Terwijl Disney de meest recente Pixar-films (Soul, Luca) op een bijna wraakroepende manier uit de bioscoopzalen weghoudt en netjes parkeert op Disney Plus, brengt de vroeger bijzonder bedrijvige animatie-afdeling (die nu vooral in de schaduw werkt van de lucratieve ‘live action remakes’) ook af en toe nog eigen werk uit. Raya and the Last Dragon – dat door de pandemie enkel in de VS een beperkte bioscooprelease kende – was verre van een hoogvlieger, maar in ieder geval een pak beter dan het populaire maar volslagen zielloze Frozen II. Encanto wil de ingeslagen weg van verandering verderzetten – zoals in Raya, Moana of The Princess and the Frog is bijvoorbeeld ook ditmaal de ‘prinses’ van dienst niet langer blank – maar om die nieuwe insteek te laten werken, moet er natuurlijk wel een boeiende film rond gebouwd worden en daar knelt het schoentje bij Encanto toch behoorlijk.
Gesitueerd in het Zuid-Amerikaanse Colombia, voert Encanto de jonge Mirabel op als heldin, een aardig meisje dat echter als enige telg van haar omvangrijke familie niet over magische krachten beschikt. Haar oudere zus is bijvoorbeeld supersterk, terwijl haar moeder beschikt over genezende krachten. Andere verwanten beheersen het weer of kunnen zelfs in de toekomst kijken. Aangezien dit uiteraard een verhaal is over in jezelf geloven en de eigen kracht ontdekken, spreekt het voor zich dat het net Mirabel zal zijn die de familie moet redden wanneer de bovennatuurlijke gaven het laten afweten en de toekomst van ‘la famiglia Madrigal’ op het spel staat.
Achter de camera staat een triumviraat van Disney-allumni (Jared Bush, Byron Howard en Charise Castro Smith) die hun sporen verdienden door in verschillende functies mee te werken aan onder andere Moana, Zootopia, Tangled en Raya and the Last Dragon. Al dat verzameld talent – plus uiteraard de vocale bijdrages van onder andere Stephanie Beatriz, John Leguizamo en Mauro Castillo – kan helaas niet verhinderen dat het spektakel nogal dunnetjes is. Een deel van de emoties is raak getroffen – een kind dat zich onzeker, onbegrepen en alleen voelt – en er valt heel wat kleurrijks te zien, maar de visuele design is nogal eentonig en voelt vaak aan als herhalingen uit voorgaande Disney prenten. Wanneer halverwege een lang verloren gewaande telg van de familie plots weer opduikt (met de stem van Leguizamo) lijkt er heel even bezieling te komen in de digitale toverkunstjes en komt Encanto eindelijk een beetje tot leven, maar het intermezzo is van korte duur en al heel snel zitten we terug bij opgewarmde kost die vermoeiend aanvoelt.
Ook muzikaal blinkt dit Zuid-Amerikaanse avontuur niet echt uit: de songs zijn op voor de hand liggende wijze geënt op lokale muziektradities, maar ze brengen ook niet meer dan die wat voorspelbare invalshoek en buiten een paar geslaagde tekstuele momenten (vooral tijdens de ouverture) is de muzikale ondersteuning zeker niet memorabel.
Als om aan te tonen wat er grotendeels mis is met Encanto, wordt de hoofdfilm voorafgegaan door het bijzonder geslaagde kortfilmpje Far from the Tree waarin animatrice Natalie Nourigat een oude Disney traditie wél op overtuigende wijze nieuw leven inblaast: geantropomorfiseerde dieren even geantropomorfiseerde emoties laten beleven waar de kijker ook echte empathie kan voor voelen.
