Ongeveer twee maanden geleden, toen de promomachine voor Kick-Ass 2, de sequel op (u raadt het nooit) het uiterst succesvolle Kick-Ass, op gang kwam, verklaarde acteur Jim Carrey via Twitter dat hij de film niet langer wenste te promoten. De reden: de bloederige schietpartij in de Sandy Hook Elementary School in Newtown, en de gewetensproblemen die vervolgens ten huize Carrey ontstonden met betrekking tot het bloed, het viscerale geweld, en de moreel ambigue ondertoon van Kick-Ass 2. Erg nobel allemaal, en best wel fijn dat hij eraan toevoegde dat hij zich niet schaamde voor de film – iets dat hij helaas nooit over How The Grinch Stole Christmas heeft gezegd – en zich excuseerde bij de makers, maar toch ook een beetje jammer. Inmiddels staat de komiek met het rubberen gezicht immers wel alweer bijna op de set van Dumb and Dumber To, de sequel op (u raadt het nooit) het al lang vergeten Dumb and Dumber, terwijl wij hem liever minder voorspelbare rollen als die in Kick-Ass 2 zien aannemen. Want net de mix die Carrey hekelt – véél grafisch geweld, weinig scrupules – maken van deel twee een uiterst plezierige vervolgfilm.
Drie jaar nadat hij zijn groene wetsuit aan de wilgen heeft gehangen ten voordele van de looks van Katie Deauxma (Lyndsy Fonseca), mist Dave Lizewski (Aaron Taylor-Johnson) de opwinding van zijn Kick-Ass-alter ego. À la Batman and Robin wil hij een samenwerking opzetten met Hit Girl – née Mindy Macready (Chloë Grace-Moretz) – maar onder druk van haar voogd besluit die al snel om haar superheldencarrière stop te zetten. Onze favoriete vigilante sluit zich dan maar aan bij Justice Forever, een superheldenensemble onder leiding van Colonel Stars-and-Stripes (Jim Carrey). Ondertussen heeft Chris D’Amico/Red Mist (Christopher Mintz-Plasse) wraak gezworen voor de dood van z’n vader en eigenvoetig z’n moeder naar gene zijde geëlektrocuteerd. Hij meet zich haar sm-pakje én het gepaste alter ego ‘The Motherfucker’ aan, besluit de allereerste real life super villain te worden, en stelt met de hulp van Javier – de ‘Alfred to his evil Batman’ – (John Leguizamo) een legertje aan superslechteriken samen. De naam van die vzw: ‘The Toxic Mega-Cunts’. Begint u al te begrijpen waarom wij ons wel geamuseerd hebben?
We willen de eerste Kick-Ass niet als grote kunst gaan afdoen, maar wél als een verdomd entertainend filmpje, en als een frisse mix van satire, komedie, actiefilm, en een nerdy superheldenfilm. De tweede Kick-Ass willen we nog minder als grote kunst afdoen, maar wel als een (misschien net iets minder) verdomd entertainend filmpje, en als een gelijkaardige maar toch iets anders afgewogen mix van bovengenoemde elementen. Matthew Vaughn, de regisseur van het eerste deel, had door X-Men: First Class en enkele andere projecten geen tijd, en liet de regiestoel aan Jeff Wadlow: diens voorliefde voor de comics waarop de film gebaseerd zijn, lijkt minder geeky dan die van Vaughn, en hetzelfde geldt ook wel enigszins voor zijn regietalent. Gelukkig heeft hem dat niet belet om een snedige mini-blockbuster in elkaar te boksen, die het adagium van vervolgfilms – hetzelfde, maar dan méér – enigszins lijkt te volgen zonder zich erop blind te staren.
Net als drie jaar geleden hangt de mate waarin je van Kick-Ass 2 zal genieten grotendeels af van de mate waarin je jezelf de logica van het Kick-Ass-universum eigen kan maken. De satirisch-ironische ondertoon lijkt er in het eerste kwartier van de film nóg dikker op te liggen dan al het geval was, en de film flirt even met de parodie – zie de dramatische close-ups wanneer regisseur Wadlow een belangrijk moment even wil benadrukken – maar na verloop van tijd maak je enigszins abstractie van de manier waarop Kick-Ass 2 zijn zelfreferentiële toon in de verf wil zetten – de makers zitten vooral aan het begin van de film zozeer met knipogen te strooien dat we vermoeden dat ze er een verrekte oogspier aan hebben overgehouden. Wanneer Kick-Ass, Hit Girl en The Motherfucker je na een eerste sputterende aanloop echter mee in hun geflipte stripversie van hun ‘echte’ wereld sleuren, ontspint zich anderhalf uur pure, gewelddadige en weinig educatief verantwoorde fun.
Zelfs als je bedenkt dat de films een stuk minder extreem zijn dan de comics waaraan ze hun plot en hun titel ontlenen – een online groepsverkrachting van Katie blijft uit – blijft het opvallend hoe ver de zelfverklaarde superhelden uit het Kick-Ass-universum durven gaan. Vanuit de achtergrondgedachte dat vechten voor de goede zaak maar een saaie bedoening is als je er zelf niet een beetje plezier aan beleeft, draaien ook de goeien hun handje niet om voor een lijk meer of minder. Dat lijkt hier nog meer benadrukt te worden dan in het eerste deel: Colonel Stars-and-Stripes, een reborn Christian, huivert bij het minste vloekwoord, maar gaat de slechteriken wel op een weinig sportieve manier te lijf met een baseball bat, alvorens hij z’n Duitse Scheper op hun geslachtsdelen afstuurt. That’s right, there’s a dog on your balls! En in misschien wel de beste scène uit de film, laat een ontketende Hit Girl zich gaan tijdens een geweldige shoot-out in, op en naast een rijdende bestelwagen. Het mag duidelijk zijn dat zij niet echt hoog oploopt met Batmans ‘no guns, no killing’-regel.
Bovendien zijn de makers van deze puike sequel ook niet vies van een druppeltje bloed: het geweld wordt langs de ene kant nooit echt confronterend en bereikt langs de andere kant nooit de absurde bloedfonteinen die in de jaren ’80 schering en inslag waren, maar is wel behoorlijk grafisch en wordt zonder de minste verlegenheid in beeld gebracht. Handen worden afgehakt, messen worden genadeloos in slagaders geplant. Kick-Ass 2 zal geen prijzen winnen voor fijnzinnigheid, maar is wel verdomd trots op zijn R-rating, en verdorie, dat doet deugd.
Wadlows prent vliegt bovendien aan een rotvaart voorbij, pakt op de juiste momenten uit met een emotionele uitdieping van zijn hoofdpersonages (de subplot over Dave en zijn vader werkt verrassend goed), is niet vies van een scheut droge, zij het behoorlijk onsubtiele humor, en wordt bevolkt door acteurs die in de hele boel even veel plezier vinden als de personages die ze vertolken – Jim Carrey is nog eens ouderwets goed, McLovin’ overacteert op zo’n manier dat-ie een verrassend plezierige slechterik wordt, en daartussen weten Aaron Taylor-Johnson en Chloë Grace Moretz zich perfect staande te houden in de hoofdrollen. Verre van perfect, deze Kick-Ass 2, maar wel veruit het meeste plezier dat we deze zomer in de cineplex al hebben mogen meemaken. Zoals Colonel Stars-and-Stripes ons al wist te vertellen: ‘Try to have fun. Otherwise, what’s the point?’
