De Brusselse muzikant-producer Nite Kite gaat op zijn eerste plaat En Plein Air op zoek naar puurheid. Instrumenten en muzikanten in een naakte eerlijkheid, volledig bevrijd van ego’s, commerciële doelen of andere wereldse belangen. Muziek laten kruipen waar ze gaan wil. Het resultaat is een therapeutische en dromerige reis met een piano en zijn trouwe digitale kompaan. Een Reis Naar het Einde Van De Nacht.
“Met al zoveel mooie muziek op de wereld, is het maar de vraag of daar nog veel aan toegevoegd moet en kan worden”. Dat is wat Nite Kite (onder stervelingen bekend als Dieter Boels) zich luidop afvraagt bij zijn introductie. Respect en ontzag voor wat er al is, is terecht, maar mensen zijn muzikale wezens. Inspiratie overkomt hen. De nood om je te uiten door middel van muziek zal er dus altijd zijn. Het is ook niet omdat een taal al grotendeels gevormd is, dat we die niet meer hoeven te spreken. Want een gesprek doet deugd, zowel met woorden, toetsen als knoppen.
Vermoedelijk is de jazz- en neoklassieke muzikant Boels uiteindelijk ook overtuigd geraakt door zijn innerlijk creatief vuur, want nu is er toch de release van zijn eerste plaat En Plein Air. Een album dat tot stand kwam door intense samenwerkingen en jamsessies met gelijkgezinde artiesten tijdens lange nachten. Zielen die handelen vanuit een onuitputtelijke liefde voor muziek, die op zoek gaan naar een meer essentiële beleving ervan, wars van winstbejag. Wie die muzikanten precies zijn, wordt niet gespecifieerd in de albumbeschrijving, maar dat doet er vermoedelijk ook niet toe. Tijdens die eindeloze nachten bestonden ego’s namelijk ook niet meer. Wij moeten wat denken aan de opzet van Trance Frendz door Nils Frahm en Ólafur Arnalds, de nachtelijke jamsessie in Frahm’s Berlijnse studio. Niet de laatste keer dat we aan dit tweetal zullen herinnerd worden, trouwens. Ook muzikaal komt de mosterd voornamelijk uit Berlijn, zo blijkt.
Nu goed, wij hebben daar in Brussel niet meegejamd, dus is er de plaat En Plein Air om ons een impressie te geven. Vijf herinneringen. Opener “Juggling Wolves” begint met een dromerige piano die de tijd neemt om zichzelf aan ons vrij te geven. De adempauzes genereren een stilte die zo prominent aanwezig is dat het haast als een extra instrument beschouwd kan worden. Hierna wordt de boel wat strakker aangegespt door een elektronische housebeat en krijgen we toch nog een relatief energiek slot. Darkside-vibes. Ook opvolger “Waanbeeld” vertrekt van een innige dans tussen de analoge wereld van de piano, beheerst en tastbaar, en de digitale waarin beats en bleeps voor onrust zorgen. Waar in het eerste nummer de soms wat complexe ritmiek van de elektronica met al zijn echo’s en uitgesmeerde klanken niet altijd even strak aanvoelt, is de dialoog in deze tweede wel helemaal geslaagd.
Op “Boven De Grijze Wolken” voelen de pianoklanken nog wat meer organisch aan; de luisteraar bevindt zich haast in de klankkast en onder de hamertjes van de toetsen. We kunnen de snaren van de aftandse buffetpiano haast vastnemen, maar de elektronische wind herinnert ons eraan: dit is slechts een droom. Afwisselend versnellend en vertragend geeft deze het tempo aan van onze tocht op de hersengolven van het collectief brein, aanwezig in Nite Kite’s kelder. De maatsoort van een REM-slaap. “Shimmering” gaat uit van een wat dreigendere synthriff, ondanks de sussende piano. Tegen het einde druppelen spatjes hoge noten ons op het gezicht. Eenvoudig, puur, en ook hier weer allemaal mooi in balans. We sluiten af met “A Mesmerizing Appearance”, waarin de piano nog eens het voortouw neemt. En daar zijn we erg blij om, want deze heeft genoeg dynamiek om ons de adem al eens te ontnemen. Heel subtiel siddert een beat door het gras, reeds nat van de opkomende dauw, en genereert gaandeweg een duidelijker kloppende hartslag. De ochtend komt eraan, auto’s en metro’s ronken al in de verte en het eerste licht doet onze ogen tranen. Trek je hemd en das aan; de betovering is verbroken. Fin. You snooze, you lose.
En Plein Air vertelt dus een intiem en samenhangend verhaal. Eenvoudige, echte piano en elektronica in dienst hiervan. Wat betreft de rol van die tweede twijfelen we nog wat in ons oordeel: soms weet deze het geheel naar een hoger niveau te tillen, maar op andere momenten komt deze dan weer over als wat minder beheerst en niet helemaal juist gedoseerd. Zo mogen de elektronische climaxen soms wat meer uitgesponnen en intenser zijn naar ons aanvoelen. Maar het gevoel na deze plaat blijft wel: we waren daar, waar Nite Kite en de zijnen zich bevonden. En platen die ons iets doen voelen, eerder dan slechts luistervoer te zijn, blijven hangen. Er mag dus nog wat geschaafd worden aan deze nachtelijke kite, maar we kijken er naar uit hoe hoog deze kan. Tot de maan, en ver daar voorbij?