‘Let me guess, a bunch of warriors join forces to fight against all odds. It has been done to dead.’ De scepsis van bard Jaskier is terecht, daar aan het begin, maar het punt is: The Witcher: Blood Origin slaagt erin om dat toch plezant te houden. Dat alles aan een rotvaart moet gaan, helpt daarbij.
Een beetje introductie mocht wel, toen The Witcher ons enkele jaren terug meteen in medias res wierp. Wie waren die heksers? Waar kwamen die monsters vandaan? En wat was dat met dat samenvloeien van de sferen, waar voortdurend naar verwezen werd? Vragen, zoveel vragen, en we moesten maar knikken en slikken. Dat ze ons een uitleg verschuldigd waren, verdorie, en dat werd The Witcher: Blood Origins, een prequel die zijn origineel, in tegenstelling tot The Rings Of Power of House Of The Dragon, wel in de ogen kan kijken.
Vier afleveringen krijgen we, en dat wil zeggen dat het vooruit gaat. Ook hier zitten we meteen in de actie, ontmoeten we aan sneltempo bard geworden vechtjas ‘The Lark’ en Fjall-de-krijger, maar vooruit met de geit, voor je een elf leert kennen is hij alweer verbannen door zijn volk. Blood Origins heeft een hoop te vertellen en haast zich in de eerste aflevering al door een coup, wat scheefpoeperij, en een optelrijmpje: ‘en toen waren ze met twee’. We weten dat het gezelschap uiteindelijk met zeven zal zijn, haast dient gemaakt.
Er is het pompeuze dat bij het genre hoort. ‘What was once, will happen again’, galmt de een, iets dat zo door marketing kan ingezet worden. ‘The ancestors will it’, declameert een ander. Er zijn de wisecracks van het soort ‘I thought I was done with killing, turns out killing’s not done with me’, wie het fantasygenre opnieuw wil zien uitgevonden, is aan het verkeerde adres. Al wordt het soms meta op een grappige manier: ‘why do arseholes always run to townsguards when they get their arses kicked?’, bekreunt een van onze helden zich, wanneer een cafégevecht natuurlijk tot gerechtelijke interventie leidt. Elders valt een dwerg ostentatief in slaap bij een klef moment.
Maar zo speels gaat het er soms wel aan toe in het universum van The Witcher, waar het sérieux van zijn hoofdpersonage wel vaker speldenprikken krijgt. In dit Blood Origin gebeurt dat erg natuurlijk, met personages die tot leven komen. Slechterik van dienst Balor (Lenny Henry) heeft zo zijn sociale redenen voor al dat geïntrigeer. Francesca Mills heeft de ondankbare taak om als dwerg die met haar hamer praat voor comic relief te zorgen, maar geeft haar personage net zo goed heel wat gevoel en gelaagdheid mee.
Op het einde ontdekken we een beetje hoe het zit met dat samenvloeien van de sferen en het ontstaan van de eerste hekser, maar er blijven nog vragen genoeg over. Waar komen de krachten in die andere wereld vandaan, om er maar eentje te noemen. Hoe zijn de elfen aan lagerwal geraakt nadien? Komt er een Blood Origins-vervolg? Het ziet er niet naar uit, maar het mag. Net door de het verhaal zo beknopt te houden en in vier afleveringen af te werken, was deze prequel misschien wel boeiender dan de soms oeverloos meanderende moederreeks.
