Met Puppylove leverde Delphine Lehericey anno 2013 een even verfrissende als raak geobserveerde coming of age-film af waarin de wereld van een verlegen muurbloempje op zijn kop werd gezet door een rebelse leeftijdsgenote. Voor Last Dance (niet te verwarren met het gelijknamige gevangenisdrama uit 1996) verruimt de in ons land residerende Zwitserse cineaste haar horizon om de gevoelstemperatuur op te meten bij een weliswaar totaal andere laag van de bevolking.
De film draait quasi volledig rond de figuur van Germain (François Berléand), een zeventiger die ten volle van zijn pensioen geniet en bij voorkeur languit op de sofa ligt of met z’n neus in de boeken zit. Wanneer hij plotsklaps weduwnaar wordt, krijgt de man af te rekenen met de overdreven bemoeizucht van zijn familie die alles voortaan tot in de puntjes voor hem wil regelen. Germain blijft echter op z’n strepen staan en heeft geen oren naar hun inmenging. Liever willigt hij de laatste wens van z’n dierbare vrouw in, door haar rol over te nemen in een op stapel zijnde productie van een moderne dansgroep.
Uiteraard gebeurt dit niet zonder slag of stoot. Vooraleer de protagonist op het podium zal triomferen, moet hij eerst nog zijn drempelvrees overwinnen. Gelukkig kan Germain rekenen op de begripvolle Samir (vertolkt door Kacey Mottet Klein), die zich over de nieuwe leden van het gezelschap ontfermt en met wie hij een hechte vriendschap ontwikkelt. Maar tot Germains ongenoegen blijven z’n kinderen en ijverige buurvrouw hem onophoudelijk lastigvallen, ook al zijn ze zich van geen kwaad bewust.
Last Dance is hoofdzakelijk gebouwd op de misverstanden en complicaties die ontstaan doordat Germain met veel kunst- en vliegwerk zijn deelname aan de voorstelling angstvallig blijft geheim houden voor zijn naasten. De grappig bedoelde intriges zijn echter nogal eentonig van aard. Bovendien weet de regisseur weinig aan te vangen met het gegeven dat Germain, dankzij deze nieuwe carrièrewending, een manier vindt om verbonden te blijven met z’n overleden echtgenote en het rouwproces een plaats kan geven – een naar mijn aanvoelen interessante insteek die verder uitgediept kon worden, maar slechts terloops passeert.
Delphine Lehericey, die zelf het scenario van Last Dance neerpende, lijkt vooral op veilig te willen spelen. Tot op zekere hoogte valt er wel iets te zeggen voor dit sympathieke, maar veel te brave filmpje dat op alle vlakken heel traditioneel is ingekleurd. De living- en keukentaferelen zien er – net als de scènes op de bühne trouwens – redelijk alledaags uit en de dialogen zijn ook al niks om over naar huis te schrijven.
François Berléand, die voornamelijk bekend staat om zijn talrijke bijrollen en internationaal werd opgemerkt in de Transporter-films, werkt zich met zijn warme vertolking evenwel in de kijker. Al zal de presence van Maria (La) Ribot, de excentrieke Castiliaanse choreografe die met haar dansoptredens, performances en installaties het veld van de hedendaagse kunst ingrijpend veranderd heeft en hier gewoon zichzelf speelt, u waarschijnlijk ook niet ontgaan. Het licht verteerbare Last Dance wist op het jongste filmfestival van Locarno toch maar mooi de felbegeerde publieksprijs te veroveren, wat meteen aangeeft hoe makkelijk dit filmpje binnengaat.