Een eigenzinnige Ijslandse zangeres mét een wereldhit (‘Jungle Drum’) die al jaren in zee duikt met een al even eigenzinnig, achtkoppig Belgisch muzikantencollectief? Een uniek, lichtjes magisch concert met op de setlist haast uitsluitend nagelnieuwe songs? Il – excuseer: elle- faut le faire!
Al dient gezegd dat ook het grotendeels klassiek getinte Colorist Orchestra op het gebied van samenwerkingsverbanden zijn pappenheimers heus wel kent. In het verleden begeleidden en verrijkten ze zo de muziek van onder meer de Ierse Lisa Hannigan, de Amerikaanse Howie Gelb en de Belgische Gabriel Rios. Je blik verruimen heet dat dan. En ook al haastte het collectief zich bij aanvang om te vertellen dat ze deze setlist nog nooit voor een publiek hadden gespeeld, de zaal was er niet minder enthousiast om.
In opener ‘Mikos’ bijvoorbeeld ging de als vanouds warmbloedige stem van Torrini een mooi duel aan met snerpende violen en de rest van het orkest. Het al eerder met The Colorist Orchestra uitgebrachte ‘Caterpillar’ bracht een nog grotere glansrol voor de daarnet al vermelde, deze keer zo zoet als stroop klinkende violen. En Emiliana zelf? Die stuntelde als vanouds tussen de prachtsongs in met warrige bindteksten, haast als een schattig en verlegen communicantje van twaalf.
Wat wij er konden uit opmaken is dat er een nieuwe remixplaat met The Colorist Orchestra op komst is, dat die opnames niet gespaard bleven van Ijslandse tegenslagen zoals elektriciteitspannes en heftige stormen en de nieuwe plaat dus heel toepasselijk ‘Racing the Storm’ gaat heten. Humor! “Right Here” was vervolgens een wervelwind van een song: staccato in de strofes, zo vol als de mond van een bloedmooie femme fatale in de refreinen, crescendo-opbouw. Zo moet grunge met klassieke instrumenten klinken, geen speld tussen te krijgen.
En zo ging deze dot van een prachtconcert dus maar door, soms eens kabbelend als een glinsterend bergriviertje, dan weer fors en heftig als, welja, een forse storm. In het al eerder opgenomen, hier schitterend gebrachte ‘When we Dance’ bijvoorbeeld was het puur genieten geblazen. In het kraakverse “The Illusion Curse” smolten Oosterse geluiden dan weer naadloos aan bij een synthesizer die geluiden produceerde die zo gestolen leken van een new romantics-popgroep ergens heel begin jaren tachtig, terwijl de laatste songs van deze uiterst nieuwe setlist nog een centrale rol toebedeelden aan een erg goed gecaste xylofoon.
Géén bisronde echter, en dus ook al helemaal geen ‘Jungle Drum’. Niet getreurd, met dit gedurfde try-outconcert programmeerde het Hasseltse Cultureel Centrum zelfbewust voor een avond die nog avontuurlijke klonk dan dokter Livingstone op zijn eerste reis in het Amazonewoud. En jawel, de afwezigen hadden voor massa’s ongelijk, echt!
