Schrijver-producent Lisa Joy is niet de eerste die de overstap maakt van seriewerk naar het grote scherm en blijft na de reeks Westworld in het science-fiction genre met Reminiscence. Hugh Jackman voert de cast aan van een film die helaas al te veel lijkt op een flauw doorslagje van beter werk als Inception, The Cell of Blade Runner en die schaamteloos recycleert uit Kathryn Bigelows Strange Days.
Net als in al die voorgangers draait ook hier de plot om een zoektocht in de geest en herinneringen van anderen, met name in die van Mae (Rebecca Ferguson, een ster sinds de recente delen van Mission: Impossible). Mae leeft in het post-apocalyptische Miami, dat sinds de opwarming van de aarde grotendeels is ingenomen door de oceaan. Op een dag klopt ze aan bij het bedrijf dat Nick Bannister (Jackman) openhoudt met zijn assistente (Thandiwe Newton) en dat toelaat om herinneringen opnieuw te beleven (eindeloze expositie en uitleg blijft de kijker maar wegwijs maken in dat proces). De rest van de prent speelt een voorspelbaar spelletje met realiteit en herinnering wanneer Mae niet de persoon blijkt te zijn waarvoor ze zich uitgeeft (met een bijna letterlijk overgenomen zin uit Strange Days over hoe wat we ons herinneren gemaakt is om te vervagen).
Om de weinig originele ideeën een beetje te verdoezelen, beweert Reminiscence te putten uit de traditie van de Amerikaanse ‘film noir’ van de jaren negentienveertig en de ‘neo noir’ die vanaf de jaren zeventig opdook. Die stelling houdt echter alleen maar steek aan de oppervlakte door wat makkelijke opsmuk die bestaat uit het gebruik van locaties als louche nachtclubs, personages met een ‘retro’ look en de stem van de cynische protagonist die in ‘voice over’ maar blijft vragen ‘who was she when she was not with me?’ (het antwoord na het zien van de film: het kan niemand iets schelen). ‘Film Noir’ (met grote titels als Double Indemnity of In a Lonely Place) en de moderne variant ‘neo-noir’ (Body Heat, The Long Goodbye) zijn echter genres die bijeen gehouden werden (of worden) door een visuele stijl die de heersende conventies tot het uiterste drijft: harde zwart-wit contrasten en gedurfde composities in het eerste geval, overmatig gebruik van neon, kleur en licht in het tweede. Dit flauwe afkooksel doet precies het tegenovergestelde en ziet er enkel generisch, afgelikt en onpersoonlijk uit.
De schuld daarvoor ligt helaas bij de ‘serie’ achtergrond van Lisa Joy: veel van het netjes op maat van een beoogd doelpubliek gemaakte streaming-materiaal, grossiert in een beeldtaal die ontdaan is van alle mogelijke inspiratie en er angstaanjagend gelijkend uitziet, wat ook het onderwerp mag zijn waarvoor ze wordt toegepast. Seksscènes (durft een film echt nog overlopend water te gebruiken om seks te suggeren?), romantiek, geweld of mysterie: alles ziet er eender uit en dat geldt voor zowat elk onderdeel van de elementen die een film vormen: je weet wat personages zullen doen, je weet hoe de plot zal lopen, je weet wat er gezegd zal worden, je weet hoe alles er uit zal zien en je weet welke effectjes zullen gebruikt worden om de dingen in de verf te zetten. Hollywood heeft altijd gewerkt met dat soort conventies, maar wanneer ze worden gebruikt op zo’n luie, saaie en doorzichtige manier, is het resultaat gewoon niet om aan te zien. Reminiscence is pure banaliteit die voorbijtrekt aan 24 beelden per seconde.