Dat miserie altijd een goede inspiratiebron is, bewijst Muse met zijn negende plaat. Will Of The People klinkt als het jaaroverzicht van die vierentwintig maanden waarin alles leek op een Shakespeariaanse tragedie genaamd ”We are fucking fucked”. Het resultaat is een rollercoaster die als ie goed is écht goed is, maar helaas net zo goed Marianentrog-achtige dieptepunten bereikt.
Eerst het goede nieuws. Muse nieuwste opent met de ijzersterke titeltrack “Will of the People”, en dat is een goed idee: bombastisch, vuistjes in de lucht, gierende gitaren, razende drums. Met elke seconde die verstrijkt wordt de goesting om een dozijn eieren tegen een willekeurig overheidsgebouw te gooien groter en groter. Gaan we niet doen natuurlijk, geen zorgen meneer Jambon, de cultuursector heeft geen middelen om zulke luxeproducten te verspillen aan zoiets futiels als ontevredenheid. De traditionele revolutie krijgt echter nog wat meer olie op het vuur in “Won’t Stand Down”, waar duidelijke metal-invloeden een gepeperde Muse-saus krijgen.
Laat u niet afleiden door die eerste twee seconden waarin een verdwaalde eighties-intro snel plaatsmaakt voor het betere gitaar- en drumwerk dat tegen de eerste minuut helemaal losbarst. “Won’t Stand Down” is behoorlijk zwaar in vergelijking met het gros van het oeuvre van de groep; het is verandering van spijs die doet eten, zeker na een rondje hossen in de moshpit. Vergelijkbare metalsferen vinden we ook in “Kill or be Killed”, een vibe die helaas een vroegtijdige dood sterft als gevolg van muzikale bipolariteit. Dat nummer is té veel, mist samenhang en klinkt tegen het einde meer als een amateur opvoering van muzikaal theater in het plaatselijke Hell’s Angels café dan de progmetal die de bandleden voor ogen hadden. Een break van al dat zware werk krijgen we in ”Verona”, waarin de Romeo & Juliet-verwijzingen voor de ook maar een beetje oplettende luisteraar over the top gaan. Maar goed, Matthew Bellamy vond in de tragedie inspiratie voor zijn eigen ‘liefde in tijden van Corona’: “Can we kiss, contagion on our lips” en “Take off your clothes and take off your mask”. Amusant, maar het is vooral de muzikale opbouw met de breekbare falset en op Bach geïnspireerde synth die de test meer dan positief doorstaat. Het klinkt als de natte droom van Baz Luhrmann.
Als “Will Of The People” de perfecte opener is, is “We Are Fucking Fucked” de best mogelijke afsluiter. Denk aan Dead Kennedy’s in hun beste jaren die “Knights Of Cydonia” coveren; een bombastische tribute aan anarchistische punk rock in een Muse-jasje. Daartussen zit ook het slechte nieuws. In de overgebleven songs is Will Of The People helaas middelmatig op zijn best. Nog voor de eerste minuut voorbij is, gooit het refrein van “Euphoria” roet in het eten. Jammer voor het verder puike bas- en gitaarwerk. En dan moet “Compliance” nog komen: repetitief en weinig inspirerend is het een jammerlijke echo van Simulation Theory, het Muse-album dat beter nooit gemaakt werd. “Liberation” klinkt als een feestje waar niemand wil zijn en ook “Ghosts” en “Halloween” zijn als idee beter dan in de uitvoering. Het hysterische orgel in “Halloween” is alleen plezant in de vorm van auditief ramptoerisme.
Als het aan de platenfirma had gelegen, had Muse een Best Of uitgebracht. Had de band geen zin in; Bellamy wilde eerder een album maken over “what’s actually happening in the world right now”. Dat dat een pandemie en bijhorende shit zou worden, daar had hij nog geen idee van, maar misschien klopt Will Of The People daarbij wel: it was the best of times, it was the worst of times, en vooral een tijd waarin iedereen maar wat deed. The Will of the People is geen nieuwe openbaring, maar het is op zijn minst ook geen zwart gat.
