In Hollywood heerst de gouden regel dat alles wat succesvol is, zoveel mogelijk sequels en remakes moet krijgen. In dat rijtje is er nu The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes, een prequel op de populaire The Hunger Games-franchise waarvan het eerste deel in 2012 op het grote doek verscheen. Francis Lawrence, die de laatste drie films inblikte, nam opnieuw plaats in de regiestoel. En net zoals de vorige adaptaties is ook deze film gebaseerd op het gelijknamig boek van Suzanne Collins.
De gebeurtenissen van The Ballad of Songbirds and Snakes spelen zich af 64 jaar voor we Katniss Everdeen ontmoeten, op het moment dat het Capitool nog herstellende is van de grote oorlog en de Hongerspelen nog in hun kinderschoenen staan. We volgen een jonge Coriolanus – Coryo voor de vrienden – Snow (Tom Blyth), de antagonist van de oorspronkelijke trilogie. Net wanneer Snow denkt met verve af te studeren van de prestigieuze Academie en de daarbijhorende geldprijs op te strijken, krijgt hij onverwachts nog één laatste opdracht: als mentor werken in de 10e Hongerspelen. De Spelmakers stellen vast dat na 9 edities het volk niet meer geïnteresseerd is in de Spelen en dragen de jonge studenten op om terug opwinding te genereren en de tributen te veranderen in spektakels. Snow wordt toegewezen aan de eigenzinnige zangeres Lucy Gray Baird (Rachel Zegler), de vrouwelijke tribuut uit het arme District 12, wiens zangstem iedereen betovert.
Ondanks dat de opzet klinkt als een ‘villain origin story’, waarbij we begrip en zelfs empathie ontwikkelen voor een slechterik, gaat het net niet zo ver. Behalve het feit dat de familie Snow financieel heeft geleden onder de opstand en er niet altijd middelen waren voor eten, zijn er verder geen traumatische ervaringen die verklaren waarom hij een hardvochtige en wrede dictator werd. Snow is eerder een vlak personage, dat niet door en door slecht is, maar wiens motivatie voor zijn handelen ook niet verder gaat dan puur zelfbehoud.
The Ballad of Songbirds and Snakes is evenmin een liefdesverhaal, ook al sluimert er een romance tussen Coryo en Lucy Gray. Doordat de twee op elkaar aangewezen zijn om te overleven, groeien ze in korte tijd en erbarmelijke toestanden dichter naar elkaar toe. Hun relatie neemt echter nooit de bovenhand en het blijft enigszins onduidelijk waarom de twee, die in theorie elkaar verafschuwen, tot elkaar aangetrokken zijn.
Een veelvoorkomend probleem bij boekverfilmingen is dat het bronmateriaal te veel materie bevat om te vertalen naar het scherm. Het gevolg is dat er zo al te veel informatie in te weinig tijd gepropt moet worden. Zelfs met een lengte van 2u37 maakt The Ballad of Songbirds and Snakes zich hier eveneens schuldig aan. Bovendien verandert de toon van de film na 90 minuten waardoor het opgebouwde ritme stilvalt en de twee delen bijna als aparte films aanvoelen.
Zowel de jonge als de gevestigde cast doen hun best, maar overtuigen doen ze niet. Daarvoor blijven de vertolkingen te oppervlakkig of neigen ze in andere gevallen naar het karikaturale. Ook de met momenten slechte CGI zorgt dat het verhaal inboet aan geloofwaardigheid – wat in een dystopische setting altijd wel een moeilijk gegeven is. Het gebrek aan diepgang in combinatie met een volgepakt plot laat op het einde enkel een soort onverschilligheid achter. Wat nog maar eens aantoont, Hollywood, dat niet alles wat ooit succesvol was, ook succesvol zal blijven.
