Sinds wetgeving uit 2014 bestaat er in Frankrijk een systeem dat probeert om daders van misdaden bijeen te brengen met slachtoffers ervan – niet noodzakelijk gaat het om dezelfde misdrijven, al is dat een mogelijkheid – en hen met elkaar te laten praten in een poging om inzicht te verschaffen en eventueel bij te dragen tot een genezingsproces. Je Verrai Toujours vos Visages is een drama dat cineaste Jeanne Herry (Pupille, Elle L’adore) zelf schreef en regisseerde, met de bedoeling een bik op dit werkproces in een langspeelfilm te gieten.
Je Verrai Toujours vos Visages legt de focus op een groep daders en slachtoffers, evenals op de vrijwilligers die dit soort projecten begeleiden. Voor alle duidelijkheid gaat het hier om een gedramatiseerde interpretatie gebaseerd op het opzoekwerk dat Herry deed – en dus op basis van uitgeschreven scènes – en niet om een documentaire, al voelt de stijl en aanpak bij momenten wel gelijkaardig, een benadering die uiteraard niet nieuw is aangezien documentaires en fictiefilms inzake vormtaal eigenlijk al sinds de begindagen van het medium bijzonder sterk met elkaar verwant zijn.
De film opent met een wat misleidende scène die geen echt gesprek blijkt te zijn, maar een oefensessie voor de vrijwilligers die binnenkort aan het werk zullen gaan binnen het programma. Het geeft de film de kans om bij monde van een instructeur ons onmiddellijk het opzet en benadering duidelijk te maken, om vervolgens meteen te schakelen naar het echte werk. Die kijk wordt opgebouwd aan de hand van een tweetal dossiers: een dader die in de gevangenis zit, maar ook bijvoorbeeld een slachtoffer van misbruik dat net gehoord heeft dat haar broer – die nu geen straatverbod meer heeft – vrij is gekomen en een gecontroleerde omgeving zoekt voor een confrontatie.
Wat ervoor zorgt dat dit meer wordt dan een soort dramatische heropvoering van gesprekken, is de afstandelijke wijze waarop Herry alles ensceneert. De film bestaat uit rustig opgebouwde conversaties die niet de minste neiging vertonen om feiten aan te dikken of op te kloppen en die allemaal op dezelfde onopvallende maar verzorgde manier in beeld zijn gezet. In mooie breedschermcomposities die veel gebruik maken van partities in het beeld, schetst Je Verrai Toujours vos Visages fragmenten van gebroken levens en van de poging om die te herstellen.
Iets minder zijn de persoonlijk ingevulde delen. De structuur van de film had er baat bij gehad enkel het perspectief van de begeleiders te tonen, daar de mantra van de instructeur bij de start “je kent deze personen niet, probeer te luisteren” een beetje doorbroken wordt door ons te veel inzichten te geven die we eigenlijk niet uit de gesprekken kunnen leren. Evenmin stimulerend is de inkijk in persoonlijke problemen en levens van de vrijwilligers, allemaal zaken die de sereniteit van het opzet een beetje te veel doorbreken en de aandacht wegnemen van de kern van de zaak. Die struikelblokken worden deels goedgemaakt door de ingetogen manier waarop de groepsgesprekken gevat worden en de volgehouden sensatieloze toon. Je Verrai Toujours vos Visages blijft daarmee steken in wat wisselvallige kwaliteit, maar toch een toonvaste benadering en slaagt er in ieder geval in om een niet evident onderwerp op doordachte wijze te vertalen en er ondanks een paar missers hier en daar, er ook een aantal oprecht aangrijpende momenten uit te distilleren.
