Tot voor kort was BLUAI de alias van de blauwogige Catherine Smet, maar sinds een half jaar is het ook de naam van haar viertallige band die tot De Nieuwe Lichting behoort. Samen brengen ze komend weekend dromerige en vrolijke indie pop naar We Are Open. Een indrukwekkend parcours als je weet dat de frontvrouw tot nog geen jaar geleden nog nooit op een podium stond.
Enola: Ben je ook solo met muziek begonnen, of was er eerst ooit een bandje?
Smet: “Het is eigenlijk allemaal begonnen toen ik op mijn 10de leerde drummen. Ik zag bij mijn neef een drumstel staan en leerde erop spelen. Op mijn 14de zag ik mijn nicht gitaar spelen en ik ben toen daarop overgestapt. De volgende stap was zelf liedjes schrijven. Ik heb daar nog opnames van, enorm tenenkrommend.” (lacht)
Enola: Je studeert momenteel fotografie, hebt een diploma televisie op zak en je hebt onder andere een videoclip voor blackwave. geregisseerd. Zag je eerder daar een toekomst in of was er toch al de drang toen om zelf muziek te maken?
Smet: “In die tijd begon ik nummers op Soundcloud te zetten. Dat waren demo’s. De kwaliteit was lo-fi, maar het waren wel volwaardige nummers, die ik nog altijd live breng. Ik dacht niet dat ik daar als artiest echt iets mee kon doen. Toen ik met blackwave. samenwerkte, was ik twintig. Ik ging ervan uit dat ik nooit iets zou kunnen doen dat ook maar in de buurt kwam van wat zij deden. Ik weet nog dat Willem Ardui de productie had verzorgd voor een nummer van mij, maar ik ben die instrumental kwijtgeraakt. Heel stom achteraf bekeken, maar ik had toen wel voor het eerst door dat er iets inzat, in die muziek van mij.”
Enola: Voor een prille artieste val je enorm op met je promofoto’s en je DIY-videoclip van ‘Lady’. Hecht je evenveel belang aan het visuele als aan je muziek?
Smet: “Ik vind het visuele even belangrijk. Als je muziek luistert, wil je daar ook beelden bij die je een bepaald gevoel geven. Ik heb vrienden die mijn visuals verzorgen, maar ik zorg zelf wel voor mijn foto’s. Zo wil ik tonen hoe wij als band zijn en wat je van de muziek kan verwachten: iets heel kleurrijk en vrolijk. Mijn eerste persfoto’s, die ook door StuBru gebruikt werden voor De Nieuwe Lichting vorig jaar, waren vrij simpel: ik in mijn kamer zonder broek aan. Mijn laatste persfoto’s zijn in dezelfde kamer genomen, maar ik sta er nu wel op met de hele band. We houden het graag low-key.”
Enola: De Nieuwe Lichting vorig jaar was je eerste wapenfeit, heeft er iemand je toen aangemoedigd om uit de anonimiteit te stappen?
Smet: “Ik voelde er zelf weinig voor om aan zo’n wedstrijd mee te doen, want ik dacht dat er toch niets uit ging komen. Een vriendin zei me dat als ik me niet zou inschrijven, zij het voor mij wel zou doen. Ik ben dan toch eens op mijn computer gaan zien wat ik zou kunnen doorsturen. Het werd ‘Honey’, een nummer dat ik al twee jaar had staan. Ik snapte wel dat ik de finale niet heb gehaald, want daarvoor moet je toch al ergens staan. De opname van dat nummer trok eigenlijk op niets en ik had nog nooit live gespeeld. Maar die ervaring motiveerde me wel om er werk van te maken.”
Enola: De finale van De Nieuwe Lichting heb je dit jaar wel behaald en zelfs gewonnen, alsook de finale van Soundtrack. Wat maakt BLUAI nu een sterker project dan toen?
Smet: “Ik denk vooral dat de band het verschil maakt tegenover vorig jaar. In de zomer speelden we met twee, ik en Ilayda Cicek (ILA). Ik wist toen al dat ik gewoon podiumervaring moest opdoen, want mijn eerste voorprogramma in juni voor Meskerem Mees was zelfs mijn eerste optreden ooit. Nu, met de andere meisjes in de band, sta ik veel sterker en ik zou het niet anders willen. Live kan ik echt iets overbrengen zoals ik het wil, en geen stripped-down versies van nummers.”
Enola: Een week voor dat eerste voorprogramma organiseerde je een huiskamerconcert voor vrienden om aan je podiumvrees te werken. Valt dat ondertussen mee?
