De afgelopen tien jaar waren er eigenlijk maar twee animatiereeksen die er bovenuit staken: Rick & Morty en Bojack Horseman. Na een paar seizoenen begin je dan ook als vanzelf enkele namen op de generiek te herkennen. Als die je dan leiden naar andere series, belooft vaak een avontuurlijke ontdekking. Zo leidde de naam van de bedenker van Bojack Horseman, Raphael Bob-Waksberg, al naar het uitmuntende Undone. Inside Job heeft dan weer een andere Bojackalumni op de generiek: Matt Hollingsworth én heeft ook een Rick & Morty-connectie: componist Ryan Elder. Meer dan reden genoeg dus om deze Netflixreeks de nodige aandacht te geven. Zeker als je dan vaststelt dat de bedenker van dienst, Alex Hirsch, ook de man was achter het heerlijke Gravity Falls. Het resultaat is iets dat schippert tussen Rick & Morty en Final Space, maar nooit het niveau van die topreeksen evenaart. Al betekent dat niet dat je dit links moet laten liggen: er valt voldoende te genieten van de sterke punten van Inside Job.
De premisse voor deze reeks is veelbelovend: de meeste complottheorieën zijn echt. De ultrageheime overheidsafdeling Cognito Inc., probeert er voor te zorgen dat de wereld niet te weten komt dat die echt zijn. Het team bestaat uit een bende typetjes die eigenlijk niet bij mekaar passen. Er is Reagan, de dochter van de uit gratie gevallen oprichten van Cognito Inc., die normaal de boel zou gaan leiden, maar wordt gepasseerd door haar machtswellustige intrigant van een vader. Er is Brent, opgetrokken uit All-American en eightiesclichés, die het team in seizoen één vervoegde en dwangmatig met iedereen bevriend wil zijn. Er is superinfluencer Gigi, die er stiekem van droomt te gaan werken bij concullega’s de Illuminati. Verder Dr. Andre, de uivinder van alles wat toepasselijk is voor het verhaal en liefst onder invloed van psychedelica leeft. Daarnaast is er de humanoide zwam Magic Myc en de half mens/half dolfijn generaal Glenn Dolphman. In vorig seizoen was hun baas nog JR, nu wordt de boel geleid door Randy Ridley, die niemand vertrouwt en enkel maar geïnteresseerd is z’n ex-vrouw opnieuw voor zich te winnen.
Het integreren van alle mogelijk complottheorieën in elke aflevering is waarschijnlijk het sterkste punt van de reeks. De president proberen vervangen door een robot, Kennedy was toch vermoord door de overheid, er bestaan ondergronds reptielmensen, de aarde is plat, de maan heeft een geheime kolonie, een schaduworganisatie heeft alle touwtjes in handen, Hollywoodsterren zijn vampiers die zich voeden met het bloed van jonge deernen, het Vaticaan maakt deel uit van deze coverups, … de reeks beseft dat ze hierdoor sterk in het vaarwater van de Men In Black-films zit en omarmt dit dan ook ten volle. Er zijn ook enkele achterliggende verhaallijnen die soms de episodische aanpak kruisen, maar die geraken vaak niet voorbij de clichés. Als losstaande verhalen vol knotsgekke situaties werkt het vaak gelukkig wel.
De verhaallijn van Randy die z’n ex opnieuw voor zich wil winnen leidt al snel nergens heen maar blijft toch uitgemolken worden. Al de backstories van de nevenpersonages zijn flauw en de personages zijn kleurrijk genoeg an sich zonder dat ze eigen verhaallijnen behoeven. Dit is niet het soort reeks dat gebaat is met uitdieping en motivaties. Een ander minpunt is het te openlijk leentjebuur spelen bij andere reeksen. Een almaar drinkende Randy wil iets te veel Rick Sanchez oproepen en tijdens sommige afleveringen probeert Inside Job zelfs Futurama en Rick & Morty naar de kroon te steken met het aantal jaren 80 referenties per minuut. Dat krijgt snel iets vermoeiend en leeg. Die ene tijdreisaflevering in seizoen 1 tjokvol Stranger Thingsknipogen werkte wel, maar dan vooral omwille van de stemacteur van Magic Myc, Brett Gelman, die iedereen zeker herkent als complotdenker uit Stranger Things.
De stemmencast is gelukkig sterk. Stuk voor stuk passen de stemmen bij de karakters. Lizzy Caplan is uitmuntend als Reagan, haar vader draagt het kenmerkende timbre van Christian Slater (voor wie zich afvroeg waar hij was gebleven sinds Mr. Robot). Brett Hand wordt gekleurd door Clark Duke, die ooit een korte carrière wist uit te bouwen als de grappige sidekick in films als Sex Drive, Hot Tub Time Machine en Kick-Ass. John DiMaggio tenslotte heeft de ondankbare taak een personage neer te zetten dat klinkt als Bender, maar niet Bender is. Hij is grappig, maar elke doorgewinterde Futuramaliefhebber krijgt toch instantheimwee naar “Bite my shiny metal ass!” telkens zijn stem uit de mond van Glenn Dolphman klinkt.
Inside Job is een van de geestigere niet-voor-kinderen-animaties die Netflix elk jaar uitspuugt. Het is geen hoogvlieger, al zijn sommige grappen wel echt geslaagd. Hier en daar een goede schaterlach, elke aflevering voortdurend een glimlach. Tegelijkertijd is dit een doorslag van bijna alle Netflixreeksen: makkelijk om te bingen, inhoudelijk niet te moeilijk of te diep, oogt goedgemaakt en kijkt vlot weg op een luie avond. Inside Job slaagt er in tegenstelling tot sommige van die reeksen wel goed in om binnen het domein van humor te blijven zonder weg te zakken in wreedheid of platvloersheid en mag gerust nog een paar seizoenen verder blijven lopen, al was het maar omdat dit een van de weinige animatiereeksen is met een niet geïdealiseerde vrouw in de hoofdrol.
