Twee jaar geleden moesten Steven De bruyn en Jasper Hautekiet hun promotournee voor The Eternal Perhaps staken door de pandemie. Maar creatieve geesten zitten niet stil, en om het samenspelen niet te verleren doken ze de studio in. Zonder bijbedoelingen. Achteraf bleek wat ze gespeeld hadden albumwaardig, en dus is er nu aanhou geraas maak. Uit op cd sinds 1 februari, maar de officiële releasedatum valt op 31 maart. Die dag spelen ze ook ten dans in de AB Club.
enola: Jullie vorig album, The Eternal Perhaps, is nog maar net 2 jaar oud. Hoe hebben jullie de afgelopen jaren ervaren?
Jasper Hautekiet: “We zijn halverwege de tour voor The Eternal Perhaps moeten stoppen, ook al waren er nog meer dan 20 concerten gepland. En sindsdien verliep het hectisch: een concert hier of daar als er versoepelingen waren. We zijn bezig gebleven, maar altijd enorm versnipperd. Tijdens de tweede lockdown zijn we dan terug de studio ingedoken, niet met de bedoeling om een plaat te maken, maar gewoon omdat we wilden spelen.”
Steven De bruyn: “Het was een cadeau aan onszelf.”
Hautekiet: “We wilden gewoon de studio in, elkaar terug zoeken op muzikaal vlak. We hadden geen verwachtingen, het was meer uit goesting.”
De bruyn: “Ik had ondertussen zelf een soloplaat kunnen maken, maar voor mij heeft muziek een soort relevantie van het moment, en met Jasper spelen is veel fijner dan alleen.”
Hautekiet: “De studio was bovendien de enige plek waar we nog legaal mochten samenspelen: optreden en repeteren was verboden, en je moest zoveel mogelijk binnen je eigen bubbel blijven.”
enola: Er was niks voorbereid, maar was er een idee wat jullie wilden vertellen?
De bruyn: “Het was een hele oefening om in het nu te blijven, want denken aan de optredens die weg vielen, en wanneer die gingen terugkomen, dat was puur toekomstgericht, en redelijk nutteloos in die periode. We hadden er vroeger al eens over gehad om puur improviserend muziek te maken. Bij The Rhythm Junks vertrokken we dikwijls vanuit improvisatie, maar eens alles op plaat stond, soms jaren later, bleek de levendigheid van die nummers niet meer zo tastbaar. Nu was het moment aangebroken om de daad bij het woord te voegen.”
Hautekiet: “Er was op dat moment ook niet echt een toekomstperspectief, alles was heel vaag en onzeker. Ik heb mezelf in de studio ook echt die vraag gesteld: “wat wil ik eigenlijk vertellen?”. Ik kwam uit een sociaal isolement: normaal treed ik 3 of 4 keer per week op, ik zag vrienden, ging naar voorstellingen. Je leeft en je wordt gevoed en dat komt muzikaal tot uiting. Maar nu zat ik in mijn eigen cocon, en zelfs al was het puur instrumentaal, ik vond het moeilijk om te weten wat ik wou vertellen, of welke richting ik uit wou met mijn instrument. Dat was wel confronterend.”
enola: Steven, dat is wel anders dan bij The Eternal Perhaps, waar jj een idee had wat je wou vertellen, en waar Jasper er pas achteraf is bijgekomen.
De bruyn: “Klopt, ik had demo’s gemaakt en ik had een idee hoe ik bepaalde nummers ging vorm geven. Sommige mensen denken dat improvisatie vrijblijvend is maar ik kan je verzekeren dat dat helemaal niet zo is. Improvisatie is heel moeilijk, je kan dat niet met iedereen.”
Hautekiet: “Improvisatie is instant composing, er is altijd wel iets concreet dat je zoekt, een structuur, of een begin van wat een compositie zou kunnen zijn, maar wat nooit is afgesproken.”
