Veertien jaar lang al draait cineaste Carine Tardieu mee in de Franse filmwereld. Toch is het pas vorig jaar dat ze met Les Jeunes Amants er echt in slaagde zichzelf in de kijker te werken. Het helpt dat Melvil Poupaud en Fanny Ardant op de affiche staan, maar ook los daarvan, is dit een redelijk geslaagd drama dat zich opbouwt aan de hand van een zeer welkom traag ritme.
Het verhaal is simpel en rechtlijnig, maar bijzonder complex in de analyse van onderliggende emoties: Shauna (Ardant) en Pierre (Poupaud) hadden vijftien jaar eerder een korte ontmoeting in de gangen van een ziekenhuis – een gebeurtenis waarvan we getuige zijn in de korte proloog – en ontmoeten elkaar opnieuw. Er is nog een groot leeftijdsverschil tussen hen – 26 jaar en Shauna is ondertussen 71 – maar ondanks alle obstakels zoals het feit dat Pierre ook getrouwd is met kinderen, groeit tussen beiden een voorzichtige toenadering en uiteindelijk een relatie.
Het mooie aan Les Jeunes Amants is de manier waarop de film op behoorlijk subtiele wijze dit proces observeert. Aanvankelijk zijn er iets te veel zelfbewuste door wijn geïnduceerde bespiegelingen over ‘hoe alles verandert in het leven’, maar eenmaal we die obligate introducties achterwege hebben gelaten, opent zich een veel interessanter luik dat ook inzake ritme en sfeeropbouw heel goed overeind weet te blijven. Alles wordt tevens doorkruist door een aantal dilemma’s die te maken hebben met Pierres beroep als dokter en die vragen stellen over lichamelijkheid.
Wat daaruit groeit is zeker niet wereldschokkend of vernieuwend, maar de film neemt de tijd om de dingen te laten ontwikkelen en is bijzonder goed in kleine momenten zoals de bekentenis van Pierre tegenover zijn vrouw of de reacties van de naaste omgeving. Het feit dat twee bijzonder sterke vertolkers dit alles brengen helpt zeker bij dit alles: Ardant en Poupaud hebben vaak genoeg aan een gelaatsuitdrukking of kleine beweging om dingen duidelijk te maken, waardoor er geen nood is aan al te veel ‘grote momenten’ die de film uit evenwicht kunnen halen. Treffend voorbeeld is de scène waarin Shauna vol verwachting de deur opent wanneer Pierre aankomt (de kijker zag de discussie die eraan voorafging, zij niet) en de camera enkel haar reactie toont – een sterke actrice denkt visueel en weet dat er niks anders nodig is dan een verandering in ogen en trek om de mond om een gevoel duidelijk te maken.
Les Jeunes Amants kijkt naar dingen die pijn doen en die geluk brengen en aanvaardt dat die niet altijd netjes geplande paden volgen. De camera is daarbij een stille getuige en met de camera ook de kijker. Dat proces van toekijken is in beeld gezet met vakmanschap en kunde … dat zorgt niet voor een onvergetelijke filmervaring of iets dat blijft nazinderen, maar dat hoeft ook niet – bevredigende degelijkheid is een onderschatte kwaliteit in de cinema van vandaag die ervoor kon zorgen dat een film zichzelf onderscheidt alleen al op basis daarvan.