Met eigenzinnige versies van oude folksongs een hele zaal hypnotiseren en finaal het publiek (bijna) aan het dansen krijgen? Alleen Lankum kan dat.
Het Ierse kwartet Lankum is een van de opmerkelijkste bands van het moment die uitgebreid aandacht krijgt in de alternatieve scene, zeker sinds False Lankum, de opvolger van hun doorbraakalbum The Livelong Day, uitkwam in maart. Met hun eigen donkere en bezwerende stijl geven ze al jaren een moderne touch aan traditionele Ierse folksongs, waarmee ze die nog schoner én intenser maken. Ongeveer tien jaar na hun oprichting staat Lankum aan de rand van de doorbraak. Ruim voor dit uitverkochte optreden werd al een volgende Belgische show in Trix aangekondigd, ook Best Kept Secret staat intussen op de tourplanning. Hallo, Pukkelpop?
De superlatieven in de muziekpers liegen er dan ook niet om. “Zelden klinkt tragiek zo mooi als in de donkere songs van Lankum”, lazen we in De Standaard. Hier en daar wordt de band zelfs vergeleken met The Beatles, Black Sabbath en Prince omdat ook zij een genre nieuw zuurstof toedienen. In de Britse pers wordt False Lankum zelfs de OK Computer of The Dark Side Of The Moon van de moderne folk genoemd. Of dit overdreven is of niet, zal de muziekgeschiedenis wel zeggen, maar wat vaststaat, is dat de plaat in veel eindejaarslijstjes zal terechtgekomen.
Voor de start van het optreden is het al dringen geblazen aan het podium. Het zegt veel over hoe de band vandaag live gegeerd is. Of ligt het aan de Ierse kolonie die goed vertegenwoordigd is in de Orangerie? Het publiek is alleszins razend enthousiast wanneer Ian Lynch, Radie Peat, Cormac MacDiarmada en Darragh Lynch het podium bestijgen, van links naar rechts plaatsnemen op een stoel en hun versie van “The Wild Rover” inzetten. De ingetogen setting heeft iets sacraals – als je de band kan bewonderen tenminste – net als de muziek van Lankum.
“The Wild Rover” vat meteen perfect samen waarvoor Lankum staat: het is donker, droney én elegant. De ijzingwekkend mooie altstem van Peat nagelt je aan de grond. De gitaren en violen werken hypnotiserend en hebben een ietwat vergelijkbaar effect als de betere krautrock, niet toevallig een genre waar de band graag in interviews naar verwijst. Ook in veel van Lankums nummers worden patronen minutenlang herhaald, waardoor je steeds meer in de muziek getrokken wordt.
Folk en moderniteit, licht en donker, wanhoop en hoop. Lankum is een band van extremen. Ook live is dat zo. Daarnaast zweven ze ook nog eens tussen de gezelligheid van een Ierse pub, met iets te veel plaats in de set voor grappen, en een begrafenissfeer, door de duistere thema’s en sinistere uitvoering van de nummers. Zo ook in “The New York Trader”, waarin vooral in het tweede deel ijzige hurdy-gurdyklanken en droney geluiden de overhand krijgen. Dan voel je dat deze folk ook fans van Portishead, Sun O))) en Amenra zou kunnen aanspreken; of misschien zelfs iedereen die houdt van intense muziek.
Lankum heeft daarnaast genoeg nummers die een zaal op magische wijze stil krijgen: het prachtige “The Young People”, de cover van D.K. Gavans “Rocky Road To Dublin” en “Lord Abore And Mary Flynn”. Dan voel je aan de lijve waar de bandleden elkaar gevonden hebben: in de magie om samen te zingen. In dat laatste nummer is trouwens een glansrol weggelegd voor MacDiarmada, die normaal vooral de draailier, viool en banjo bespeelt.
Maar hét hoogtepunt van de avond is ongetwijfeld en ietwat te verwachten “Go Dig My Grave”, het epische openingsnummer van False Lankum. De song wordt a capella geopend door Peat, daarna komt Darragh begeleiden door welgeteld één snaar van zijn gitaar te blijven bespelen. Vervolgens wordt het geheel steeds intenser met de geluiden van de banjo van MacDiarmada, accordeon van Peat en de drones van Ian Lynch. De donkere trip over een vrouw die zich ophangt nadat haar lief haar verlaten heeft, grijpt minutenlang naar de keel.
Na luid applaus wordt de band teruggeroepen. Lankum kiest voor publieksfavoriet “Cold Old Fire”, van de gelijknamige plaat, “Hunting The Wren” (nog zo’n prachtsong van The Livelong Day) en een bezwerend “Bear Creek”. Bij dat laatste nummer voel je alweer de intrigerende contrasten bij Lankum: hier en daar zie je iemand mee bewegen – we hadden op z’n minst springende Ieren in een moshpit verwacht – maar de band zit er ingetogen bij te spelen, met de ogen dicht, zoals bij vele andere nummers.
We hebben nog één advies voor deze unieke band, met de festivals in het vooruitzicht. Met iets minder tussenpozen en meer dynamiek kan de set nog intenser, en worden misschien nog meer zieltjes – want dat zou verdiend zijn – bij gewonnen.
