beachland Ballroom” niet meer zo beukbaar bleek en de energie her en der wat verdween. Het was dan dat twee uur toch wat lang bleek voor IDLES. Nooit hakte de set echt in, maar de bevreemde elektronica van het uitstekende “POP POP POP” contrasteerde met het Afghan-Whigs-dat-nu-ook-aan-feminisme-doet van “Roy”, dat dan weer tegen het antimachismo van “Samaritans” aanbotste. “Grace” was, welja, gracieus en dreigend met honderden middelvingers die “No god, no king, I said love is the fing” ondersteunden. Voor “Hall & Oates” mocht zowaar iemand uit het publiek meezingen, al hadden ze zijn microfoon niet aangesloten.
Na een ingetogen “A Hymn” was het tijd voor het slotsalvo. Met “Never Fight a Man With a Perm” ging het dak er bijna af. Het publiek bleef vanuit een noest kolkende moshpit de songtitel (of toch iets wat erop lijkt) brullen, tot het Talbot even te veel werd (“I’m not crying, you are”), hij nog een wall of death vroeg, en een halve Lotto Arena “concrete to leather” brullend tegen elkaar aan beukte. Kersvers prijsbeest “Dancer” zorgde nog voor een toefje bezopen disco en dan mocht het dak er echt af voor “Danny Ne-fuckin’-Delko”, inclusief speech over migratie en Palestina voor wie de songtekst niet begrijpt, gitarist/knoppentovenaar/sympathieke zot Mark Bowen die in jurk vanuit het publiek “Danny Nedelko Community so fuck you” spelde en vijfduizend kelen “yeah yeah yeah yeah yeah yeah yeah-eah-eah-eah” antwoordden. Nog even “Rottweiler”, “Ceasefire now” scanderen, een circle pit en we mochten naar huis.
Drie kilo zweet, frustraties, boosheid op de wereld en ouderdom lichter, trok iedereen naar de toog om te rehydrateren. Intussen wordt de Lotto Arena opgemaakt om een dag na IDLES het Vlaams Nationaal Zangfeest te ontvangen. Hopelijk hangt de geur en de energie van dit concert er nog en leidt Jan Jambon een samenzang van “fear leads to panic, panic leads to pain, pain leads to anger, anger leads to hate” of knalt een verdwaalde sound engineer “Grace” door de boxen. Het is dat IDLES in 1830 waarschijnlijk ongeveer als De Stomme van Portici zou geklonken hebben.
Dat er een sfeer van wereldverbeterende agressie in de Lotto Arena hing, quoi. Een waar we niet genoeg van kregen.
