Emiliana Torrini is al vier albums lang vertolkster van Grote Emoties als hartzeer en verlangen. Op haar laatste plaat wist ze opnieuw de juiste snaar te raken, maar wel met iets meer beats en elektronica. Vanavond reikt ze een warm deken aan om ons in te wentelen.
Muziek biedt soelaas. Wanneer de grond onder je voeten verdwenen lijkt te zijn, zorgt dat ene nummer ervoor dat je ook de lucht boven je hoofd niet uit het oog verliest. In wat voor zenuwtergende situatie je je ook bevindt, je pijnigt jezelf bijna meer door op zoek te gaan naar een tekstflard, sfeer of compositie waarin je je, als een hangbuikzwijn in de modder, kunt wentelen. Deze catharsis helpt je geen hol vooruit, maar dat doen vrolijke nummers evenmin: de terugkeer naar de barre werkelijkheid bij die laatste is alleen maar confronterender.
Voor we die confrontatie met Torrini aangaan in een uitverkochte Botanique, steken The Mariner’s Children van wal. Deze Amerikaanse groep, wiens zanger vocaal wat weg heeft van Colin Meloy, heeft wel potentieel door de aanwezigheid van een cello en accordeon, maar de te prominent aanwezige drum verneukt het geheel. Nee, dan liever het traditionele drum-en-gitaar-duo verrijkt met xylofoon, cello en orgel van Clare Louis. Deze Franse groep met lieftallige dames speelde voor het eerst de nummers van het nog te verschijnen Balloons: een song als “I don’t sleep anymore” is er één om op te snorren.
Twee voorprogramma’s? Dat lappendeken laat inderdaad wel erg lang op zich wachten. Toch komt Torrini op in stijl: in witte pumps en een modieus kleedje is ze een gracieuze verschijning op de duistere beats van “Tookah”. Die statigheid blijkt slechts een façade, want Torrini en haar zeskoppige band beginnen stevig met de nummers uit de gelijknamige plaat: “Home” gaat via een psychotische overgang over in een ietwat lomper “Animal Games”, terwijl de prachtige baslijn in “Caterpillar” heel wat dreigender kan weerklinken.
Blonken haar vorige platen uit in ingetogenheid en rust, dan toonde Tookah meer bravoure. Die branie is besmettelijk: “Sunny Road” uit Fisherman’s Woman is een pak ruiger, en roffelende drum en zingende zaag zijn metgezellen op deze weg. Omgekeerd merk je wel dat “Autumn Sun”, een nummer uit de nieuwe plaat, zonder drum betrekkelijk mooier wordt.
Torrini is matuur geworden, maar erkent en eert haar oude zielenroerselen nog steeds als niet te weren demonen. Voor ze een intiem “Today’s Been Okay” inzet, biecht ze op dat deze oude songs het moeilijkst zijn om te spelen omdat je al je emotie in je nummers giet, en dan zit je er achteraf maar mee. Het contrast is groot wanneer ze het vrolijke “Big Jumps” brengt. Ook “When Fever Breaks” steekt met zijn sferische, sinistere opbouw scherp af tegen andere nummers. In dat opzicht balanceert het optreden duidelijk tussen deze enerzijds rustige (een spiksplinternieuw “History Of Horses”) en anderzijds gedurfdere, complexere nummers (het opgebouwde drama van “Elisabeth”).
Vooral die laatste maken de grootste indruk. Het deken dat Torrini om onze schouders drapeert biedt warmte, maar prikt tegelijkertijd door de uitgesponnen eindes van “Blood Red” en “Speed Of Dark”. Als bis brengt Torrini “Seven Sorrows”, een gedicht van Tod Hughes, en een opnieuw ingetogen “Nothing Brings Me Down”, voorafgegaan door een verhaal over verkeerde verkleedpartijen als eenhoorn. Er blijft dus toch nog wel iets over van haar “ik ben schattig want ik kom uit IJsland”-imago.
“It’s been five years”, zegt Torrini. De nieuwe plaat heeft inderdaad op zich laten wachten, maar er is dan ook veel veranderd. Torrini kwam met een stoerdere sound en brengt dit live overtuigend; er is dit keer geen lief die de ochtend na haar optreden in zijn onderbroekje op “Jungle Drum” danst (shit, we gingen het niet over dat nummer hebben); de wereld is alweer wat grauwer geworden. “Rage is desire/And desire is rage” zingt Torrini in “When Fever Breaks”: woede is inderdaad verlangen, en het toont heel mooi waar Torrini haar energie haalt.
