Een geamputeerde editie. Eentje die uit pure koppigheid toch doorgang vond en toonde dat het concept zelfs in uitgeklede vorm leefbaar was. De derde editie van Filter Festival was er een met blutsen en builen, maar ook een met een onweerstaanbare wil om door te gaan.
Alsof de duivel er mee gemoeid was. Had Trix zijn Filter Festival door het afzeggen van twee headliners al moeten inkrimpen tot een mini-editie, dan brak het pleuris uit bij BDRMM, dat voorlopig nog altijd op de affiche stond. Een ziektebriefje verbood de band aan te treden en dus mocht de organisatie te elfder ure nog maar eens aan het herplannen.
Mocht niettemin nog altijd openen: Mathilde Fernandez, een born Niçoise die al jaren in Brussel woont en van daar uit wordt gefêteerd als ‘une nouvelle diva goth pop’. Diamanda Gallas met een air van je ne sais quoi? Bof, eerder een Servische Eurosong-inzending die per ongeluk naar het Frans is vertaald. Très théatrale, oui oui, maar ook weinig beklijvend waar het de muziek betreft.
En van Paris gaat het bij Widowspeak naar Texas, of dat lijkt Molly Hamilton met haar outfit toch te willen uitstralen. De cowboyboots doen aan het Zuiden van de Verenigde Staten denken, het jurkje met kraakwit hemd onder maakt haar een perfecte Française. En zo fluisterzucht ze ook haar teksten, als Hope Sandoval zonder het manic pixie dreamgirl gehalte. Terwijl hij dromerige lijnen uit zijn instrument haalt, houdt gitarist Robert Earl Thomas haar schattig in de gaten. En toch: afgaand op zijn solo’s is zij toch niet zijn grootste liefde.
Meer dan tien jaar bestaat de groep al, maar het zwaartepunt van de set ligt vanavond toch op Plum en The Jacket, de twee recentste – en puike – platen. Toch is de eenvormigheid vaak niet ver weg. “The Good Ones” wordt nog wel aangedreven door een gedecideerde bas, al te vaak staat de band bijna stil, gebeurt er zo goed als niets en wil alles net iets té mooi zijn. Soms lukt dat, bijvoorbeeld in “Everything Is Simple”, maar net zo loert de verveling om de hoek. Er is niet veel nodig om Widowspeak écht onweerstaanbaar te maken, maar ze hebben het nog niet volledig gevonden.
Normaal is Trix Café het kleinste podium van Trix, en ook vandaag is dat zo. In een editie waar maar twee zalen zijn, moet daar echter meer volk van kijkcomfort voorzien en dus is het podium ietwat gedraaid: het hele café mag nu meekijken. En dat werkt niet, ook niet voor L.A. Salami. Want ziet u: een café is een café en mensen in een café willen kletsen. Lookman Salami – zo heet ie echt, helaas – ervaart dat dat geen cadeau is. Maar hij had zelf ook meer zijn best kunnen doen. Wat voor vervelende, kleffe, eindeloos suffe set was dit.
De tengere Noors-Amerikaanse Okay Kaya zou je nadien zo een kom soep aanbieden, maar je vergeet dat door de vreemde podiumsetting met een bureaustoel en een plateau vol bizarre figuurtjes, die met een ketting aan een houten constructie hangt de bengelen. Het blijkt een ludieke oplossing: de figuurtjes stellen haar band voor, terwijl de muziek gewoon uit Kaya’s smartphone komt, die aan haar voeten ligt en waar ze nonchalant op scrolt om het volgende nummer te kiezen.
Kaya Wilkins lijkt hard haar best te doen om ons van haar intieme, melancholische popnummers af te leiden. Veel gelach en bizarre projecties die worden afgewisseld met livebeelden door een aftandse webcam. De bureaustoel? Die dient als stage prop, bijvoorbeeld tijdens de “Do The rounds” uit het nummer “Psych Ward”. Kaya zingt ons in het Frans toe met “Tu Me Manques” en in het Noors met “Helsevesen”: de Deense naast ons vind dat dicht genoeg om uit haar dak te gaan.
