De Griekse regisseur Christos Nikou brengt met Apples een regiedebuut van hoogstaande kwaliteit. Zijn film werd enkele maanden geleden al vertoond op de 48ste editie van het Film Fest Gent: ‘Ons geheugen is groter dan het universum, in ons geheugen kunnen we alles opslaan.’ (De recensie voor Apples kan u morgen op onze filmpagina vinden)
Vanwaar de keuze om te werken rond het concept van geheugen?
Het is vooral een persoonlijk verhaal dat ik wil vertellen. Ik werd op het moment zelf geconfronteerd met het verlies van mijn vader. En er spookten zoveel vragen door mijn hoofd, dat ik besloot hier iets mee te doen. Ik vroeg mij af hoe het komt dat wanneer iets of iemand ons kwetst, we dat kunnen vergeten, zelfs kunnen wissen uit ons geheugen. Maar ook dat we tegelijk verder kunnen gaan met ons leven, ongedacht dat verlies ervan. Er zijn zoveel dingen die we ook niet kunnen vergeten, eigenlijk zijn wij ons geheugen.
Het concept ‘geheugen’ is dan toch een belangrijke factor in jouw leven?
In het algemeen zeker wel. Dat is een heel belangrijk thema voor mij. Ook om belangrijke dingen te leren accepteren, zoals het verlies van je geheugen.
In de film is er sprake van een pandemie, maar toen jij Apples aan het filmen was, kwam Corona nog niet eens in de buurt van ons leven.
Dat was een heel (on)gelukkig toeval. Helemaal niet bedoeld om te zijn eigenlijk, haha. Maar ik moet wel zeggen, in de film is de pandemie niet per se dat soort pandemie waar wij twee jaar mee geleefd hebben. Voor mij was de pandemie meer een symbolische manier om iets te vertellen over onze samenleving.
Ik heb ooit gelezen dat je regisseur wou worden na het zien van The Truman Show. Wat was dan precies de trigger in die film?
Om te beginnen, die film gaat over het leven. Er is een perfecte balans tussen komedie en drama, je kan wenen en lachen tegelijk. Daarnaast is het ook een ongelooflijk creatief scenario, en heeft het een fenomenale performance. Dus ja, het is een film die een wereld creëert, eigenlijk creëert hij zijn eigen wereld, en dat trok mij enorm aan.
Wat mij toch heel nieuwsgierig maakt over deze film is vanwaar je idee voor de titel komt?
Er zijn eigenlijk heel veel redenen waarom ik Apples koos als titel. Om te beginnen is het een Bijbelse vrucht. Maar het is ook een vrucht die heel goed is voor onze gezondheid, en dan specifiek voor het geheugen. Mijn vader at elke dag 7 tot 8 appels, en hij had een ongelooflijk sterk geheugen. Al moet ik zeggen dat er ook wel een ironische reden is waarom ik koos voor Apples als titel. Eigenlijk is ons geheugen zoals data, we stockeren daar zoveel in.
Mag ik dan zeggen dat je verwijst naar Steve Jobs?
Inderdaad! De meeste van onze toestellen komen van het merk Apple, dus ik dacht, we stoppen ons geheugen in appels (lacht).
Waarom heb je gekozen om te werken met Aris Servetalis als protagonist?
Aris is naast acteur ook danser. En ik was helemaal geraakt door zijn lichaamstaal, die heel sterk is. Hij heeft een zeer minimalistische benadering naar het leven toe, en voor hem is ‘less more’. Dat is de voornaamste reden waarom ik hem als hoofdrolspeler wou hebben.
Wat was voor jou een van de mooiste momenten tijdens het filmen van Apples?
De dansscènes! Ik herinner me nog dat we in een bar waren en dat de acteurs en figuranten aan het wachten waren om te beginnen dansen. Iedereen was zo gelukkig en toen ze aan het dansen waren, zagen ze er zo goed uit, zo echt, zo puur. Natuurlijk kwam dit deels ook door Aris, wanneer hij danst, leeft hij in het moment. En op dat ogenblik dacht ik, oké, dit is cinema. Dit is een film, en ik hield zoveel van dat specifieke moment.
Op een gegeven moment danst Aris op het nummer Let’s twist again, helemaal omgeven door zijn eigen gedachten en gevoelens. Ben jij zelf ook iemand die in het moment leeft?
Ja, zeker en vast. Maar ik accepteer het verleden ook. Dat is ook wat de film probeert te zeggen, dat we moeten leren van ons verleden. Door ervan te leren, kunnen we vooruitgaan en ons richten op de toekomst. En dat is voor mij toch wel een belangrijke levensles.
Apples werd geselecteerd om Griekenland te representeren in de ‘International Feature Film’ Oscar Race, wat deed dat met jou?
Om eerlijk te zijn, ik denk dat films universeel moeten zijn. Daarom begrijp ik het niet goed waarom films een land moeten representeren. Maar goed, we waren genomineerd, en voor ons was dat een ideale manier om de film meer in de kijker te zetten. Eigenlijk geloof ik niet in zo’n dingen. Ik vind dat we allemaal mensen zijn en geen nationaliteit hebben.
Wat hoop je dat de mensen meenemen na het zien van Apples? Welke boodschap heb je er subtiel in verweven?
De film probeert te zeggen dat wij ons geheugen zijn. Dat ons geheugen groter is dan het universum. Bijvoorbeeld, iemand sterft, dan is die persoon nog steeds in ons geheugen. Zelfs als die persoon zich niet meer in het universum bevindt. Het is precies in ons geheugen dat we alles kunnen stockeren. En daarnaast wil de film ook het gebruik van sociale media becommentariëren. Sociale media heeft een enorm groot effect op de manier waarop wij leven en hoe wij alles ervaren.
Tot slot ben ik nog benieuwd met welke regisseur, dood of levend, je graag eens een avond op café zou willen doorbrengen?
Leos Carax! En ik weet dat hij hier is, hij zit in de kamer naast ons (lacht). Ik heb hem nog nooit ontmoet, maar zou dit heel graag willen want hij is absoluut mijn favoriete regisseur.
Om welke reden?
Hij neemt risico’s in zijn films. Hij creëert met zijn persoonlijke stem een uniek universum en dat is wat ik zo bewonder aan zijn films!