Night Shyamalan was aan het einde van de twintigste eeuw een wonderkind van de Amerikaanse cinema die erin slaagde om met complexe, cinematografisch verbluffende thrillers als The Sixth Sense, Unbreakable, Signs en The Village, kwaliteit te koppelen aan erkenning door zowel publiek als critici. Met Lady In The Water en vooral The Happening, kreeg die reputatie een serieuze deuk en sindsdien is het gemeengoed om Shyamalan af te schrijven als een eersteklas knoeier die enkel nog uiterst zwakke doorslagjes aflevert van zijn eerder werk.
Nochtans, is dat zwaar overdreven. After Earth was inderdaad een miskleun die je deed afvragen hoe in godsnaam dezelfde regisseur hier aan het werk kon zijn, maar titels als Devil, Split, Glass en Old tonen nog altijd een uiterst begenadigd cineast aan het werk met een oog voor de klassieke kwaliteiten van visueel vertellen. Dat is zelfs het geval voor het universeel gehate The Last Airbender (dat binnenkort een nieuwe live-action remake krijgt), een prent die in alle opzichten diezelfde troeven bezit.
Min of meer hetzelfde is aan de hand met Knock At The Cabin, een film die lauw onthaald werd door publiek en critici in de VS en die vooral te maken kreeg met gezeur over typische ‘Shyamalan’ elementen. Dat die een voorkeur heeft voor mysteries en apocalyptische plotsleutels, is ondertussen zoetjesaan bekend en dat is hier zeker het geval. Gebaseerd op de vooral bij het Amerikaanse publiek populaire pulpbestseller The Cabin At The End of the World, verhaalt de film – zoals ook de trailer liet zien – hoe Eric, Andrew en hun geadopteerde dochter Wen in hun vakantiehuis geconfronteerd worden met wat op het eerste zicht een brutale ‘home invasion’ lijkt. Vier mensen dringen hun vakantiewoning binnen en de leider – Dave Bautista, uitstekend gecast hier als een soort dreigende ‘teddybeer op steroïden – stelt hen voor een even absurde als onwaarschijnlijke keuze: tenzij ze uit vrije wil beslissen één van hun drie te offeren, zal de wereld ten onder gaan aan Bijbelse plagen. Flashbacks slagen erin die keuze ook emotioneel geladen te maken door ons flarden te tonen in het leven van het kleine gezin, en dat terwijl de onheilspellende voorspellingen van het viertal steeds meer bewaarheid lijken te worden.
Dat opzet klinkt intrigerend en is dat ook en wat nog meer is, zolang de prent loopt werkt het slimme script ook echt binnen de logica van het narratief. Op voorbeeldige manier worden volgens het boekje de nodige elementen aangebracht waarmee de kijker vervolgens aan het werk kan. Het is allemaal angstvallig klassiek, maar ook oerdegelijk. Die stelling is evenzeer waar voor de vakkundige manier waarop de film gemaakt is. Shyamalan en zijn beide fotografieleiders – Jarin Blaschke en Lowell A. Meyer – vervoegden de rangen van de groeiende schare filmprofessionelen die opnieuw met pellicule werken en het resultaat is oogstrelende cinematografie. Niet alleen in beeldtextuur, maar evenzeer in de manier waarop elke klassieke vorm van gedegen regie en cameravoering hier eer wordt aangedaan.
Knock At The Cabin is niemands idee van baanbrekende cinema of grote kunst. Maar de absolute vakkennis en zorgvuldigheid waarmee de film is opgebouwd, is onweerlegbaar en bevestigt nog maar eens de stelling dat M. Night Shyamalan een filmmaker blijft die op een paar uitschuivers na, nog altijd verdomd knap werk aflevert.