Dat vreemde sfeertje is een beetje het probleem van deze show. Af en toe, als we onze ogen sluiten, worden we door Kaya’s mooie stem geteleporteerd naar een jazzclub in de jaren ’30 en klinkt het echt goed. Maar het volgende moment is dan weer stuntelig aandoenlijk, wanneer Kaya zichzelf geen houding weet te geven dankzij enkele meisjes op de eerste rij die haar nummers uit het hoofd kennen. Nog even nadenken wat voor act je in de toekomst wil brengen, Kaya. De volgende groep heeft daar alvast minder last van.
‘EXCUSE ME, WHAT YEAR IS THIS?? 2006???’ – Sorry, de Mike Patton in ons weer eens laten ontsnappen. Want jongens, hoe hard dromen die gasten van KAKKMADDAFAKKA van dat jaar waarin iedereen met dunne beentjes en strakke zwarte jeans door het leven ging? “Touching” danst op een prettige discobeat, “Baby” stinkt naar Black Kids’ “I’m Not Going To Teach Your Boyfriend How To Dance With You”. En zo gaat dat maar door, sympathiek nummer na geinige song. Alsof deze Noren nog halfverdwaasd uit een tijdreizigersportaal de toekomst zijn komen ingestommeld. Hadden we dit nodig? We noemden dit toén al ‘landfill indie’. Zegt genoeg zeker?
Wie zich intussen wat in slaap had laten wiegen, kon zich door Ho99o9 vakkundig de prut uit de oren laten blazen. Dat doet de band rond rappers theOGM and Eaddy al een tiental jaar met een hoogsteigenzinnige mengelmoes van hardcore punk, trap beats, industriële synths, gesjeesde samples en nijdige raps. Combineer dat met een ‘alles naar de kloten’-livepresence en voilà: daar is dat broodnodige shot anarchie. Het lijkt verdorie nog te werken ook. Aangevuurd door de opzwepende hardcoreritmes van vaste drummer Brandon Perzborn en bassen waar het voegsel van tussen de tegels knalt, geeft Ho99o9 het startsein voor een moshpit die quasi het hele optreden door de club zal kolken.
Maar de totale verwoesting, was het, ondanks die cover van Nine Inch Nails’ “March Of The Pigs” toch ook niet. Het kurkdroge geluid mist de vuiligheid die Ho99o9 nodig heeft en de ‘alles op een hoop en we zien wat werkt’-aanpak maakt dat dit optreden wat consistentie miste. Maar een feestje? Dat was het zeker. Vraag dat maar aan die kerel met zijn bivakmuts in de pit.
En nu we toch aan het vragen zijn: mág dat nog, tegelijk Jim Morrison én Mick Jagger willen zijn? Wij hebben duidelijk niets te willen – Lukas Jansen van Tramhaus doet met zijn slangenlijf zijn beste gooi naar die combinatie. En dat stuk heeft hij met verve beet. Kan hij minder goed: boeiende zanglijnen op de postpunk van zijn maten plakken. Die gaan nochtans met overtuiging door alle rock-‘n-rollclichés. De baslijn die blijft rollen in de break, de drum die opnieuw inkickt, die riffjes kloppen. En toch levert het geen spannende songs op, hoogstens een genre-oefening.
Het zal pas in de laatste drie nummers zijn dat Tramhaus eindelijk wat gruizig zal klinken. Hier had de groep mee moeten beginnen, niet mee culmineren. Slotnummer “Karen Is A Punk” is er immers boenk op. Ze komen er dus wel, deze Nederlanders. Misschien.
En daarmee valt het doek over dit mini-Filter, dat als een kanarie in de koolmijn indiceerde hoe moeilijk het livecircuit het post-pandemie heeft. Tegelijk was het hartverwarmend om te zien hoe zelfs zonder headliners de rest van de affiche al bij al een mooie opkomst wist te lokken. Misschien komt alles dus nog goed.