Duizend tinten zwart
Roadburn was een van de eerste festivals dat de nieuwe generatie blackmetalbands in het hart sloot, en de liefde is tot op vandaag nog steeds even groot. Black metal maakt nog steeds een aanzienlijk deel van de programmatie uit. De vaak lange wachtrijen voor en tijdens deze optredens tonen dat de liefde nog steeds helemaal wederzijds is.
Dat geldt niet alleen voor “grote” bands zoals het Amerikaanse Mizmor dat op zondag zijn album Cairn integraal bracht, maar evengoed voor de Belgisch/Nederlandse undergroundband Silver Knife of de hondsbrutale Zweedse crustblack van Dödsrit. Alle kregen flinke horden op de been die een gewillig muzikaal pak slaag incasseerden. Hou vooral die laatste twee in het oog: daar gaan we nog mooie dingen van horen. Net als van het Amerikaanse Lamp Of Murmuur, dat op het festival zijn Europese debuut maakte. De old school black metal speelde gewillig leentjebuur bij oervaders van het genre als Venom en Celtic Frost. Dat zorgde ervoor dat Lamp of Murmuur naast hard blazen ook even stevig kon rocken en zelfs swingen. Het spreekt voor de vitaliteit van het genre dat er na een decennium aanwezigheid op Roadburn nog steeds ontdekkingen te rapen vallen.
Onze eigenste blackmetaltrots Wiegedood is al lang geen ontdekking meer. Na hoge ogen gegooid te hebben met het drieluik De Doden Hebben Het Goed, verscheen dit jaar het zowaar nog feller bejubelde There’s Always Blood At The End Of The Road, dat er van begin tot eind werd doorgejaagd. De verschroeiende rotvaart waarmee Wim, Gilles en Levi er deze plaat doorvlamden, grensde aan het waanzinnige. Ook het kraakheldere geluid zorgde ervoor dat zowel diepere passages als “Now Will Always Be” (die geweldigie hypnotiserende keelvocalen) als korte, waanzinnige opstoten als “Theft And Begging” (mensen, wàt een oplawaai) als een tempeest door de 013 scheurden. Als het over rauwe, pure black metal gaat, kan je gewoon niet om Wiegedood heen.
Regarde Les Hommes Tomber maakte vorig jaar indruk met hun digitale optreden op Roadburn Redux. Dat ze snel weer op het echte festival zouden verschijnen, stond dus als een paal boven water. Dat ze dat samen zouden doen met doomrockers Hangman’s Chair ook: oorspronkelijk gecomponeerd in opdracht van Red Bull wachtte dit samenwerkingsproject op een festival dat het voor de eerste keer sinds 2019 op een podium zou zetten. Dat wachten was de moeite waard: het hele optreden lang gleden beide bands als één geheel van woeste black metal over sobere, duistere passages naar explosieve sludge zonder elkaar uit evenwicht te brengen. Dat leverde erg knappe, gelaagde composities bol van spanningsopbouw op. Eén van de best geslaagde samenwerkingen van deze Roadburn-editie.
Extreme muziek trekt vaak de interessantste personen aan. En van iemand als Hunt Hunter-Hendrix is dat wel het minste wat je kan zeggen. De bezieler en principiële songschrijver van de transcendentale black metalband Liturgy doorzwom al talloze artistieke en andere wateren, het ene al woeliger dan het andere. Het oeuvre van de band staat bol van spirituele en esoterische concepten, wilde experimenten met onder meer elektronica en trap, en zowat de meest explosieve en extreme variaties binnen black metal. Het maakt van Liturgy-optredens geen easy listening; wel integendeel.
Van de twee shows die Liturgy dit weekend bracht, was het eerste “reguliere” optreden nog het makkelijkst te verteren: een dikke greep uit het nieuwste album HAQQ, afgewisseld met enkele nummers uit Aesthethica, dat de band in 2011 op de kaart zette. Dikke niet aflatende lappen razende blast- en burstbeats, schier eindeloze staccatoriffs, van-de-hak-op-de-tak-springende ritmepatronen: het raasde allemaal onophoudelijk door de 013. Niet onbegrijpelijk dat velen hier hun tanden op stuk beten, maar dan hadden ze het tweede optreden nog niet gezien. Origin Of The Alemonies –Liturgy’s laatste wapenfeit – is een heuse blackmetalopera waar al wat hierboven werd beschreven wordt gecombineerd met een kamerorkest en een performance van Hendrix en de soms ronduit bizarre teksten op groot scherm. Mindfuck van het festival.
Geen mindfuck, maar een goeie ouderwetse muilpeer: dat was wat we verwachtten én kregen van ons allereigenste Alkerdeel. Laatste plaat Slonk was zowat het bruutste wat er in 2021 – op muzikaal vlak althans – te rapen viel, waarna het Oost-Vlaamse viertal de kans kreeg om het album integraal op Roadburn te brengen. Alkerdeel stelde niet teleur: het viertal klonk live net zoals op plaat: rauw, bot en hondsbrutaal. En hoewel het voor velen het laatste optreden van Roadburn was, hoorden de vijftig minuten waarin Alkerdeel uppercut na uppercut uitdeelde bij de meest intense van het hele festival. Ga zo naar huis…