Een krappe twee jaar na het goud in Humo’s Rock Rally volgde voor BLUAI vrijdagavond eindelijk de vuurdoop. En als u iets moet onthouden van hun gloedvolle passage in de AB Club, dan is het dit wel: BLUAI is gekomen om te blijven.
De vorige keer dat wij BLUAI live aan het werk zagen, dateert alweer van iets meer dan een jaar geleden. In diezelfde AB Club speelden de dames – toen nog met vier – destijds een set van ingetogen fluisterliedjes die niet voor het grote publiek bestemd waren. Niets van dat alles vandaag: met hun voortreffelijke debuutplaat Save It For Later ziet het trio het duidelijk een stuk grootser. Vanavond staat hier een groep voor ons met meer zelfvertrouwen, meer daadkracht, en vooral betere songs. We schreven het al eerder: BLUAI is volwassen geworden.
“Alles goeee?”, vraagt frontvrouw Catherine Smet voor aanvang in een enthousiast Antwerps. Zonder aarzelen knalt de groep er meteen een uitermate potig “Keep Up With The Boys” – nostalgie verpakt in kolossaal gitaargeweld – tegenaan. Kan tellen als binnenkomer. De dames zijn zichtbaar trots op hun nieuwe album en komen deze vanavond dan ook geheel aan u voorstellen. Mag als volgende aantreden: het dwarse, hoekige gitaargepingel van “Worms” – we hadden nooit gedacht dat BLUAI ons aan Radiohead zou doen denken, maar kijk, het is bij deze gebeurd.
De groep speelt strak en om vanavond een slappe song te vinden moet je al héél goed zoeken. Het is alleszins niet het heerlijke “Sad Boy, Angry Boy”: morsige countryblues die wordt bijgekleurd door een fraai lapsteeltje. Toch bekruipt ons het gevoel dat er in de eerste helft iets ontbreekt. Alsof een stelletje onzichtbare rempedalen de band ervan weerhoudt om zich echt volledig te laten gaan. Zo zijn “Ceiling Stars” en “Teeth” – met die wonderschone fonkelbas van Caitlin Talbut – best mooie nummers, maar kruipen ze live net niet genoeg onder de huid. Ook het fraaie “Blue Moon” – een opgevist pareltje vanop hun eerste EP Junkyard – kan helaas niet verhinderen dat de motor halverwege wat begint te sputteren.
Het duurt gelukkig niet lang voor het gezelschap terug een versnelling hoger schakelt. In het verschroeiende “Better I Swear” laten de dames voor het eerst hun tanden zien. Gitaren knarsen, drums worden mismeesterd, en Catherine brengt samen met bassiste Caitlin een even prachtig als pijnlijk duet over verloren vriendschap. Geen Lara Chedraoui dus vanavond maar wij – sorry, Lara! – vonden de tweede stem van Caitlin eigenlijk mooier.
BLUAI heeft de smaak vanaf nu duidelijk te pakken. Zo is “Dime Store” (de song waar het allemaal mee begon) nog precies zo goed als wij het ons herinneren en ook nieuwtje “Rosanne” – over de geboorte van een neefje – is betoverend in haar eenvoud. Tijdens de ontroerende pianoballad “Save It For Later” doet Catherine een Feistje en zingt ze het nummer tussen het publiek. Een magisch moment, slechts ontsierd door enkelingen die het schouwspel maar wat te opdringerig willen vastleggen op hun telefoon – ach ja, er kan natuurlijk maar één iemand maandagmiddag de graafste gast zijn aan de lunchtafel. Met de ronkende gitaren van het hieropvolgende “My Kinda Woman” vindt de groep ten slotte pas écht zijn bezieling en bezorgt u met zijn zompige moerasrock op de valreep nog een stevige stomp in het middenrif.
Aan bissen doen ze blijkbaar niet bij BLUAI, en dus krijgen we meteen die andere stadionstamper “In Over My Head” op onze neus. “Wie is hier allemaal queer?”, roept Smet nog naar het publiek, waarna ze gehuld in een regenboogvlag de laatste noten van de avond uit haar loeiende gitaar perst. In het laatste kwartier blijkt de AB Club zo alsnog een maatje te klein voor het trio. Ze hadden een klein aanloopje nodig, maar de dames van BLUAI toonden vanavond in de AB Club dat ze een stuk meer zijn dan dat ene groepje van de Rock Rally. Benieuwd wat de grote festivalpodia komende zomer zullen brengen, maar deze band is duidelijk klaar voor meer.