Hoe vaak hebben wij hier al de lof gezongen van The Veils? Vooruit dan, nog maar eens een rondje, want ook in Breda, of all places en ondanks technische problemen, was de Nieuw-Zeelandse band weer erg straf.
Zeg nochtans niet dat we beate fanboys zijn. Toen The Veils deze lente een zeven jaar durende stilte doorbraken met dubbelalbum … And Out Of The Void Came Love waren we niet geheel onder de indruk: te veel herhalingsoefening, The Veils zoals we die al te goed kenden. En het is alsof Finn Andrews dat zelf ook wel weet, want hij bouwt deze eerste tour in lange tijd nauwelijks rond deze plaat op.
Een beetje mag wel, natuurlijk. Met “The Bullfighter (Hand Of God)” horen we niet alleen dat de frontman de bezeten priester in zichzelf nog altijd weet te vinden, maar ook dat de groep die zeventien jaar geleden hoogtepunt Nux Vomica met hem inblikte grotendeels terug is. Dit zijn muzikanten die weten hoe ze dit soort songs kracht moeten geven, laten kletteren en daveren. “Undertow” is nadien een bedachtzame ballad, terwijl “The World Of Invisible Things” atmosferische pop is.
Drie keer The Veils, drie keer een ander geluid. En misschien is de groep daarom nooit echt doorgebroken; het schiet al eens wat verschillende kanten uit, wat er voor zorgt dat deze set nooit helemaal voelt als een rechte, logische lijn, meer als een stel zijsprongen die nooit een einddoel in zicht heeft.
De vraag is natuurlijk wat dat uitmaakt als je een songsmid en een zanger als Andrews voor je hebt, een man die op plaat moeiteloos Leonard Cohen neerzet, en vandaag “Here Comes The Dead” op verbluffende wijze a capella begint. Dat als de doden effectief allemaal terug zouden komen, zo had iemand hem verteld, ‘er veertien tegenover elke levende zouden staan’, zegt hij. ‘There’s a lot of dead people’ De band, inclusief violist, geeft de donkere, griezelige track staccato uitbarstingen. Je denkt aan Nick Cave. Accurater is: Bad Seeds, meer bepaald die met Warren Ellis aan het stuur. Zo’n goeie muzikanten, dus.
“Not Yet” is een eerste nummer van op Nux Vomica, dat album dat mid-pandemie vijftien kaarsjes uitblies, en dat vandaag nadrukkelijk de setlist overheerst. In een zinderend eindspel gaat er iets mis met de versterker van tweede gitarist Dan Raishbrook en is het tijd voor noodoplossingen. De akoestische gitaar dan maar, voor een solo gespeeld “The Tide That Left And Never Came Back”. ‘Sorry voor de sfeeromslag. We slaan ons er samen wel doorheen’, grijnst Andrews, en op suggestie van een fan kiest hij vervolgens voor de piano. ‘Nu voel ik me als op een cruiseschip. Eentje dat aan het zinken is.’ Als daar ook zo’n mooi en pakkend “Under The Folding Branches” te krijgen is, dan boeken we graag een enkeltje met de volgende Titanic. ‘For I loved you once, didn’t I’, croont de frontman, en ergens breekt iets. Wat een versie van deze prachtige trage. ‘You’re crying’, zeggen we dan.
En met een ‘we’re back in business’ zitten we opnieuw in de reguliere setlist. We zijn halverwege, het is tijd voor de vaste waarden, en The Veils zullen nu niet meer loslaten. Veel Nux Vomica met popnummertjes “A Birthday Present” en “Advice For Young Mothers To Be”, met een gloedvol “Sit Down By The Fire” toch eentje van op derde plaat Sun Gangs. Dat is die waarop Andrews liet horen goed naar The Triffids te hebben geluisterd. Je merkt het ook vanavond aan de licht dramatische inslag, het breed openwaaierende groepsgeluid.
Zeiden we dramatiek? Hij mag dan net vooraf ‘Low lays the devil in me’ zingen, voor “Nux Vomica” ontbindt Andrews alle duivels. ‘What say you, lord?’, begint zijn tirade, zeg maar zijn huilen naar de maan. Een woedende gitaar schudt af en toe zijn vuisten naar de hemel. De zanger krijst, kronkelt, jankt, de drums hameren; excorcisme. En dan is het gedaan. Wat een afsluiter.
En toch komt de groep, eenmaal op adem, nog terug. In “Someday My Love Will Come” channelt Andrews helemaal de praatzang-cum-piano van de oppervleermuis. Nu wel Nick Cave, dus, de latere om specifiek te zijn. Je zou het Veilsboegbeeld van epigonisme kunnen beschuldigen, maar dat zou voorbijgaan aan de song die hij net heeft gespeeld. Wie met zo’n nummers uitpakt, speelt in dezelfde liga – alleen niet voor de titel.
Het is niettemin jammer dat Andrews na dat ziedende “Nux Vomica” van daarnet niet meer dezelfde intensiteit vindt voor “Jesus For The Jugular”, dat andere gierende hoogtepunt van dat ‘jarige’ album. Het laatste nummer dat The Veils vanavond spelen klinkt wat mak, en dat willen we ooit nog rechtgezet horen. Dat treft, want als we het goed begrepen hebben, mompelde de frontman eerder iets als ‘we’ll be back soon’. Laten we hopen dat het dus niet weer zeven jaar duurt voor we deze songs live mogen horen.
