Tot de dijken breken
Het opzoeken van grenzen is inherent aan extreme muziek. Binnen metal en aanverwante genres hoor je dan al vaak begrippen als harder, sneller en luider vallen. Dat klopt ergens, maar intensiteit heeft niet alleen te maken met volume of snelheid. Soms is het tegenovergestelde waar. Op Roadburn kregen zowel publiek als artiesten de kans om verschillende facetten van heavyness of intensiteit te verkennen. Met vaak interessante resultaten.
Niet dat we iets tegen hard, vuil, smerig en luid hebben, voor alle duidelijkheid. Integendeel: de shows van de hondsbrutale sludge/noisebende LLNN, de inktzwarte, nihilistische monsterdoom van Primitive Man of de elektronische drillcore van het Nigeriaanse Duma toonden aan dat agressie, nihilisme, woede en desolaatheid nog steeds volop deel uitmaken van het diverse vocabularium van extreme muziek. Maar ook hier was er ook plaats voor momenten van verstilling, zoals bij de collaboratie tussen Vile Creature en Bismuth, waar een eenzame piano door het inktzwarte wolkendek van sludgemetal brak. Of bij Big Brave, waar breekbare vrouwenstemmen en de geest van indie en americana een tegengewicht boden voor de topzware doom.
Als je het over extremen binnen muziek hebt, kom je al gauw bij grindcore uit. De meest intense en agressieve variant van metal ontbreekt zelden op Roadburn, maar kreeg ook dit jaar de kans om zich van een meer genuanceerde kant te laten zien. Cloud Rat uit Michigan heeft in het decennium dat ze bestaan reeds ontelbare albums, demo’s, EP’s en splits uitgebracht, maar geen enkele ervan deed het publiek meer opkijken dan Do Not Let Me Off The Cliff. Op deze EP geen ziedende grind, maar een diepe, bevreemdende elektronische trip die bij momenten gevaarlijk dicht tegen dreampop aan schuurt. Op Roadburn kreeg Cloud Rat de kans om zowel een elektronische set als een met “gewone instrumenten” te brengen. En hoewel de band zich duidelijk nog steeds het best voelt als er ouderwets mag gegrind worden, kan je hen alleen maar bewonderen voor hun zin voor avontuur.
En dan moeten we het nog even over The Bug hebben. Kevin Martin beschouwt Roadburn als een van z’n favoriete festivals en dat was verdomd goed te merken. In de kleine zaal van 013 (!) bracht hij een sonisch salvo dat we nog maar zelden hoorden. Had je oordoppen in met 25db-filters, dan nog was het even slikken. Waar de toevoeging van mc’s vroeger wat vaart uit zo’n strakke set zou halen, was dat nu niet het geval: Flowdan en Logan sloten namelijk een compromis. In plaats van al te veel die briljante plaat Fire uit te voeren, kozen ze voor rhymes die het tempo wisten bij te houden en zodoende de Next Stage nog wat meer in de fik zetten. Kers op de taart was een moshpit van metalheads, mensen met denim jassen en patches van onder meer Oranssi Pazuzu die dancehall meespitten. Wonderbaarlijk.
Als tweede artist in residence van dit jaar kreeg ook Full Of Hell de kans om zich van verschillende kanten te laten zien, maar sloeg daarvoor een andere richting uit. Maar niet vooraleer er op drie verschillende dagen drie volledige platen integraal werden doorgejaagd. Het drieluik Trumpeting Ecstacy, Wheeping Choir en Garden of Burning Apparitions passeerde met orkaankracht de revue, waardoor Full Of Hell zijn reputatie als een van de beste hedendaagse grindcorebands zonder al te veel moeite kon bestendigen. Maar het was vooral de gemeenschappelijke show met shoegazeband Nothing die intrigeerde. Beide bands laafden zich aan minimalistische elektronica, dromerige shoegaze en enorme spanningsbogen om uiteindelijk uit te monden in een orgie van bruut kabaal. Niet meteen de meest toegankelijke, maar wel een van de meest avontuurlijke optredens van dit festival.
Maar de grootste verrassing kwam zonder twijfel van Thou, dat ons collectief bij de neus nam door maar liefst VIER onaangekondigde optredens te spelen. De sludgeband uit Baton Rouge heeft een hechte vriendschap met Roadburn opgebouwd, wat hen de laatste jaren zo’n beetje de reputatie van Roadburns officieuze huisband opleverde. En die reputatie deden ze dit jaar alle eer aan. We kregen zowel een “gewone” set als eentje met special guests zoals Lingua Ignota in het skatepark, een samenwerking met Mizmor in de grote zaal als aankondiging van het gezamenlijk album Myopia, dat op datzelfde moment onaangekondigd verscheen, en een optreden vol Black Sabbathcovers in de kleine zaal van de 013. Allemaal amper enkele uren op voorhand aangekondigd. Geen wonder dat zowel het festival als het internet zo goed als ontplofte. Kudo’s trouwens voor de secret show-grappen die zowel tijdens als na het festival de sociale media van Roadburn overspoelden. Wie zei er nu alweer dat metalheads geen gevoel voor humor hadden?