Al dat gedoe met reizen. Heeft iemand überhaupt nog zin om naar het buitenland te trekken? Eén advies voor zij die willen onderweg zijn zonder gedoe en met toch alle weelde erbovenop: pik een concert mee van Reijseger Fraanje Sylla. Het trio stond in Gent weer garant voor een bedwelmende trip door een zelfgecreëerde wereld.
26 april 2013. Wim Wabbes programmeert z’n eerste ‘jazzconcert’ in de Handelsbeurs, eentje waar we achteraf buiten wandelen met een wazige blik in de ogen. Dàt soort concert. Ernst Reijseger, Harmen Fraanje en Mola Sylla deden het vervolgens nog een paar keer over (in 2016 tijdens Brand NL!, in 2017 in KAAP, in 2018 tijdens Jazz Brugge,…) en ook al zorgde het niet altijd voor de intense verbazing die je meemaakt als je meesters voor het eerst samen ziet spelen, het was toch telkens een belevenis. Dat maakte het dan ook jammer dat deze voorstelling van derde album We Were There meer dan een jaar op zich liet wachten.
Maar genoeg geëmmerd. De muzikanten hadden zich in de namiddag al warm gespeeld met een concert voor kinderen en stonden ook nu weer klaar om dat bijzondere evenwicht van stemmen te delen. De muziek blijft behendig genrelabels ontwijken, net zoals de flow van elk concert toch weer anders is, met die afwisseling van grandeur en melancholie, maar ook lichtheid, humor en gewroet in de mulle grond. Harmen Fraanje, zelfs met bouwvakkershandschoenen aan zou z’n toucher elegant blijven. De subtielste pianist van de Lage Landen, maar regelmatig een vrijheid gegund waarmee hij parelende uitlopers en subtiele frivoliteiten uitstrooit over dat ivoor.
Reijseger is de magneet en uitgesproken virtuoos van het trio. In staat tot een woelige aardse celloblues à la Abdul Wadud, maar net zo gretig in de weer met klassiek-getinte partijen of met de voet bediende shrutiboxen. Maar soms kiest hij ook gewoon voor de eenvoud van een simpel patroon, een stuwende riff of staat hij samen met zijn collega’s te zwieren met plastic darmen, die door een van zijn dochters ook aan leden van het publiek bezorgd werden. Het is een onvoorspelbaarheid op maat van zanger Sylla, die regelmatig met percussie op wandel gaat en deze keer zelfs een reclamebord voor We Were There in elkaar timmerde terwijl hij zong. Het gaf de performance een geinige zelfrelativering.
De humor zou op geen enkel moment de kwaliteit van het compacte concert ondermijnen, waarbij het trio uitpakte met werk uit alle albums, van de vroege classic “Elena” uit Down Deep tot “Raykwela” uit We Were There, een stuk dat al ruim een decennium meegaat en steeds uitgroeit tot een pracht van een afsluiter. Helemaal afronden gebeurde met de kopstootbis van “Amerigo”. Als het trio al aanspraak maakt op de eeuwigheid, dan is het misschien wel via deze hartenbreker, die ook nu weer voor een machtig uitroepteken achter een fraai concert zorgde. “We don’t pronounce genres anymore”, beweerde Reijseger onlangs in een promofilmpje. En waarom zouden ze nog? Dit soort synergie gaat voorbij labels en bladmuziek, hoor je enkel wanneer muzikanten loskomen van regels en verplichtingen, en de focus leggen op wat er écht toe doet: onbevangen interactie, ondanks de gevolgde songstructuren. Daar zijn ze nog altijd heel, heel goed in.