De heren van Blackwave. trokken naar LA voor de opnames van hun nieuwe plaat. Het werd een slapeloze trip. Kwam dit door het steeds hetere woestijnklimaat? De nooit aflatende stroom voorbijrazende auto’s? Of eerder de euforie van een plaat te kunnen maken in de bakermat van de West Coast hiphop? Na het beluisteren van No Sleep in LA zetten we ons geld in op de derde optie.
Bedevaarten, ze leiden niet altijd naar Lourdes of Compostela. Blijkbaar kan je ook lekker naar LA. Staat daar dan ook een grot met huilende Mariabeeldjes, vraagt u zich ongetwijfeld af? Niet dat wij weten, al is de trip minstens even mythisch voor de heren Willem Ardui en Jean ‘Jay’ Atohoun. Begrijpelijk, als je hun eerder werk beluistert: debuutplaat Are We Still Dreaming? serveerde een geslaagde smoothie van Antwerpse branie en West Coast hip hop. Maar helaas, Antwerpenaren, blijkbaar komt toch niet alles wat mooi is uit de Scheldestad. Op naar LA, dus.
Valt er op die nieuwe plaat ook wat lekkers te proeven? Zeker en vast. Al van bij opener “Back On Track” schijnt de Californische zon volop, weerkaatsend op onze hagelwitte Ford Mustang. Luid schallen Anderson .Paak en Tupac door de speakers. Er bestaat geen twijfel over: we zijn er echt, in LA. Met de voeten in de muziekgeschiedenis. Het begin van de plaat blijft vrij trouw aan die zo beminde nineties hiphop zoals ze klonk daar aan de westkust, bijvoorbeeld in de vooruitgeschoven singles “Good Day” en “A-okay”. Een geluid dat we gewoon zijn van de heren, al vinden we het misschien toch een tikkeltje te braaf. Er mag wel eens een hoek af zijn. Een snuifje jazz, of een goeie kwak Belgische mayonaise erbij, alstublieft?
En zowaar, na de eeuwigdurende roes van de eerste nummers wordt wat gas terug genomen. En het is net dan dat de plaat des te interessanter wordt. “Cracked Screen” getuigt van het rauwe en harde bestaan onder dat dun vernislaagje bling bling: “cracked screens, broken dreams”. Ook “Perfume” weet de gevoelige beat te raken. Een rijk muzikaal arrangement met jazzy piano en weemoedige strijkers laat ons even de ogen sluiten en bij onszelf stilstaan. Al die slapeloze nachten eisen hun tol, en waarvoor? Opvolger “Lost In Translation” beschrijft dan weer de eenzaamheid die hoort bij een anoniem bestaan in deze nepsociety. Hierna wordt nog een keer zwaar uitgehaald met het agressieve “Desire”, en na dit robbertje is het welletjes geweest. Melancholisch wordt er afgesloten met het mooie “I Miss”, het soort simpele schoonheid dat we bijvoorbeeld vaak hoorden bij Mac Miller. Allemaal goed en wel, die grootstadwaanzin hier, maar wat missen we de dagen van voetballen op het pleintje om de hoek en voor het donker thuis zijn. De Fixkes wisten het al, en onze rappende helden nu ook.
De plaat is dus zeker meer dan een muzikale bedevaart, en dat is vooral omdat Blackwave. de eigenheid weet te bewaren tijdens die visite. Akkoord, hier en daar blijft het duo iets te schatplichtig aan hun muzikale referenties, maar gelukkig is er daarnaast ook plaats voor meer contemplatieve en muzikaal rijke nummers. Zodus, enkele koffies binnenjassen en de plaat op repeat afspelen, de hele nacht lang. No sleep in LA? Ook niet in onze huiskamer.
