Terwijl de Belgische verdelers eindelijk weer plannen kunnen maken voor het uitbrengen van titels in de bioscopen, zijn er nog een aantal films die hun weg vinden naar VOD platformen. The Killing of Two Lovers is vanaf vandaag te zien via Proximus Pickx, Sooner, Cinemabijjethuis.be en Dalton-Zed vanuit je Zetel.
De naam van de Amerikaanse filmregisseur Robert Machoian doet nergens echt een belletje rinkelen. Nochtans filmde de man in het laatste decennium een vrij indrukwekkend palmares bij elkaar als documentaire filmmaker: The Diggers, Out the Hospital Window en vooral Movies Made from Home, konden rekenen op de nodige lof. Met When she Runs zette hij in 2018 de stap naar langspelers en The Killing of Two Lovers bewees op het Sundance Festival dat de ingeslagen weg voor Machoian met het nodige succes wordt verdergezet.
Van bij de opening van The Killing of Two Lovers, blijkt ook dat de wat observerende en afstandelijke stijl die het documentaire werk van de regisseur kenmerkten, ook hier nog steeds aanwezig is. In de eerste woordeloze minuten, filmt de camera vanop afstand het bijzondere tafereel van een man die met een getrokken wapen naast een slapend koppel staat, maar vervolgens wegwandelt om naar huis te gaan en voor zijn bejaarde vader te zorgen. Geluid is quasi afwezig, wolken en licht domineren de troosteloze sfeer en aan de kijker wordt gevraagd zelf interpretaties te maken. Pas iets later begint de film het plaatje in te vullen en komen we erachter dat de man David is, die een pauze heeft ingelast in de relatie met zijn vrouw en gezin, maar het bijzonder lastig heeft met het idee dat de twee elkaar de vrijheid hebben gegeven ‘to see other people’.
Uit dat eenvoudige gegeven distilleert Machoian een stuurs en ingetogen portret dat aanvankelijk vooral opgezet lijkt als een observatie van een koppel dat te ver uit elkaar gegroeid is om nog samen verder te kunnen. De camera wordt wat intiemer en de vraag borrelt op waarom David en zijn vrouw niet gewoon zich verzoenen. Er zit echter te veel stille dreiging in de film, om zomaar te geloven dat dit allemaal goed kan aflopen. Een – ook letterlijk grijze – sluier van eenzaamheid, verdriet en frustratie kleurt The Killing of Two Lovers en in combinatie met sobere muzikale interpuncties, groeit uit dit trage verhaal langzamerhand een heel grimmig en verontrustend beeld, dat uiteindelijk ook een ander pad kiest dan wat het scenario ons lijkt voor te spiegelen. De ingetogen finale suggereert dan ook allerlei zaken, maar geen ervan geeft ons een bevredigend antwoord en dit drama laat de kijker dan ook achter met een knagend gevoel van onzekerheid en onrust.
Robert Machoian doet daarmee geen nieuwe dingen. Dit is een prent die de conventies en sjablonen inzet van een soort cinema die een lange geschiedenis heeft. Het feit dat de film er toch in slaagt boven die herkenbaarheid uit te stijgen, is in de eerste plaats te danken aan de keuze voor een volgehouden minimalistische stijl die zichzelf niet te veel in de kijker werkt. Lof moet echter ook gaan naar de hoofdrolspelers – acteurs Chris Coy en Sepideh Moafi , respectievelijk bekend uit Kathryn Bigelows Detroit en de serie Falling Water – die bekende situaties genoeg leven en emotie inblazen om ze ook fris en aangrijpend te houden. Dit is geen film van superlatieven, maar er gaat van de kleinschalige kwaliteiten wel een redelijk verrassende kracht uit.
