Het onderwerp van het Franse drama Annie Colère – illegale abortus in het Frankrijk van de jaren negentienzeventig – doet meteen denken aan het recente L’Événement, waarmee Audrey Diwan in 2021 in Venetië zowel de Gouden Leeuw als de FIPRESCI-prijs in de wacht sleepte en dat begin 2022 in de Belgische zalen kwam. Helaas werkt die vergelijking ook een beetje tégen de film, want cineaste Blandine Lenoir is géén Audrey Diwan en dat wil zeggen dat hier vooral heel erg duidelijk wordt hoe eenzelfde onderwerp in handen van twee verschillende filmmaaksters, een duidelijk kwaliteitsverschil kan opleveren.
In L’Événement koos Diwan ervoor om aan haar verhaal een intense fysieke dimensie te schenken door de camera voortdurend op de huid van haar hoofdpersonage te laten zitten en zo een claustrofobische kijkervaring te creëren die ons geen enkel detail bespaarde van de mentale en fysieke beproeving die de protagoniste onderging. Niets van dat alles in Annie Colère, die duidelijk kiest voor een andere invalshoek. Het hoofdpersonage gespeeld door Laure Calamy, bevindt zich in eenzelfde situatie van ongewenste zwangerschap, maar hier leidt haar zoektocht naar een ontmoeting met leden van het MLAC (Beweging voor vrijheid van Abortus en Anticonceptie) waardoor dit veel meer een historisch fresco wordt dan een individueel portret. Allemaal goed en wel, maar Lenoir vergeet er ook een film rond te draaien. De stichtende en educatieve gesprekken zijn ongetwijfeld goed bedoeld en het is fijn verwijzingen te zien te zien naar de rol binnen dit alles van een icoon als Delphine Seyrig. Zij was heel actief in de beweging voor recht op abortus, maar wie daar echt in geïnteresseerd is, kan beter eens de uitstekende paper A Star for Reproductive Rights? French Actress Delphine Seyrig in the 1970s lezen die onderzoekster An Grace daarover schreef aan het Oberlin College in Ohio. Dat medium – een geschreven onderzoeksproject aangevuld met fragmenten – heeft een andere insteek en het is precies de mediumspecificiteit die de makers van Annie Colère lijkt te ontgaan: in L’Événement vormden concept en beeldtaal een mooie symbiose die op beide vlakken versterkend werkte, hier zijn we getuige van een lezing met wat bewegende plaatjes erbij.
Hier en daar zit er wel eens een verloren gelopen mooi ‘shot’ in Annie Colère – arbeidsters die de fabriek verlaten, een fraai belicht gesprek op een tuinbankje – maar het ontbeert de film aan echte ideeën die ervoor zorgen dat we kijken naar een visuele vertaling van het onderwerp. Het resultaat is een toneelstukje met een camera bij dat een beetje (niet veel) gered wordt door de kwaliteit van de vertolkingen. En ja, het opduiken van iemand die Delphine Seyrig speelt geeft aanleiding tot een knipoog naar Jeanne Dielman van Chantal Akerman – recent nog verkozen door de critici als ‘beste film aller tijden in de gezaghebbende BFI poll – maar dat is echt niet voldoende om een goede film op te leveren.
