Columbia, 2011
Sony
Het einde van het tijdperk van de cd als geluidsdrager: een ware
onheilstijding voor de meeste muziekliefhebbers, maar voor sommigen
ook een zegen. Fans van Ryan Adams bijvoorbeeld, de iTunes-artiest
bij uitstek. De Amerikaanse songsmid wisselt al jarenlang vlagen
van genialiteit af met scheten in flessen, waardoor een Adams-plaat
steevast een berekende gok is. Maar kijk: met het verrassend
consistente ‘Ashes & Fire’ trekt de treurwilg haast achteloos
een aardedonkere streep onder die wisselvalligheid. Een
toek op het bakkes voor de onverlaten die de plaat niet
volledig op hun iPod pleuren!
Zelfs voor al wie Ryan Adams een warm hart toedraagt, zal ‘Ashes
& Fire’ misschien wel een donderslag bij heldere hemel zijn.
’29’, ‘Cold Roses’, ‘Easy Tiger’, …: het zijn allemaal platen met
even diepe dalen als hoge toppen. En dan hebben we het nog niet
over een complete miskleun als ‘Rock N Roll‘. Is de
man nu een onmiskenbaar genie of een middelmatige veelschrijver met
een gebrek aan zelfkritiek? De waarheid ligt zoals zo vaak in het
midden, maar voor het eerst sinds ‘Love Is Hell‘ (2004)
laat Adams de balans overhellen naar het eerste.
Nu de bladeren het tijdige voor het eeuwige inruilen, herrijst
de Amerikaanse bard namelijk als een feniks uit de as. Geen toeval,
want welke sound past Adams meer als een tweede huid dan herfstige,
bitterzoete country die de perfecte begeleiding biedt voor het
tikken van de regen tegen het vensterraam? Met hun harmonieuze
backings en huilende pedal steel schurken ‘Come
Home’ en ‘Save Me’ zich ook dan aan tegen het beste werk van
Neil Young,
die andere herfstheld. En met z’n falset dat het merg uit uw
beenderen zuigt in het bloedstollende mooie ‘Rocks’ steekt hij een
zo mogelijk nog knappere lofzang af op de Canadese snarendrijver.
Ryan Adams on the beach…
Maar in tegenstelling tot de laatste platen van Young kruipt er
bij Adams deze keer geen kaf tussen het koren. ‘Ashes & Fire’
is een ingetogen, bedaarde plaat met songs die stuk voor stuk
overeind blijven in al hun eenvoud. Zo kleuren pasteltinten van
strijkers en orgel het beklijvende ‘Kindness’ fraai in, maar het
blijft een hartverscheurende, naakte smeekbede. “Kindness can cure
a broken heart/Honey, are you feeling kind?”, klinkt het
smachtend. Het escapistische ‘Invisible Riverside’ snijdt zelfs nog
een paar extra vetrandjes weg, met nog lillender wonden van
verlangen als resultaat.
Denk nu echter niet dat de plaat één en al intimistische ascese
is. Af en toe trekt Adams een register extra open en ook dan is het
resultaat niet minder dan fantastisch. Zo klopt ‘Chains of Love’ op
het ritme van een hitsig hart met z’n stuwende kickdrum en zwierige
strijkers. En dan is er nog ‘Do I Wait’ dat erg ingetogen begint,
maar gezegend is met een finale die majestueus openbloeit als een
winterroos.
“I want to lay my head/Forever on your shoulder/Stay with me my
love/Now and when we’re older”, zingt Adams in ‘Invisible
Riverside’. De man hunkert duidelijk naar een rustigere,
langoureuze levensstijl en afgaande op ‘Ashes & Fire’ lijkt hij
die ook te hebben gevonden. Z’n demonen zijn gemuilkorfd en dat
levert z’n beste plaat in jaren op. Eentje waarbij u de
afstandsbediening in de kast kunt laten bovendien!