Throwback naar 31 mei 2018: toen waren we ook in Brussel voor exact dezelfde affiche. Die eerste keer zagen we een band die nog wat onbesuisd richting de grote doorbraak speelde. ‘Rolling Blackouts Coastal Fever zal voor het laatst in een kleinere zaal gespeeld hebben’, orakelden we toen de Aussies nog in de AB Club speelden. En kijk: nu blijkt Botaniques Orangerie zowaar al een beetje te klein.
Net als toen speelt Stella Donnelly het voorprogramma, maar deze keer heeft ze wel een heuse band meegebracht (voor drums deelt ze Marcel Tussie met Rolling Blackouts C.F.). Donnelly is nog altijd even lieflijk als grofgebekt, maar met dat volk rond haar is het effect wat zoek, is haar vitriool wat aangelengd met onnodige gimmicks. Of wat moeten we denken van een getelefoneerd choreografietje in duet met haar bassist, dat ze zelf smalend aankondigt als ‘Cirque de Soleil-achtig’? Dat soort metahumor dreigt haar songs te ondergraven, want die song zelf zijn we alweer vergeten, en dat is jammer.
Een klassieker als het publiek laten meezingen op een nieuw nummer, da’s dan wel weer een goeie truc om het publiek op hete kolen te zetten. Die nieuwe nummers, met single “Flood” in de voorhoede, stemmen hoopvol voor haar tweede langspeler die na de zomer zal verschijnen. We zien dan wel voor die plaat, maar wie Donnelly nog solo zag headlinen in de Witloof Bar zo’n drie jaar geleden, heeft wel het betere concert gezien. Misschien houden we ons oordeel beter tot ze zelf nog eens de hoofdrol speelt. We zien het alleszins graag nog eens gebeuren, want met haar charme kan ze wel een aanstekelijke performance verzorgen.
Botanique heeft plannen om de capaciteit van zijn Orangerie te vergroten, en wie de zaal kent mag daar vragen bij hebben, maar al snel is duidelijk dat ook deze zaal te klein is voor de stortvloed aan jengelende gitaren die Rolling Blackouts Coastal Fever heet. Zonder er veel woorden aan vuil te maken trekt de band van leer met “An Airconditioned Man” en daarna “She’s There”. Het was meer dan twee jaar wachten om die laatste live te horen in België, maar het klinkt snel alsof die al jaren marineerde in een doordachte liveset. Geduld wordt altijd beloond, en het beste moet nog komen.
Na een eerste verrassing – “Read My Mind”, nota bene de B-side van single “In The Capital” – zet de band zonder aarzelen doodleuk doorbraakhit “Talking Straight” in, tot groot plezier van de Orangerie. Die inleidende gitaarriff, da’s genoeg om iedereen mee te krijgen. Zanger-gitarist Joe White – op ’t zicht een Aussie-versie van Kevin De Bruyne die even goed met een elektrische gitaar uit de voeten kan als KDB met een bal – knijpt de knappe solo vlotjes uit zijn gitaar, zoals die dat ongetwijfeld elke avond doet. Dat Rolling Blackouts C.F. al zo vroeg in zijn set zijn meest populaire song lost, getuigt niet alleen van lef, maar toont ook dat de band sterk materiaal op overschot heeft. Het beste is dus ook nog niet eens gepasseerd.
Wie kwam voor “Talking Straight” loopt dus beter niet vroegtijdig de zaal uit, want de mannen hebben er nog zin in. Tweede zanger-gitarist Tom Russo mag het beste van zichzelf geven op zijn “Mainland”, voor de band een ferme lap uit zijn laatste plaat Endless Rooms brengt. Op “Caught Low” en “Bounce Off The Bottom” komt Stella Donnelly haar stem uitlenen, en achteraf geeft derde zanger-gitarist Fran Keaney (die met semi-akoestische gitaar) ootmoedig toe dat zij een grotere rol verdient dan die van opwarmer. Klopt helemaal.
Op weg naar het eind van de reguliere set krijgen we nog “Cars In Space” en “The Way It Shatters”, maar jammer genoeg benadrukt die volgorde dat die songs, hoewel op zich straf genoeg, live vrij inwisselbaar zijn. Dan liever Keaney-compositie “Cameo” (uit Sideways To New Italy): een gevoeliger song en meteen wellicht de intelligentste song van de band. We zouden het bijna vergeten, maar ook bassist Joe Russo en drummer Marcel Tussie verdienen hun strepen met hun geslaagde chemie als ritmesectie.
Als toemaat – stoppen, even backstage gaan, en dan terug opkomen is zo 2019 – krijgen we “French Press”, een finale die naam waardig. Nu al memorabel, eigenlijk: zo willen we hen altijd horen eindigen, onze favoriete Australiërs. Rolling Blackouts Coastal Fever in de Orangerie was wat we de afgelopen jaren zo hard hebben gemist: de opwinding van een band die even uitdrukkelijk met plezier als zonder ego speelt, fouten durft maken, en doorgaat tot iedereen voldaan is.