Smet: “Ik was met dat huiskamerconcert één brok zenuwen. Net omdat het enkel voor vrienden was die wel wisten dat ik met muziek bezig was, maar mij eigenlijk nog nooit hebben zien spelen. Toen ik een week later voor Meskerem moest openen, heb ik de knop in mijn hoofd wél kunnen omdraaien. Ik had er gewoon goesting in. Daarna heb ik veel mogen spelen op Theater Aan Zee en daar heb ik die stress nog meer onder controle leren krijgen. Ik denk wel dat ik er nu aanleg voor heb. Ik ben niet per se een podiumbeest, maar ik voel me wel op mijn gemak.”
Enola: BLUAI is ondertussen dus een band geworden, hoe is dat gebeurd?
Smet: “Ilayda is er al vroeg bij gekomen. Dan heb ik op MOODS! in Brugge gespeeld en ik kende Ramses Van Den Eede (Mooneye en Hypochristmuhtreefuzz) die daar ook speelde en al eerder mijn coach was bij Theater Aan Zee. Hij bracht Caitlin Talbut aan, die nu mijn bassiste is. Onze drumster, Mo Govaerts, had al drumpartijen gedaan voor mijn eerste single ‘Lady’ en is dan ook mee in de band gestapt.”
Enola: En zo had je een All Girls Band. Is dat iets waar je mee wil uitpakken, of hoeft de focus daar nu ook weer niet op te liggen?
Smet: “Daar heb ik al over getobd. Ik wil niet dat ze ons boeken omdat we allemaal meisjes zijn, want het blijft nog steeds iets exotisch in de muzieksector. Langs de andere kant wil ik het ook wel, omdat er al zoveel mannelijk volk op het podium te vinden is. Ik vind het echt schrijnend. Onlangs was ik op een festival waar niet één vrouw op de hele line-up stond. Ik vind het dus wel belangrijk dat we als volledig vrouwelijke band op een podium kunnen staan. We hebben ook enkele queer-leden, dat moet nu geen trademark zijn om onszelf zo te promoten, maar ik vind het wel belangrijk om te tonen dat ook wij muziek kunnen maken en een band kunnen vormen.”
Enola: Jullie worden wel vaker vergeleken met andere vrouwelijke indie-grootheden als Phoebe Bridgers en Snail Mail. Zijn dat de artiesten waar je je muzikaal toch het meest verbonden mee voelt, of speelt dat vrouwelijke ook daar weer mee?
Smet: “Ik denk dat de Bridgers-vergelijking inderdaad meer met ons imago te maken heeft, want zelf vind ik niet dat onze muziek er zo hard op lijkt. Ik luister wel naar haar muziek, en ik vind het een mooie vergelijking, maar ik wil haar echt niet nadoen. Ik luister naar zoveel andere dingen, Conor Oberst inspireert mij ook. Hij kan voor geen meter zingen, maar hij vertelt zo’n mooie verhalen. Toch snap ik dat ik eerder met Phoebe Bridgers vergeleken zal worden, want onze muziek past wel in de sfeer van ‘sad white girl music’.”
Enola: Wat was je live hoogtepunt tot dit moment?
Smet: “De Roma, als voorprogramma van Mauro Pawlowski, zal wel het grootste zijn wat we al gespeeld hebben, want tot dan speelden we vooral buiten op festivalletjes. En dit was wel van ander niveau, het is echt een enorm mooie zaal. Ilayda kon wel niet meespelen, en dat leverde toch nog stress op die avond. Je voelt het hard als haar partijen niet aanwezig zijn, dus die moest ik zelf opvangen.”
Enola: Iedereen in de band is ook met andere dingen bezig, niet altijd even makkelijk om te combineren lijkt me.
Smet: “Ja, Ilayda is uiteraard druk bezig met ILA. Caitlin heeft ook een band BLOND. Mo is een studiotechnieker en heeft ook haar handen vol met onder andere People’s Faces Podcast en een collectief dat Sardien heet. Maar iedereen is wel supergemotiveerd om de band te doen werken.”
Enola: Er is heel snel heel veel gebeurd voor BLUAI hé?
Smet: “Ja. Als we in een zaal zoals De Roma staan of De Nieuwe Lichting winnen, twijfel ik soms of we daar wel klaar voor zijn en of het allemaal te snel gaat misschien. Maar dan doen we dat gewoon en beseffen we dat we dat gewoon keihard wel zijn. Vorig jaar was dat misschien nog niet zo, maar nu vind ik wel dat ik er echt sta met mijn band.”
Enola: En binnenkort dus een ep?
Smet: “Die zijn we nu met producer Bert Vliegen aan het opnemen, dat heeft nu wel even on hold gestaan door De Nieuwe Lichting en de release van ‘Dime Store’. Met de rest van de nummers zijn we nog bezig, dus ik durf daar nog geen datum op te plakken. Het meeste heb ik zelf al gemaakt, maar er zal ook nieuw materiaal op staan waar de band ook mee geholpen heeft. De ep zal hoe dan ook een groepsresultaat zijn.”
