Blutch maakt een Lucky Luke. Na enige argwaan maakte het lezen van De ontembaren al snel plaats voor onversneden enthousiasme. Dit is een van de sterkste albums in jaren en tegelijk ook een topper in het al indrukwekkende oeuvre van Blutch.
Ook de bekendste poor lonesome cowboy ontsnapt niet aan de trend van de hommage-albums. Sinds enkele jaren hebben de meest uiteenlopende hedendaagse stripmakers al een eigen Lucky Luke-album gemaakt. Matthieu Bonhomme mocht als enige al twee albums maken, allebei met veel bijval van pers en publiek. Voor de zesde hommage kreeg Blutch, de chouchou van de meer alternatieve Franse stripscene, de kans om met De Ontembaren zijn eigenzinnige humor te laten samenvloeien met het universum van Morris. Het kan gewoon niet anders dan dat Blutch heel erg beïnvloed is door het werk van Morris, want De ontembaren moet zowat het album zijn dat het meest als Morris aanvoelt, sinds diens dood.
Met het arresteren van een jonge boef en het opvissen van twee verdwaalde kinderen zet Luke in dit verhaal een carrousel aan hilarische en absurde wendingen in gang. Alle pogingen ten spijt, kan Luke de twee jonge wezen nergens heen brengen en zeult hij ze achter zich aan. Langs alle scènes volgende hommages aan typische Morris-creaties zich op. Uit De ontembaren blijkt maar hoeveel scènes Morris in vele albums van Lucky Luke liet terugkomen. Herhaling was een belangrijk onderdeel van de herkenbaarheid en vertrouwdheid van het universum van Lucky Luke zoals Morris dat vele jaren tekende en vorm gaf.
De wat slungelige figuren vloeien vlot uit Blutchs hand, die in De ontembaren een toegankelijke variant op zijn eigen tekenstijl ontwikkelde. Ook qua scenario is het surrealistische verder weg, maar toont Blutch zich ook een meester in het opzetten van een klassiek, maar toch verrassend scenario. In 2020 verraste Blutch al door een hommage aan Baard en Kale, in Waar is Kiki gebleven? Door het avantgardisme in een groot deel van zijn werk lijkt Blutch soms eerder de klassieke Dupuis-stijl te willen parodiëren, maar uit beide hommage-albums spreekt vooral een grote liefde voor de klassiekers.
In de hoofdreeks is het ondertussen al vele jaren dat Achdé de tekeningen maakt, momenteel vergezeld van scenarist Jul. De stijl van de latere Morris-albums wordt bijna tot in de perfectie gekopieerd, waardoor het absurde en vinnige van de oudere Lucky Lukes toch naar de achtergrond verdwijnt. Dankzij albums als De ontembaren kunnen we na zoveel jaren nog eens proeven van de ruwe frisheid van die oudere periode.
In het Nederlands blijft Blutch jammer genoeg een auteur voor een heel klein publiek. Hopelijk durven heel wat lezers na het lezen van De ontembaren het werk van Blutch verdere kansen te geven. Zo is Een zee te hoog, dat vorig jaar verscheen, een subliem getekend surrealistisch album, dat net als deze De ontembaren aantoont wat voor een grootmeester Blutch wel is en dat die Grote Prijs in Angoulême in 2009 geen toevalstreffer was.