De bruyn: “Als muzikant moet je in een bepaalde mental state geraken, je moet een bepaalde waakzaamheid hebben, kunnen reageren, niet de boel willen domineren. Er komt heel wat bij kijken, en dat wordt ook bepaald door hoe je in het leven staat, en hoe je tegenover mede-muzikanten staat. Het was voor ons wat zoeken, ook al was het duidelijk dat we samen verder wilden gaan.”
Hautekiet: “Improviseren is een teamsport. Je moet assertief zijn, en proberen dingen aan te reiken, maar ook je voelsprieten opzetten en oppikken wat er komt, en daar iets mee proberen doen. Tegelijkertijd is het ook elkaar op een speelse manier proberen onderuit te halen.”
enola: Kan je het vergelijken met topsport?
De bruyn: “Niet echt, eerder top taichi (lacht).”
enola: Over onderuit halen gesproken: wie van jullie beiden heeft het grootste muzikale ego? (lange stilte) De bruyn: “Ik denk dat dat van de dag afhangt.”
Hautekiet: “Dat gaat redelijk gelijk op, bij mij is het misschien minder uitgesproken, bij Steven komt dat meer naar boven, hij is meer een frontman. Bij mij zal het wat stiekemer zijn. Ik heb ook wel mijn mening en een wil als het op muziek maken aankomt. Ik denk dat er weinig verschil is tussen ons beiden, maar het manifesteert zich anders. Steven heeft mij in die 15 jaar al veel uit mijn kot gelokt. Ik neem nu veel meer ruimte in met mijn muziek, en die zou ik in een andere context nooit durven nemen. Steven is ook diegene die mij altijd een schop onder de kont geeft, bij The Rhythm Junks ook al.”
enola: De titel van het album is aanhou geraas maak. Is dit ook jullie motto?
De bruyn: “Zeker, maar ik lees het ook omgekeerd: ondanks het geraas creatief blijven. We moeten bezig blijven, in gang blijven, het leven vieren, niet verstenen. Maar anderzijds is het ook voor mezelf een grote uitdaging. Er wordt enorm veel informatie op ons afgevuurd, en je kan dat wel filteren, toch is het soms moeilijk om er aan te ontsnappen. Om in de hectiek je momenten van rust te vinden, en creatief te zijn. Ik moet me af en toe afzonderen om beter tegen al het geraas te kunnen.”
Hautekiet: “Het is ook een beetje tongue-in-cheek: iedereen heeft over alles een mening, en smijt die dan naar de anderen toe. Soms denk ik: ik heb niet altijd een mening, ik hoef uw mening niet echt te weten als ik ze niet gevraagd heb. Blijf communiceren, blijf creatief, maar laat het geraas soms ook maar overwaaien.”
enola: Opvallende vaststelling op dit album: geen teksten, er is alleen instrumentale muziek.
De bruyn: “Ik had wel wat dichtbundels meegenomen naar de studio met teksten waarmee we eventueel aan de slag konden, en ik had het idee om die teksten er dan bij te voegen. Maar toen we de opnames achteraf beluisterden, kwamen we tot de ontdekking dat de muziek geen extra’s meer nodig had.”
Hautekiet: “Het is ook consistenter op die manier, op The Eternal Perhaps staan er 3 gezongen nummers, en de rest is instrumentaal. Dat is ook ok, maar het geeft niet dezelfde spanningsboog. En hier klopte het, die 10 nummers staan er ook zonder tekst.”
enola: Hoe kies je de titels dan? Of komt de titel eerst en werk je dan op je gevoel rond dat gegeven?
Hautekiet: “Tot op het laatst spraken we over ’take 15′, of ’take 7′. Eens we de selectie van de nummers gemaakt hadden, hebben we geprobeerd om er als een naïeve luisteraar naar te luisteren, om het het juiste gevoel te verwoorden.”
