De Peerse zandgrond had de laatste tijd al heel wat regen te slikken gekregen en het pinksterweekend deed er nog een schepje bovenop. Gelukkig kon de muziek de miserie wat verzachten.
Triggerfinger moet het al een tijdje zonder bassist Paul Van Bruystegem doen, maar de goede man kan het musiceren toch niet laten: samen met een paar muzikale kompanen schuimt hij onder de noemer Mr Paul & the Lowriders diverse podia af. En met negen man was dat podium goed gevuld. Tijd voor een half uurtje psychedelica dus. Zanger Alain Louie haalde al direct zijn meest rauwe geluid naar boven, maar toonde later in “Why Can’t We Live Together” (origineel van Timmy Thomas) dat hij ook een zachte en melodieuze kant heeft. Even zochten ze zelfs de zwoele Mexicaanse sfeer op, en ook “8 Miles High” was een voltreffer, met perfecte samenzang en saxofonist Frank Deruytter in een glansrijke hoofdrol. Muzikaal een zeer sterke set, al past dit soort muziek en muzikantenschap toch meer in een kleinere zwoele club dan op een wakkerwordend festival.
Hebben ze in Peer een oog voor lokaal talent dat niet echt in het hokje ‘blues’ valt? Yep, want na ILA in 2022 mogen nu ook de dames van BLUAI de zon in de tent laten schijnen. Dat de drie dames net hun eerste album hebben uitgebracht, zal zeker geen toeval zijn?
Het iets oudere bluespubliek keek afwachtend toe terwijl de niet al te goed afgestelde geluidsmix zangeres Catherine Smet wat parten speelde. Ze liet zich echter niet uit haar lood slaan en speelde verbeten verder. Haar frêle stem droeg niet altijd even ver, maar het publiek hield vol en werd beloond met “Worms”, waarin bassiste Caitlin Talbut toonde dat ze verdomd goed met haar instrument overweg kan. Niet slecht, maar iets doet ons vermoeden dat deze dames beter tot hun recht komen op een Werchter- of Pukkelpopwei, waar het publiek meer affiniteit heeft met de leefwereld van BLUAI.
Dat iemand als Admiral Freebee thuishoort op Blues Peer zou niemand mogen verbazen: hij is de ultieme Belgische artiest die blues, rock, soul en country in een melting pot gooit, en er al twintig jaar zijn eigen brouwsel uit trekt. Tom Van Laere kan al eens wispelturig overkomen op een podium, maar niet vandaag, want hij had er duidelijk zin in. Zo kwam “Einstein Brain” al vroeg voorbij en brulde Van Laere meerdere keren “The blues got soul, Blues and Soul had a baby and they named it Rock ’n Roll”!
De tent stond afgeladen vol, ook al was het op dat moment droog na de eerdere plensbuien. Van Laeres populariteit is na twintig jaar nog steeds intact, net als ’s mans drive om er een lap op te geven. “Ever Present”, “Living For The Weekend”, ze werden allemaal vlijtig meegebruld. En die geluidsmix zat nu wel goed, zo goed zelfs dat de snerpende solo in “Bad Year For Rock ’n Roll” vermoedelijk tot ver buiten de gemeentegrenzen te horen was. Natuurlijk kon “Oh Darkness” niet ontbreken. Van Laere speelde toch een beetje op veilig met een best of-set, maar het toont wel zijn songwriterskwaliteiten aan. Benieuwd wat de volgende twintig jaar Admiral Freebee gaan brengen.
Met al dat geweld op het grote podium zou een mens bijna vergeten dat er op Blues Peer ook een tweede, kleiner podium is, genaamd de Club Mississippi. Oorspronkelijk stond oerbluesrocker Poppa Chubby geprogrammeerd, maar de Amerikaan moest wegens gezondheidsproblemen verstek laten gaan. Gelukkig had de organisatie met Thorbjørn Risager & The Black Tornado een meer dan bekwame vervanger gevonden.
