The Cure? Daar waren we sinds maart 2020 natuurlijk naar op zoek. Eindelijk gevonden meneer, en het deed deugd. We voelen ons alweer veel beter. Corona? Wat was dat ook alweer?
U bent het ondertussen al gewoon, Robert Smith is nog altijd verdomd blij dat hij eindelijk opnieuw buiten mag. Dat hij goeie herinneringen heeft aan het Sportpaleis, maar dat het alweer als eeuwen geleden voelt dat hij hier nog eens stond, laat hij weten. En hij zet nog een droevig, traag en donker nummer in. Want The Cure zal nu niet meer veranderen. Dit is dan ook ‘The Lost World Tour’: optimist tot in de kist, maar het is qua twee jaar concertueel kinkloppen wel de nagel op de kop.
Het laatste wat we van The Cure zagen was Robert Smith die op Werchter dolenthousiast dansend “Why Can’t I Be You?” bracht. Ja, er volgde nog “Boys Don’t Cry”, maar het is dat uitgelaten beeld dat is blijven hangen. Het was de culminatie van een show die rollen met de spierballen was, een spervuur hits als zelfbewijs aan een publiek dat stond te wachten op Tool en dacht dat die zwartzakken iets van vroeger waren. Het was spelen om te overtuigen.
Vandaag moet niemand overtuigd worden, de twintigduizend man die hier staat – en de tienduizend man die in de dagen vooraf nog altijd op zoek was naar een ticket – weet waarvoor ze komen. Smith weet dat ook, en doet dus zijn stinkende goesting. Een uur lang zal hij vooral grasduinen in minder evident werk. Dat werkt goed in “A Night Like This” of “Cold”, deep cuts uit de jaren tachtig, maar tegen “At Night” hebben we toch een keer te veel ’traag en donker’ genoteerd. Het is een meevaller dat Smith geen onmens is, en toch al publieksfavorieten “Pictures Of You” en “Love Song” vroeg loste.
We schrijven Smith, want The Cure is en blijft zijn ding. Elke muzikant op het podium heeft ergens in het drieënveertigjarig bestaan van de groep zijn sporen verdiend, slechts de frontman, en op twee jaar na bassist Simon Gallup, zijn een constante geweest. Terugkeerder van het moment: gitarist-toetsenist Perry Bamonte, die tussen 1990 en 2005 al eens bandlid was, maar nadien netjes werd buitengekuist omdat Smith vond dat The Cure een trio moest worden. No hard feelings, denkt Bamonte, en hij doet vanaf deze tour opnieuw gezellig mee.
Het lijkt er overigens echt van te gaan komen, die nieuwe plaat waar al jaren mee wordt gedreigd. Vijf nieuwe nummers krijgen we op ons bord, en – kijk eens aan – ze beloven beter dan dat laatste 4:13 Dream uit 2008. “And Nothing Is Forever” heeft met zijn lange instrumentale intro een sterke Bloodflowers-vibe, “A Fragile Thing” drijft op stevig drumwerk en een potige bas. Werkt dan ook als een beest achter zijn kit, die Jason Cooper. Ook “Burn” stuwt hij voort met tribale ritmes, het is bijna logisch hoe “Hanging Garden” er nadien uit komt gekropen. Respect overigens voor de immer rondhossende Gallup, met zijn eeuwig zwart marcelleke en laaghangend instrument blijft hij het soort bassist dat ze tegenwoordig niet meer maken; old school rock-‘n-roll.
Na exact een uur wordt Smith toegeeflijker. Met “Charlotte Sometimes” begint iets wat lijkt op een eerste bisronde zonder dat de band een verdwijntruck doet. In “Push” worden beelden van de massa voor hem achter Cooper geprojecteerd terwijl hij loosgaat op die eindeloze intro. Die euforische, instrumentale meezingriedel van “Play For Today” is The Cures eigen Iron Maiden-momentje. En dan is er “From The Edge Of The Deep Green Sea” van op Wish, het laatste artistieke hoogtepunt van de groep, en dit jaar ook alweer dertig jaar oud.
Het maakt niet uit. We zijn aan de echte bisronde, en elke Cure-fan weet wat dat betekent: hitjestijd. Maar niet, zo blijkt vandaag, voor het alweer nieuwe “I Can Never Say Goodbye”. En dat is oké, want Smiths ode aan zijn overleden broer Richard is een mooie pianosong. Het is “Faith” dat de boel daarna verneukt met de allerlaatste keer “traag en donker” te veel. “A Forest” ronden Gallup en Smith als twee oude maatjes – maak ons niets wijs, we kennen de geschiedenis van deze band – bijna kop tegen kop af. De bassist hengst zijn instrument even naar de vaantjes, aan de roadies om de boel snel te redden, want we zijn nog niet klaar.
Wat volgt is vijf frank en een jukebox die van geen ophouden weet. “Lullaby” moet natuurlijk, “The Walk” en “Let’s Go To Bed” zijn het bewijs dat The Cure ook altijd een geweldige popgroep was. “Friday I’m In Love” en “In Between Days” zijn perfect. Tussendoor is er “Close To Me” waarbij op het scherm achter Cooper het beeld van zijn drumstel wordt geprojecteerd, met daarachter weer,… ; een bruidstaart van drumstellen.
De sluizen staan nu open. In “Just Like Heaven” zal na die cover van Dinosaur Jr. die “You!” altijd te bedaard klinken. En net als je denkt ‘geen idee wanneer ze ons thuis terug zien’, maakt “Boys Don’t Cry” er een eind aan. Fat Bob blijft als enige groeten, en nog eens groeten. Voor de Britse autoriteiten is hij zo langzamerhand pensioengerechtigd, maar we hebben niet de indruk dat dat er meteen in zit. The Rolling Stones zijn twintig jaar ouder en razen uiteindelijk ook nog lekker door. Zet The Cure gerust maar op hetzelfde niveau.