De bruyn: “Dat was heel plezant.”
enola: Effecten zijn een belangrijke extra laag in jullie muziek. Veel van die effecten zijn wel heel subtiel en best te horen met een koptelefoon.
De bruyn: “Daar ben ik al jaren mee bezig. Weet je, als je begint te spelen dan ben je enorm gefocuset op wat je uitstuurt. Maar op een bepaalt moment besef je dat je dat niet allemaal zelf moet doen, er zijn effecten, en ik ben op zoek gegaan naar manieren om een klank levendiger te maken. Contrabas en mondharmonica opnemen met maar een microfoon is ook interessant, maar dan moet je op een andere manier spelen. We maken graag gebruik van die extra muzikant, die elektronica is. Voor mij is dat een echte speeltuin.”
Hautekiet: “We spelen sowieso al redelijk dynamisch, en elektronica is dat ook. Soms is het nauwelijks hoorbare ruis. Door het via een koptelefoon te beluisteren wordt alles deel van de muziek, ook de achtergrondgeluiden. Soms is het heel concreet, soms is het niet echt tastbaar. Het zijn al die kleine nuances.”
De bruyn: “Dat geeft ook inspiratie, net zoals hier in de koffiebar, al de geluiden rondom ons, dat is al een halve soundtrack.”
Hautekiet: “Als we hier nu live zouden spelen, dan zou dat deel worden van wat we doen. Zo kan je iets wat een storend bijgeluid is, ombuigen naar iets muzikaals. Geluid is muziek.”
enola: Jullie speelden deze maand al een paar concerten, maar het eerste live concert was op 1 februari in de Handelsbeurs. Zijn jullie nu echt vertrokken voor een heleboel concerten?
De bruyn: “Fingers crossed. We konden er zelf ook niet aan doen dat de release van de cd al op 1 februari was, want de échte release van het album is in de AB op 31 maart. We hebben ons ondertussen al wat kunnen warm spelen. Het optreden in de Handelsbeurs was fijn, maar het voelde toch raar aan dat er zo’n periode tussen was. Ik verwacht nog wel dat we zullen evolueren.”
enola: Het was wat zoeken in de Handelsbeurs?
Hautekiet: “Dat is ook wel normaal, we hebben een jaar geleden opgenomen, geïmproviseerd en afgewerkt, en dan speelden we in de Handelsbeurs voor het eerst in heel lange tijd live. Het was niet evident om die improvisatie terug live te vatten, het was een zoektocht.”
De bruyn: “Vroeger, ook nog bij The Rhythm Junks, was er nog een zekere Sturm und Drang. Dat is nu weg: het zoeken en het elkaar vinden als muzikant is een deel van wat wij doen, ook op het podium. We gaan live niet echt de plaat naspelen, we gaan opnieuw aan de slag met elkaar uit te dagen.”
Hautekiet: “Soms schuurt dat een beetje en soms gaat dat vanzelf. Ik vind dat zelf ook het boeiends: als je muzikanten ziet die aan het zoeken zijn, als er echt iets gebeurt. Zelf al dreigt het onderuit te gaan, het geeft wel een spanning.”
enola: Ben je niet bang dat je een bepaald publiek zal verliezen?
Hautekiet: “Er zijn altijd mensen die komen omdat ze Steven nog kennen van bij El Fish, maar dat is ondertussen 20 jaar geleden.”
De bruyn: “Wat ik al heel mijn leven probeer, is muziek spelen. En dat dat genoeg mag zijn. Ik ga er vanuit dat ik publiek verlies, maar dat er ook weer mensen bijkomen. Ik doe mijn best om integere muziek te maken, en mijn goesting evolueert zelf ook door de jaren heen. Ik ben ook blij dat we nooit teveel succes hadden, waardoor we onszelf teveel moesten herhalen. Eigenlijk ben ik daar heel dankbaar voor.”
Hautekiet: “We kunnen vierkant ons goesting doen. Take it or leave it, maar het is wel tof dat het publiek geen verwachting heeft.”