De tent stond afgeladen vol, blijkbaar hadden velen zin een stomende set blues en soul. En dat kregen ze ook. Thorbjørn Risagers stem wordt al eens vergeleken met Ray Charles of Joe Cocker, een vergelijking die niet altijd opgaat. Wat wel klopt, is dat hij een zeer herkenbaar en uniek stemgeluid heeft: raspend, hees en toch soulvol. Natuurlijk was er volop aandacht voor het laatste album “Navigation Blues”, maar gelukkig was er ook tijd en ruimte voor klassiekers: “If You Wanna Leave” zette al meteen de toon: hier ging gefeest worden!
Risager wordt geruggensteund door zes uitstekende muzikanten, met vooral trompettist Peter Kehl en saxofonist Hans Nybo Jørgensen in een glansrol. Niet alleen zijn het prima muzikanten, ze entertainden het publiek ook met hun vrolijke danspasjes en hun enthousiasme. Soms wat cheesy, maar het werkt perfect. Het zag er niet alleen cool uit, er werd ook fantastisch gemusiceerd, Joachim Svensmark stal regelmatig de show met zijn expressief gitaarspel, er kwam in “Never Giving In” zelfs een strijkstok aan te pas, waardoor het even onheilspellend en spookachtig werd. De “Train” rolde denderend voorbij, het publiek ging volledig uit de bol en schreeuwde de band terug voor een welverdiend bisnummer. Deze goed geoliede machine bouwt overal waar ze komt een feestje. Organisatie: wacht geen zestien jaar om deze dansende Denen nog eens uit te nodigen.
Toen in 2010 Jerry Lee Lewis zijn komst naar Blues Peer moest afzeggen, hadden de organisatoren last minute Fun Lovin’ Criminals uit New York laten overkomen. De bluespolitie keek bedenkelijk, maar het publiek liet het zich welgevallen. Ondertussen heeft frontman Huey Morgan besloten om zijn New Yorkse vrienden de rug toe te keren, maar solo kan hij nog altijd begeesteren als de beste. Aan charisma en charme heeft de New Yorker geen gebrek, maar geluidstechnisch ging er toch een en ander mis.
Morgan maakte al direct een statement van jewelste door af te trappen met “The Fun Lovin’ Criminal” en “Loco”. Hij was gekomen om te feesten, maar alleen spijtig dat die basdrum zo vervormd was. Dat maakte dat Morgans stem, die al niet echt luid is, verdronk in de mix. Kwam daar nog bij dat er door de technische problemen te veel tijd tussen de nummers zat om écht uit de bol te gaan. Alle “Barry White” en “King of New York”’s konden niet verhelpen dat de tent meer en meer leeg begon te lopen.
The Fun Lovin’ Criminal kan best een feestje bouwen, maar als headliner op zaterdag viel Huey Morgan toch een beetje door de mand. “Scooby Snacks” probeerde de meubelen te redden, maar was te rommelig en ging verloren in het gedreun van de drum.
De zondag kondigde zich droog aan, maar het terrein begon toch hier en daar drassige plekken te vertonen. Duimen dat het dan maar meevalt?
Wie het niet aan hun bluesminnende harten lieten komen, waren Steven Troch & Shakedown Tim. In een vorig leven speelden Troch en Ielegems in Fried Bourbon, maar tegenwoordig musiceren ze af en toe nog eens samen, en dan halen ze een blik bluesklassiekers boven. Met nummers van Sonny Boy Williamson en Big Bill Broonzy schudden ze de Club wakker. De “I woke up this morning”’s schalden door de tent, Troch liet zijn mondharmonica huilen en lap, iedereen weet weer waar het om draait. Er kwam ook nog een ode aan de in 2022 (veel te vroeg) overleden Tiny Legs Tim voorbij, maar toch draaide het bij Troch en Ielegems vooral op feelgood-muziek om de dag gezapig in te zetten. Missie geslaagd!
Muziek zit in de genen bij de broers Marco en Alessandro Cinelli en dat is eraan te zien. Deze jonge honden veroveren stap voor stap de Europese bluesscene, samen met kompanen Tom Julian Jones uit Londen en de Fransman Stephen Giry. Wat hebben ze gemeen? Een liefde voor soulvolle en swingende blues, met de nadruk op harmonieën en perfecte samenzang. Ziedaar, The Cinelli Brothers waren geboren. Als duiveltjes uit een doosje kwamen ze twee jaar geleden ineens naar boven toen ze in Engeland de Blues Challenge wonnen en sindsdien zijn ze ’the hottest band in town’. Ondanks het vroege uur stond de tent dus goed gevuld.
