Vanaf de eerste scène belooft Aftersun een aandoenlijke film te worden. Schrijver en regisseur Charlotte Wells slaagde erin een unieke blik te werpen op de dynamiek tussen een jonge vader en zijn dochter. Ze deed dit met verschillende originele filmtechnieken die samenkomen in een frisse benadering van een onconventioneel thema. De film neemt zijn publiek niet alleen mee op reis naar een typische hotelvakantie in Turkije, maar ook naar de tumultueuze innerlijke leefwereld van zijn personages.
In Aftersun zien we hoe de dertigjarige Calum, vertolkt door Paul Mescal (Normal People), zijn elfjarige dochter Sophie (Frankie Corio) meeneemt op vakantie in Turkije. Beide acteurs zetten een wonderlijke prestatie neer met hun naturelle uitstraling en onderlinge verbinding. Aan de hand van zelf opgenomen videobeelden blikt de ondertussen volwassen Sophie terug op de week die ze met haar liefdevolle vader doorbracht en tracht ze de duistere kant van haar vaders persoonlijkheid te koppelen aan de man die ze als kind kende. Charlotte Wells weet op uitzonderlijke wijze een realistisch portret van deze vader-dochterrelatie te schetsen. In contrast met de jonge Sophie die haar eerste stapjes richting de puberteit zet, staat Calum, die als jonge vader zelf worstelt om zijn weg te vinden in het leven. De film toont hoe de moeilijkheden en donkere gevoelens uit het dagelijkse leven van de personages weten binnen te sluipen in een leuke vakantie terwijl Calum de meest voorbeeldige vader probeert te zijn.
Doorheen Aftersun worden losse segmenten getoond van de video’s die Sophie opnam met de nieuwe DV Sony handycam, waarin ze haar vader plaagt en hem interviewt met een kinderlijke nieuwsgierigheid en frivoliteit. Zo wisselt de film af tussen de manier waarop Sophie de vakantie beleefde en de intieme shots van Calums innerlijke geworstel dat toen onzichtbaar was voor haar. De focus op de emotionele leefwereld van de personages wordt versterkt door het veelvuldig gebruik van reflecties. Op deze manier creëert cinematograaf Gregory Oke een zekere afstand met het publiek waardoor zij schaamteloos kunnen binnenkijken in de onderliggende lagen van de personages en hun relatie tot elkaar. Zo worden Calum en Sophie getoond in de reflectie van het televisiescherm op een hotelkamer, wanneer hij haar vertelt over zijn eigen elfde verjaardag, een moeilijk verhaal dat hij weigerde te vertellen voor Sophies camera.
Het plot van de film bevat geen dramatische wendingen of een overdonderende climax, maar blijft eerder contemplatief, waarbij Wells focust op details en het opbouwen van een bepaalde sfeer. Zo wordt de film gekarakteriseerd door trage tracking shots waarbij de camera op een bijna pijnlijk langzaam tempo langs de scènes heen beweegt. Dat geeft het publiek de tijd om na te denken over de conversaties tussen vader en dochter, zonder overrompeld te worden door voorbijflitsende beelden. Ook weet de film op doordachte manier kleur te introduceren in de zonovergoten strandscènes, waardoor de speelsheid in de film naar boven komt. Daarbij toont Charlotte Wells haar avontuurlijke en uitdagende regiestijl in de manier waarop de film omgaat met tijd en flashbacks, waarbij dezelfde beelden van de volwassen Sophie en Calum in een nachtclub als illusionaire flitsen telkens opnieuw het vloeiende verloop van de vakantie doorbreken. Het gebruik van de wederkerende stijlelementen in de film kan na een tijd repetitief aanvoelen, maar geven de film juist een kenmerkend karakter.
Dit langspeeldebuut van Charlotte Wells heeft een sterke persoonlijke invalshoek doordat de vakantie zich afspeelt in de jaren negentig, toen Wells zelf een jong meisje was. De film voelt alsof je door een oud fotoalbum van een familievakantie bladert, waarbij onvermijdelijk een hele hoop gevoelens naar boven komen. Aftersun is een beeldig portret van jong vaderschap, de complexiteit van de afstand tussen vader en dochter en het vermogen om als volwassene terug te blikken op onze jeugd en onze ouders beter te begrijpen. Ondanks de nostalgische sfeer behoudt de film toch een mysterieus karakter, waarbij Wells van het publiek verwacht dat het wat lege hokjes zelf invult door aandachtig elk frame (en vooral het einde) te bestuderen. Zo zet de Schotse regisseur, die voor Aftersun alleen bekend was dankzij een paar kortfilms, zichzelf meteen neer als een unieke en gedurfde stem binnen de filmwereld.