Sinds Disney er een strategie heeft van gemaakt om animatieprenten heel snel beschikbaar te maken op hun streamingdienst, heeft de animatiefilm het er de laatste maanden in de cinemazalen niet bepaald gemakkelijk op gekregen, hoewel Puss in Boots: The Last Wish dan weer die fameuze uitzondering is die de regel bevestigt.
Of het met de Spaans-Amerikaanse animatiefilm Momias (wat internationaal Mummies wordt) ook zo’n vaart zal lopen, is weer iets anders. Het feit dat de meeste bioscoopcomplexen deze titel alleen maar in de Nederlandstalige versie vertonen, zegt veel over de verwachtingen die men koestert. Niet dat we er wakker van liggen, want Juan Gerlo of Laura Tesoro doen het meer dan prima. Mummies werd bedacht door hetzelfde team dat verantwoordelijk was voor de succesvolle Tad-franchise. Met metselaars heeft Mummies zoals de titel al laat vermoeden evenwel niets te maken, wel worden we teruggetoverd naar het oude Egypte – toch in de proloog.
In de canon van ieder zichzelf respecterende animatiefilm zit er steeds een schurk die voor niemand uit de weg gaat, en in deze vrij korte Mummies van Juan Jesús García Galocha is dat Lord Carnaby. De man met een Errol Flynn-snorretje die alsmaar gestalkt wordt door zijn moeder is een archeoloog die, net zoals Indiana Jones, niet te beroerd is om zijn broek vuil te maken. Jammer genoeg doet de Britse geleerde dat niet in de naam van de wetenschap, maar voor het geld. Bij het openbreken van de tombe van prinses Nefer in Egypte ontdekt de bullebak een poort die leidt naar de onderwereld waar de mummies reeds eeuwen ondergronds leven. De levende doden hebben er geen flauw benul van wat er zich in de moderne bovenwereld afspeelt, maar daar komt verandering in wanneer Carnaby de verlovingsring van wagenmenner Thut steelt. Thut werd door de liefdesgodin tegen zijn zin uitgekozen als de toekomstige bruidegom van prinses Nefer, die weldra de volledige macht over Egypte zal krijgen. De ring verliezen betekent voor Thut dat hij zowel zijn ogen als tong zal kwijt geraken, en dus zit er voor deze bangerik niets anders op dan het juweel opnieuw in handen proberen te krijgen. Daardoor komt hij terecht in het hedendaagse en hypermoderne Londen, waarvan hij denkt dat dit het oude machtige Rome is. Zonder dat hij het weet, zijn echter ook zijn pendante jongere broertje, de grappige huiskrokodil en Nefer mee aan boord van een cargo geklommen die naar de Britse hoofdstad vaart.
Qua stijl kon Mummies eigenlijk even goed in de jaren 90 gemaakt zijn, wat je zowel als een pluspunt als een serieuze domper kan zien. De avonturen in Londen zijn best wel geestig en de film bevat genoeg geslaagde grapjes waarbij zelfs de grootste zuurpruim wel eens zijn tanden zal ontbloten. Toch voelt Mummies veel te veel aan als een afdankertje waarvoor de makers veel te routineus de lijst van de ingrediënten hebben aangevinkt die blijkbaar nodig zijn voor dit soort titels. Soms is het ronduit tenenkrommend, zoals bij het personage van een stagemanager die voorzien wordt van alle verwijfde trekjes, waardoor je in een vingerknip alle oubollige clichés hebt zoals alleen Jacques Vermeire ze kan bedenken. Soms wordt het zelfs ronduit banaal, zoals de mottige liedjes of de heroïsche muzikale score van Fernando Velázquez, die net iets te veel gebaseerd is op het beroemde Indiana Jones-thema van John Williams. Aan platitudes is er eveneens geen gebrek, zo is er de onvermijdelijke Bangles-hit Walk Like An Egyptian. Uiteindelijk is dit een prent die louter mikt op jong doelpubliek, maar ook dat verdient veel beter.