Allemaal zeer goed bij stem en regelmatig van instrument wisselen, was wat het meest opviel tijdens hun show. Het gaf hun set een energie die ze de hele tijd konden aanhouden. Drummer Alessandro Cinelli shufflede alsof zijn leven ervan afhing, terwijl broer Marco aantoonde wat een fantastisch zanger hij wel is. En tijdens “Prayer”, een bloedmooie gospel, gooiden ze alle vier hun stem in de mix en waren ze tot ver op het terrein te horen. Het is tenslotte zondag. Cinelli & Co moeten in de gaten gehouden worden.
Kitty wie? Kitty Durham tiens.
In een vorig leven vormde de Britse samen met broer Lewis en zus Daisy het trio … Kitty, Daisy & Lewis. Als trio stonden ze al vaak op Belgische podia, waaronder vorig jaar ook nog eens in Peer, maar nu doet de dertigjarige het dus op haar eentje onder de nom de plûme Kitty Liv. En het moet gezegd, ze doet dat goed. Live was er nog een beetje een familieconnectie, want broer Lewis stond grijnzend naast haar met een knoert van een basgitaar.
Haar soulvolle en krachtige stem is haar grootste troef, hier en daar hoorden we zelfs een vleugje Amy Winehouse, maar daar houdt de vergelijking ook op. Deze jongedame laat zich het hoofd niet gek maken, nee, ze schrijft er nummers over, zoals “Lately”, over die ene “shitty boyfriend”. “Got My Neck On The Line” klonk dan weer funky en groovy, “The Sun And The Rain” was dan weer het weerbericht voor deze zondag. Een aangename verrassing, deze solo Kitty.
Ten huize enola steeg een stille vreugdekreet op toen de komst van Fischer-Z bekend werd gemaakt. Maar of de meer bluesminnende medemens daar ook zo over dacht? Echt wel ja, de tent zat stampvol, en niet alleen omdat het terrein er een beetje modderig begon uit te zien.
John Watts, bezieler en frontman (en enig origineel lid) van Fischer-Z is van het rechttoe-rechtaan type. Hij neemt geen blad voor de mond, vaart al meer dan veertig jaar zijn eigen koers. Zo vertikt hij het om avond na avond steeds zijn gekende hits te spelen, maar gaat hij liever voor recenter werk. Vorige maand kwam “Triptych” uit, een drieluik vol integere singer-songwriter-nummers, maar blijkbaar had Watts besloten om het over een andere boeg te gooien. Geen nummers uit dit album dus, maar wel een greep uit bijna vier decennia Fischer-Z-muziek, waarin punk, reggae en ska de boventoon voerden.
Al deed hij toch een concessie: omdat Blues Peer een bluesfestival is, wou hij een minuut blues spelen en de keuze viel op “Shave ‘Em Dry”, een oud Bessie Smith-nummer (de tekst opzoeken is op eigen risico – red.).
Maar dan raasde Watts met een rotvaart door zijn eigen repertoire, al gauw kwam een thema naar boven: hij had gekozen voor teksten die het humanitaire beklemtoonden en de oorlogsretoriek veroordeelden. En dan maakt hij geen onderscheid tussen genres: van de ska in “Remember Russia” tot het punky “Waxdolls”, het passeerde allemaal de revue. Alsook “So Long”, waarmee het al enthousiaste publiek helemaal overstag ging. “Red Skies Over Paradise” en “Cruise Missiles” waren dan weer wat rustiger, maar niet minder pertinent. En natuurlijk kon “Marliese” niet ontbreken op dit feestje. Want dat was het wel, Watts zelf stond regelmatig verrast te kijken van zoveel enthousiasme. Alsof hij dacht dat een bluesminnend publiek ook niet gewoon een muziekminnend publiek kan zijn.
En zo zit editie 2024 er alweer op. Het was wat fris, het was wat nat en modderig en op muzikaal vlak niet altijd even consistent. Maar toch kijken we al uit naar de editie volgend jaar die in juni zal doorgaan. Misschien nu al eieren naar de Arme Klaren brengen?