Het titelloze debuut van Wet Satin bulkt van de psychedelische elektronica. Er gebeurt heel veel, maar wát er juist gebeurt, is niet altijd duidelijk. Dat deert niet. Het geheel gaat soms scheef in de bocht hangen zonder eruit te vliegen en weet drie kwartier te fascineren.
Wet Satin is geen titel van een film uit de creatieve rated-x industrie, het is de nieuwe band van Californiërs Jason Miller en Marc Melzer, die bij Lumerians al vijftien jaar samen psychedelische spacerock maken waarvan zelfs Syd Barrett zou durven zeggen: “Nou, zo is het welletjes geweest.” Voor hun nieuwe project slaan ze gedeeltelijk een andere richting in. De rockgitaren nemen hier meer de underdogpositie in, maar de missie is nog steeds om de geest te verruimen via geflipte muziek. Als Lumerians te vergelijken zijn met een verzengende trip doorheen de woestijn, dan is Wet Satin eerder een trektocht door de jungle met mezcal in de drinkbus en een brooddoos vol peyote.
Bij de eerste beluisteringen schreven we twee woorden in ons notitieboekje: ‘overdonderend’ en ‘rollercoaster’. We horen handclaps die recht uit Soulwax’ Night Versions weggelopen zijn, percussie à la Lionel Richies “All Night Long”, gecombineerd met synthesizerlijntjes die kringelen als rook én een baslijn die niet is komen opdagen om beleefdheden uit te wisselen, maar wel om recht op uw bewegingsstelsel te mikken. We zijn op dat moment nog steeds maar twintig seconden ver in de opener “WitchKraft Singles”. Om maar te zeggen: er gebeurt veel, héél veel, waarna het eigenlijk niet meer ophoudt. Ook de rest van het album is een onverbiddelijke aanslag op uw voorstellingsvermogen. “Golden Prawn” is cumbia, waarin we de baltsroep van bronstige synths horen weerklinken in een verlaten bos van belletjespercussie en een baslijn uit een Franse sixties-detectivefilm. Die nouvelle vague waart ook verderop doorheen “Brandy Stains”, met toevoeging van zwoel Frans geneuzel en sexy vibrafoon.“Bad Wax” is zowel dubstep als Kraftwerk – met samples van voorbijzoevende autootjes – en in “Diamond Nectar” schieten de lasersynths ons om de oren op een bedje van spacy dub.
Het gevoel dat je in de loop van de plaat ervaart, is dat van een verwarring die zowel bevreemdend als fascinerend is, maar altijd aangenaam blijft. Het is meer Murakami dan Fear And Loathing In Las Vegas. Waar bij de laatste de vervreemding afstotelijk wordt, moet de lezer bij de eerstgenoemde ook de alternatieve realiteit aanvaarden tot de interne logica pas op het einde duidelijk wordt. Intekenen op de rit van Wet Satin betekent eveneens meegezogen worden tot aan het eind, wanneer ook de gitaar zijn rol opeist in “Coloured Tongues” en het mysterieuze “Erta Ale”. We knopen aan bij het oude werk van Lumerians, en de cirkel is min of meer rond.
Wie na het beluisteren van Wet Satins debuut nog op één been kan staan en blind zijn neus kan aanraken, heeft één, een sterk gestel én twee, een streepje voor om steeds onze Bob te zijn. Zeggen dat het album veel eeuwigheidswaarde bevat zou een brug te ver zijn, maar het is zeker een aardige trip om een tijdje in te vertoeven.
